De zomer mag dan in het land zijn, onze werkzaamheden stoppen niet! We zakten op zaterdag 6 juni af naar het gezellige Erpe-Mere voor een potje Heavy Metal in zijn meest pure vorm. Summerrock kon vorig jaar door allerlei gekende omstandigheden niet doorgaan. Deze vierde editie beloofde met een, op papier, schitterende affiche een schot in de roos te zullen worden. Met namen als Ostrogoth, FireForce, Tygers of Pan Tang, Wizz Wizzard en Vicious Rumors werd de lat vrij hoog gelegd. Helaas lieten de fans het wat afweten, veel volk viel er gedurende de dag niet te bespeuren. Maar de aanwezige muziekliefhebbers en aantredende bands lieten dit niet aan hun hart komen. Het bier smaakte, vooral mazout (combinatie tussen cola en pils) bleek enorm populair. De organisatie, bands en fans maakten er een heus Heavy Metal-feestje van. De enige kleine kanttekening die we naderhand hadden, was het erg strakke tijdschema. Hierdoor was er weinig plaats voor bisnummers en sommige bands konden slechts een korte set spelen. Op zich een beetje jammer. Maar we gaan hier niet over zeuren en muggenziften, de sfeer was heel gemoedelijk en de concerten waren meer dan de moeite waard. Kortom, de afwezigen hadden weer eens ongelijk. Dit allemaal terzijde, over naar de optredens van de dag.
Door omstandigheden moesten we helaas Azylya aan ons laten voorbijgaan. Wizz Wizzard, met de immer sympathieke frontman Wizz himself op kop, waren al aan hun set bezig. Naast zich laten omringen door begenadigde muzikanten weet Wizz Wizzard zich vooral te profileren als topzanger en entertainer. De man, en eigenlijk de volledige groep, hebben dan ook al menige watertjes doorzwommen. De organisator van het festival Wizz Fest weet bovendien verduiveld goed hoe hij een publiek uit zijn hand kan doen eten. Met een potje Heavy Metal, vanuit het hart, wisten Wizz Wizzard alle aanwezigen te bekoren. Uiteraard is dit niet enkel de verdienste van de zanger en frontman, zoals we aangaven. De hele band tilde dit concert naar grote hoogten. Wizz Wizzard zorgde op dit vroege uur van de dag al voor een eerste hoogtepunt en liet de zon nog wat feller schijnen. Niet alleen door heel technisch hoogstaande muziek te spelen, maar vooral door dit te brengen met het nodige spelplezier. Maar eveneens met een oog voor entertainment en respect, naar o.a.de fans toe.
Bij het betreden van het podium deed FireForce ons wat denken aan Sabaton. Het show-gehalte lag vrij hoog in het begin, waardoor ze de aandacht van het publiek direct hadden gewonnen. De vergelijking met die band bleef echter wel beperkt. Puur muzikaal bekeken bewandeld FireForce heel andere wegen, ook al zit er wel wat Power Metal in wat ze brengen. Maar vooral werd er snoeiharde gitaar riffs op ons afgeschoten en dreven de drumpartijen de adrenaline de hoogte in. We willen terloops toch ook even een pluim op de hoed steken van frontman en zanger Flype. Door een fietsongeval begin mei had de arme man zijn sleutelbeen gebroken en ribben gekneusd. Met een heel knappe wandelstok, de kop had de vorm van een doodshoofd, betrad hij het podium. "Ik lijk nu een beetje op de combinatie tussen Ozzy Osbourne en Rob Halford'' grapte hij. Dit alles hield hem, hij stond met een pijnlijke grimmas op het podium, niet tegen om hier een heel strakke, snoeiharde set neer te zetten. Zijn stembanden klonken loepzuiver en hadden gelukkig niet te lijden onder de pijn die hij moest ondergaan. Bovendien blijkt hij ook een klasse entertainer te zijn. We kunne n ook niet voorbij aan de inbreng van de muzikanten. De combinatie tussen de ervaren gitarist en twee jongere wolven op het podium zorgden voor de nodige vuurkracht binnen het geheel. Dit samensmelting van jong geweld met de 'oude rotten' in het vak, we kwamen het geregeld tegen vandaag, zorgde uiteindelijk voor een kruisverstuiving die we bij veel grote bands binnen het NWOBH gebeuren niet altijd tegenkomen. FireForce bracht niet alleen op muzikaal vlak een heel strakke, gepolijste set. Ook lag de show en entertainment waarde heel hoog. Niet alleen werd het publiek voldoende aangesproken, ook werd er op het podium de nodige fun en plezier gemaakt. Waarbij elk van de leden hun steentje heeft bijgedragen om dit optreden naar een hoge hoogte op te tillen. In onze preview schreven we nog: Vooral de eenvoud waarmee ze hun muziek, vanuit het hart, bleven brengen werd overal aangeprezen. Deze stelling blijkt naderhand ook te kloppen.
