Op de openingsavond van Les Nuits Botanique gingen we vooral op ontdekkingsreis doorheen het landschap. Grasduinen doorheen het aanbod, als het ware. Want in elke zaal is er wel iets te beleven, heb je naderhand een gevoel van iets gemist te hebben. Of net niet. Het is ook verscheurende keuzes maken. Maar doorgaans zijn elk van de artiesten het waard om ze te checken, waardoor je op #Nuits15 haast nooit dreigt te stuiten op ontgoochelingen of teleurstellende concerten. Ons verslag van deze eerste festivaldag:
Blondy Brownie (Rotonde):
Catherine De Biasio en Aurélie Muller zijn twee bevallige dames, die hun teksten in het Frans brengen. Dit Belgisch duo ontpoppen zich bovendien ook tot multi-instrumentalisten. Basgitaar, drum, trombone, steel drum en een streepje keyboard. Het zit allemaal verweven in de muziek die Blondy Brownie ons brengen. Bovendien beschikken beide dames over een stem waarvan je hart prompt sneller gaat slaan. Zwevende vocalen en weerbarstige klanken, rond een eenvoudige aankleding. Het is in een notendop wat we voorgeschoteld krijgen. Live krijgen ze ook ondersteuning van Léo Campbell (PAON). Dat de dames al heel wat ervaring hebben opgedaan bij andere bands en artiesten, het is ook te merken aan hun performance. De beide stemmen zijn perfect op elkaar afgestemd, maar ook instrumentaal verloopt alles naar wens. Toch is het niet zo dat daardoor alles de geroutineerde weg dreigt op te gaan, integendeel zelfs. Het is net de haast kinderlijke speelsheid waarmee Blondy Brownie hun publiek inpakken, die ons het meest kan bekoren. Geen ingewikkelde soundscapes of verbluffende arrangementen, waarbij je diep moet gaan. Gewoon eenvoudige en wulpse synthpop, die je hart sneller doet slaan. Meer hebben we niet nodig om ervoor te zorgen dat deze twee bevallig dames ook ons hart veroveren. Blondy Brownie is in deze donkere tijden vooral een aangename verademing, om tot gemoedsrust te komen. We verlieten de zaal met een stralende glimlach, en zagen prompt de zon verschijnen van achter die donkere wolken van het leven.
Ghostpoet (Orangerie):
Ghostpoet omschrijven als hip hop met elektronische soundscapes? Het is deze klasse artiest tekort doen. Uiteraard zijn de hip hop invloeden merkbaar. Ook zijn elektronische soundscapes verweven binnen zijn muziek. Naast deze twee genres echter, merk je echter ook invloeden van bijvoorbeeld Jazz of trip-hop. In sommige media wordt hij vergeleken met artiesten als Tricky. Maar globaal is er veel meer aan de hand dan dit alleen. De begeleidingsband, bijvoorbeeld, zorgt zeker voor een meerwaarde aan het geheel. Naast knappe gitaar en drumpartijen, willen we toch even een pluim geven aan de bekoorlijke achtergrond zangeres. In combinatie met de warme stem van Ghostpoet zorgt haar inbreng voor een magisch orgelpunt, waardoor eventuele twijfelaars geheel over de streep worden getrokken. Naast de zwevende klanken, die ons in een soort trance brengen, doet de zachtmoedige stem van Ghostpoet je belanden in een dromerige stemming. Waarbij je als aanhoorder alleen maar even belandt in een totaal andere wereld. In de goedgevulde Orangerie steeg de temperatuur als het ware naar een kookpunt. Extra leuk aan een artiest als Ghostpoet is dat nergens geluidsmuren worden afgebroken, nog dat alles dreigt te vervallen tot een saaie en slaapverwekkende trip. Het schipperen tussen dansbare muziek, en subtiel je hart verwarmende soundscapes. Dat is in een notendop hoe je dit optreden zou kunnen omschrijven.
