Onder de progressieve metal fans is Symphony X een gevestigde waarde, ze zijn dan ook al twintig jaar aan de bak, Na een hiatus van vier jaar zijn ze terug met hun negende , Underworld, welke volgens gitaarwonder Michael Romeo een meer songgericht album geworden is, al worstelde men wel met het idee om er een concept album van te maken, niettegenstaande is er een thema terug in te vinden, namelijk het gevoel dat je krijgt om voor iemand waar je van houdt door het vuur te gaan.
Het album opent toepasselijk met Overture, dreigend en opbouwend toe naar Nevermore. Dit begint met een riff die niet zou misstaan op een thrash album en gaat heel uptempo van start , al dadelijk valt het sterke vocale werk op van Russel Allen, deze wereldzanger die we vooral de laatste jaren kennen van zijn prestaties met Adrenaline MOB, bewijst nog maar eens dat hij tot een van de beste metal zangers behoort. Leuke chorus met virtuoos gitaar werk en lekkere breaks. Het titelnummer Underworld borduurt verder op Nevermore en doet me af en toe denken aan Dream Theater, die andere progressieve goden . WithoutYou is een ballad waar Russel Allen nog maar eens laat horen over wat een stem hij beschikt. Met Kiss Of Fire komt men akelig dicht in de buurt van een Dimmu Borgir, qua muziek dan toch, gemixt met de stemkwaliteit van Russel Allen geeft deze song een andere dimentie, dit nummer beschikt over een stevig groovy middenstuk. Charon and To Hell And Back zijn voor mij de wat mindere songs van het album, helemaal niet slecht, verre van maar ze volgen een beetje de typische progressieve metal structuren.