Er is naast al die dosis testosteron gelukkig ook wat plaats voor vrouwelijk schoon op het podium. Nightqueen brengt echter geen typische 'female fronted metal', niet dat we daar iets op tegen hebben. Door de snoeiharde aanpak en rauwe stem van zangeres en frontvrouw Keeley Larreina ligt de muziek van Nightqueen meer in verlengde van het eerder ruige heavy metal genre. Uiteraard trekt Keeley alle aandacht naar zich toe, haar stem bezorgt je gegarandeerd kippenvel. Maar we kunnen echter ook niet omheen de snedige gitaar en snoeiharde drums. Vooral de percussie viel, wat de instrumentale aanpak betreft, het meest op. Of het moet zijn dat de drums iets luider waren afgesteld? Maar vooral, Nightqueen zorgen door middel van een heel strakke, snoeiharde set ervoor dat het podium prompt in vuur en vlam staat. Door deze aanpak lijken ze eerder in het vaarwater te zitten van bijvoorbeeld Doro dan van pakweg Within Temptation. Het belangrijkste echter is dat Nightqueen vooral zichzelf is. Met een zangeres die veel stemhoogtes aankan, en een knallende set weten ze het publiek zonder problemen in te pakken.
Met Ostrogoth stond een legendarische Belgische Heavy Metal-act op het podium. Zo eentje die al sinds medio 1980 staan als een huis. Met vallen en opstaan, want ondertussen heeft de band ook al wat overlijden gekend binnen de groep. En uiteraard de nodige personeelwissels doorgemaakt. Last Tribe Standing , hun laatste album , liet een band horen die weigert op te geven en bij de pakken te blijven zitten. Ook op Summerrock bewezen de heren nog steeds pure en loepzuivere heavy metal te kunnen brengen, en het publiek volledig uit hun hand te doen eten. Met een imposante drummer, die als een krijgsheer zijn troepen vanachter zijn drumstel goed in het gareel lijkt te houden. Twee begenadigde gitaristen die als jonge wolven over het podium vliegen van de ene hoek naar de andere. Een heel strak spelende basgitarist, en een zanger die verdomt goed weet hoe te entertainen. Meer hadden we niet nodig om ons weer eens te laten overtuigen van hun kunnen. Vanaf de eerste noten tot de laatste werd de lat heel hoog gelegd. Doordat ze een vrij korte set konden brengen, moest het ook razendsnel vooruit gaan. Nu dat is geen probleem voor Ostrogoth, al mocht het voor ons nog een uur langer hebben geduurd. Niet alleen is er dus die sterk spelende instrumentalisten, de kruisbestuiving tussen jong geweld en ervaren rotten in het vak komt ook nu weer boven drijven. De zanger en frontman springt tussen het publiek, tot op de schouders van een security die hem terug naar het podium begeleidt. Of zet het publiek aan tot mee zingen, waarop de aanwezige gretig ingaan. Zonder meer blijkt met deze aanpak het dak pas echt er geheel af te gaan op Summerrock. De gretigheid waarmee Ostrogoth na al die jaren op het podium staat? Daar kunnen beroemde bands uit het heavy metal en globaal metal gebeuren nog veel van leren. We krijgen geen routineuze act voor geschoteld, maar een potje heavy metal in zijn meest pure vorm. Met de gretigheid van jonge wolven die nog alles moeten bewijzen, en de ervaring van oude rotten in het vak slaat Ostrogoth diepe gensters, en laten ons wederom verweesd achter.