Benjamin Clementine (Chapiteau):
Waarbij je als aanhoorder alleen maar even beland in een totaal andere wereld. Dat kan ook gezegd worden over het aantreden van Benjamin Clementine in Chapiteau. Dit concert was uitverkocht, en dat verwondert ons niet. Tot op heden was deze artiest ons ook nog niet echt gekend, daarin zal spoedig verandering komen. De boomlange Benjamin lijkt vanachter zijn piano zelfs iets onaards uit te stralen. Hij kijkt het publiek strak aan, alsof hij je lijkt te willen hypnotiseren. Naast zich ontpoppen als een begenadigde pianist , beschikt hij bovendien ook over een stem die je met geen woorden kan omschrijven. De klanken die Benjamin Clementine voortbrengt, zowel vocaal als instrumentaal, zijn ook met geen enkele andere artiest te vergelijken. Bovendien lijkt hij alle toonaarden aan te kunnen. In eerste instantie geheel op zijn eentje op het podium, naderhand ook wat rugsteun door een heel knap spelende instrumentalist. Of het gepeeld is, of niet, maar Benjamin Clementine verstopt zich als het ware wat voor het publiek. Ook lijkt hij bang te zijn van het licht, en worden fotografen niet toegelaten. De artiest geeft bovendien ook de indruk wat mensenschuw te zijn, ook al spreekt hij de aanwezigen soms wel eens aan. Maar ook dat zorgt ervoor dat er een zweem van mysterie blijft hangen boven deze artiest. Dat laatste vinden we ook terug in zijn muziek. De mysterieuze pianoklanken, en ook vocalen, voelen onaards aan. In elk geval ging het publiek gewillig, als in een trance, mee op deze trip doorheen een haast hypnotiserend landschap. Met een lange zwarte jas, sleepte Benjamin zich vaak van zijn piano naar de andere kant van het podium. Soms zag je hem even achter de coulissen verdwijnen, of een haast onverstaanbare uitspraak doen. Maar bovenal bleef hij met zijn muziek, stem en manier van brengen vertoeven in een sfeer van mysterie. Waarbij vele vragen onbeantwoord bleven. Een ding staat echter buiten kijf, Benjamin Clement bewees een heel begenadigde artiest te zijn, waarvan we in de toekomst nog veel moois mogen verwachten. Zijn debuut At Least For Now is dan ook een sterke aanrader.
Kortom: Deze 25jarige topartiest, lijkt niet enkel fascinerend en met zijn lengte en uitstraling een imponerende verschijnen. Maar vooral een pianist/zanger die niet in zijn kaarten laat kijken, maar gewoon zijn onwerelds mooie muziek voor zich laat spreken. Benjamin Clement een naam om te onthouden, de komende jaren.
Wild Classical Music Ensemble (Grand Salon de Concert):
Het bijzondere aan Wild Classical Music Ensemble is dat dit gezelschap is samengesteld uit de doorwinterde muzikant Damien Magnette (Zoft, Facteur Cheval) , en vijf muzikanten met verschillende verstandelijke beperkingen. Het zorgt voor een ware kruisverstuiving die gensters slaan. De dolenthousiaste bende grijpt de aanwezigen direct bij de keel, en spreekt onze dansspieren aan. Door de huiskamersfeer, die wordt gecreëerd in Grand Salon de Concert, voelt alles ook heel intiem aan. Bovendien staan de aanwezigen heel dicht rondom de artiesten opgesteld. Geen podium of hoge dranghekken tussen publiek en aantredende artiesten, gewoon een mooie vloermat waarop de instrumenten staan opgesteld. De dansende massa rondom dit Ensemble bewijzen dat dit project wel degelijk werkt. Bovendien is er die vrij unieke aanpak, en het feit dat elk van deze artiesten met volle overgave en spelplezier staan te spelen. Dit alles heeft tot gevolg dat ook het publiek voor de bijl gaat, van begin tot einde. Hierop kan je inderdaad bezwaarlijk blijven stil staan. Wild Classical Music Ensemble brengen bovendien kwalitatief hoogstaande muziek, en de vocale aankleding mag er ook zijn. Het is niet zo dat er chaos heerst, alles is tot de puntjes uitgewerkt. We veronderstellen dat het veel oefenen, zweet en tranen heeft gekost, om tot dit resultaat te komen? Maar het eindresultaat mag er zijn. We eindigen met een feestje! Mag je in een breed kader zien. Een heel uur lang hielden deze heren ons in de greep, zodat we zwetend van al dat dansen de zaal verlieten. Meteen zijn we toch een kilo overtollige vetten kwijt. Met dank aan Wild Classical Music Ensemble die hier een wild feestje neerzetten, vanuit het hart en ziel gebracht.
