Dat de zaterdag van Jera on Air wat regenachtig begint mag niemand deren: het is weer tijd voor grootse en kleinere namen uit de punk-, metal- en hardcorescene. Bij opener en vervangende band Nasty Toaster blijft geen meter van het podium onbenut. De muziek van deze groep uit Frankrijk wordt gekenmerkd door dromerige gitaarsolo’s, strakke bassdrums en verbazingwekkend sterke screams. Terwijl Jera langzaam wakker wordt trekt de onbekende groep steeds meer publiek de tent in.
Op de Impericon Main Stage heeft Roam een verrassend volle tent bijeen gekregen. De jonge band zit goed in hun set, klinkt lekker, en het is al flink springen geblazen op de brakke ochtend. Roam mag zeker tot de verrassingen van deze festivaleditie gerekend worden. Naast dat er een groepje fans zich vooraan heeft verzameld wordt ook de rest van het publiek meegenomen in het enthousiasme van de band en passeert menig crowdsurfer de barrier, allemaal in gemoedelijke sfeer.
Waar de organisatie vorig jaar nog te kampen had met het probleem dat vanuit de ene tent de herrie van de andere tent te horen was, is dat dit jaar slim opgelost door de twee podia verder uit elkaar te plaatsen. Was dit niet zo geweest, had The Royal met hun zeer strakke set lawaai zeker de rest van de weide weggeblazen. Deze Nederlandse metalcore-groep is pas 3 jaar samen maar speelt nummers van hoog niveau. Vocalist Sem Pisaharu switcht moeiteloos tussen hoog en laag, scream en clean, en wordt in kracht bijgezet door luide backing vocals van de andere leden. Juist wanneer de set dreigt in te zakken weet de groep er toch spanning in te brengen door het creatief gebruik van elektronica in hun songs.
De Nederlandse groep Destine is terug van een break met een nieuw album, waarbij het sleutelwoord wederom ‘catchy’ is. Op de vraag wie er twee jaar terug op hun show op Jera aanwezig was, gaan slechts 3 handen de lucht in. Dan vraagt men zich toch af: is de oude fanbase afgehaakt of is Jera niet het juiste festival voor de poppy tunes van het vijftal? Dit mag niet in de weg staan dat er een decent optreden weggegeven wordt, waarbij oude tracks als “Spiders” en “Stars” op meer respons uit de zaal mogen rekenen. Het Canadese Counterparts heeft Nederland nog niet vaak aangedaan en dat is te merken: de Large Rockhand Stage staat goed vol met uigelaten fans. Er mag zeker gesproken worden van bijzondere interactie tussen band en publiek, waarbij charismatische frontman Brendan Murphy openlijk persoonlijke verhalen deelt met zijn fans. Verder spelen zij een strakke set die mag rekenen op veel respons uit de zaal; Counterparts laat hier zien hoe een live-show eruit zou moeten zien. Komende oktober zal Counterparts opnieuw Europa aandoen voor hun eerste headline tour: ga dat zeker zien!
Gelukkig hebben de technici van Jera het geluid op de Main Stage, wat ook op de zaterdag een probleem leek te gaan worden, bijgesteld tegen de tijd dat Authority Zero het podium betreed. Vanaf het eerste moment is het één groot meezing-festijn met punkhits van groot formaat. We zien hier zo mogelijk de grootste circle pit die Jera ooit heeft mogen meemaken, en worden getrakteerd op een heerlijke show. Op de Main Stage worden zij opgevolgd door Defeater, die hun set gewaagd openen met het semi-akoestische “Brother”. Het wordt duidelijk dat Defeater muzikaal gezien nergens voor terugdeinst wanneer de zij vervolgens vol vaart in hun set vol met rauwe emotie duiken. De gevoelige screams van Derek Archambault weten te raken, zelfs in een tent met duizenden mensen.
Voor lichter vermaak is er Millencolin, met hun ‘90s punk rock die er nog altijd even goed ingaat. Live heeft deze band kwaliteit niets ingeboet en zeker het wat oudere publiek vermaakt zich prima. Het wachten op Enter Shikari begon voor een groepje fanatieke fans al vroeg, maar zij hebben niet voor niets gewacht. Hun sterke live-reputatie weten zij keer op keer waar te maken met ditmaal een setlist met veel nummers van laatste plaat ‘The Mindsweep’. Het publiek wordt echter ook getrakteerd op favorieten als “Sorry, You’re Not a Winner” en “Destabilise”, die allen even sterk klinken maar live ook altijd weer in een nieuw jasje worden gestoken met verrassende remixen.
De Large Rockhand Stage wordt afgesloten door Lagwagon. De punk rock classics vliegen je om de oren en het is voor het eerst vandaag dat deze tweede tent volgeladen staat met publiek. Lagwagon mag dan wel een dagje ouder zijn geworden en misschien hebben zijn zij hun hoogtepunt alweer voorbij; maar met de vocale ondersteuning van duizenden fans valt er aan sons als “May 16” niets op te merken. Wat het nog eens extra leuk maakte waren de twee jonge fans, die de hele tent door wisten te crowdsurfen. Op de Main Stage bewijst All Time Low een onverwacht gepaste, hoewel zeer poppie, afsluiter voor dit (in metal en punk gespecialiseerde) festival. De jonge meisjes die dringen voor de barrier worden getracteerd op oude favorieten als “Lost In Stereo” en “Weightless”, maar ook tracks van het laatste album worden met veel enthousiasme onthaald. Voor vele bezoekers een nostalgische band, die hier op Jera een zeer solide set neerzet, blijkt daarmee een prachtige afsluiter van de 2015 editie te zijn.
Jera, hopelijk tot volgend jaar, waar dat dan ook mag zijn!