Bij de biografie van de uit Nederland afkomstige band Distillator lezen we: Formed in January 2013, but sounding like 1986. Deze stelling blijkt ook te kloppen. Distillator doet ons terug flitsen naar die jaren '80 maar slagen er ook in de sound van toen in een modern kleedje te steken. Door middel van een jeugdige gretigheid en vurigheid zorgen deze talentvolle jongeren voor het ontstaan van een ware wervelstorm boven Erpe-Mere. Hierbij valt vooral de technische bagage het meest op. Telkens de gitaar solo's worden boven gehaald, krijgen we enkele ware kippenvelmomenten te verwerken, en wanen ons terug in 1986 toen de thrash metal doorbrak naar een groot publiek. Distillator klinken gelukkig verre van gedateerd, en brengen zeker en vast geen flauw afkooksel van deze muziekstijl. Nee, door passioneel bezige zijn met hun muziek slagen ze erin de aanwezige tot een potje headbangen te bewegen. En ook ons, fans van het eerste uur wat dit genre betreft, een trip naar het verleden te bezorgen. Maar, en we kunnen het niet genoeg herhalen, Distillator slaagt er wonderwel in deze muziekstijl in een heel nieuwe richting te duwen, met het nodige respect voor dat verleden. Zonder verpinken mogen we dus stellen dat deze Nederlanders een verse parel zijn binnen het thrash metal gebeuren die we iedere fan van het genre kunnen aanraden hen zeker eens te checken als ze uw deur passeren. Wij waren alvast onder de indruk.
Door omstandigheden een deel gemist van Attica Rage. Deze Schotse Heavy Metal band stond al in het voorprogramma van verschillende grote bands binnen het Heavy Metal-genre. Ze brachten een heel strakke, rechtlijnige set, die vaak wat teveel in dezelfde lijn leek te liggen. Toch leek dit niet te deren, mede doordat Attica Rage de nodige vuurkracht tentoon spreidt en daardoor de aandacht levendig weet te houden. Het gedeelde dat we zagen kon ons ondanks het gevoel van wat diezelfde gang op gaan, uiteindelijk wel bekoren. Zonder meer profileren deze heren zich als heel sterke instrumentalisten, met alle respect voor de zangkwaliteiten van de zanger. Het was dus vooral de instrumentale aankleding, en lange solo's, die ons het meest konden bekoren. Kortom, Attica Rage bracht een krachtige set, met een streepje Heavy Metal zoals het hoort. Meer hadden we niet nodig om uiteindelijk toch over de streep te worden getrokken.
Metalcore is normaal gezien donker, grauw en verschroeiend hard. Bij Tuxedo echter mag er ook eens gelachen worden. De Heren en dame waren namelijk gekleed in typische Oostenrijkse klederdracht. Ze brachten een krachtige set, met snoeiharde gitaren, drumsolo's die klonken als donder bij heldere hemel en een stemgeluid dat de haren op je armen deed rechtstaan van angst. Maar bovenop dat alles was het dus die visuele effecten die zorgden voor een dosis relativeren. Het grappige en humoristische inzien van ernstige zaken. Om het zo uit te drukken. In elk geval kregen we geen 'gewone' metalcore show voorgeschoteld. Tuxedo brengt, mede door die klederdracht tot visuele aankleding, net iets uniek binnen dat Metalcore gebeuren. Ze slagen er dan ook in de meest grappige set van deze metal dag neer te zetten op Summerrock. Metalcore, met een vette knipoog, zo zouden we het kunnen noemen.
Na dat feestje bouwen, was het contrast vrij groot. Tygers of Pan Tang brengen heavy metal met een eerder, ik wik mijn woorden, ernstige ondertoon. Je kunt niet voorbij aan de gestroomlijnde gitaarsolo's, die de bovenhand nemen binnen het geheel. Hier straalt een pak spelervaring vanuit, want ja Tygers of Pan Tang zijn duidelijk geen jonkies meer. De band ontstond al in 1978, voor sommige aanwezige vooraan het podium.. veel jaren voor hun geboorte. Hoewel gitarist Robb Weir de enige overgebleven e is van de originele bezetting, hebben ook de andere groepsleden in het verleden al vele waters doorzwommen. Deze pak ervaring zorgt er dan ook voor dat ze geen enkel probleem hebben om het publiek geheel in te pakken. Ook al lijkt in eerste instantie alles wat routineus te verlopen, gensters werden zeker geslagen. Telkens die duivelse gitaarsolo's werden bovengehaald werden ook enige twijfels die we hadden in gruizelementen geslagen. Uiteraard kunnen de heren zich beroepen op een uitgebreide setlist, die bol staat van NWOBH klassiekers. Daardoor slaagden Tygers of Pan Tang erin elke Heavy Metal-fan, jong en iets ouder, vooraan en ver voorbij het podium in diep ontroering te brengen. Ook wij werden ondanks een kleine sceptische ondertoon, over de streep getrokken. Net dit is de grote sterkte van deze band, door hun pak podiumervaring spelen ze iedereen van de kaart. Ook al is het voor een heel beperkt publiek, deze heren spelen alsof er hier 60 000 fans stonden mee te brullen. Kortom, Tygers of Pan Tang bewezen ondanks hun jaren van dienst, nog steeds met beide voeten op de grond te staan, door het brengen van een heel gedreven set. Het siert hen!
Er stonden op de affiche enkel legendarische Heavy Metal-bands geprogrammeerd, pioniers zelfs wat het genre betreft. Naast ons eigen Ostrogoth , co -headliner Tygers of Pan Tang was het de buurt aan de Amerikaanse grootheden Vicious Rumors. Van de originele bezetting schiet niet veel meer over, - Geoff Thorpe - Guitar, Vocals (1979–Present) en Larry Howe - Drums (1985–2000, 2005–Present) - ook is ondertussen originele zanger Carl Albert overleden (in 1995). Maar Vicious Rumors zijn altijd blijven verder timmeren aan de weg, en staan ondertussen nog steeds als ene huis. Zo sneden de gitaarsolo's van Thorpe telkens door ons hart heen, en sloegen de drumpartijen van Howe ons stevig de hersens in. Maar het was vooral toch de prestatie van de Nederlandse zanger Nick Holleman , eveneens zanger en frontman van de Bredase Power Metal-formatie Powerized en het Friese Methusalem, dat ons enorm opviel. De gretigheid en vurigheid waarmee deze jongeman van de ene kant naar de andere vloog over het podium, het was een streling voor het oog. Bovendien beschikt hij over een heel sterke stem die vele toonaarden aankan. Dat is ook nodig om een monument als Carl Albert te vervangen. We zijn er van overtuigd dat Carl hierboven met een brede glimlach het schouwspel heeft gadegeslagen. Bovendien blijken de instrumentalisten ook nog steeds gensters te slaan, maar vooral het nodige spelplezier naar voor te brengen Nu we toch met bloemen aan het gooien zijn, ondanks de knappe prestatie van zang, drum en gitaar, was het vooral weer eens die kruisverstuiving tussen oude rotten binnen het vak als Geoff en Larry en de gretigheid van de jonge wolven als voornoemde Nick die zorgden voor de ultieme kers op de taart. Maar ook basgitarist Tilen Hudrap en mede gitarist Bob Capka verdienen meer dan een pluim op hun hoed. Het enige spijtige was dat hieraan geen bisnummer kon worden toegevoegd door het strakke tijdschema. Maar treuren hierover deden we niet lang, want we hebben met volle teugen genoten van deze portie Heavy Metal vanuit het hart! Een betere afsluiter kon het festival zich niet dromen. Kortom, net als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen slaagden Vicious Rumors erin de ultieme kers op de taart te brengen van deze heel geslaagde editie Summerrock 2015.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
