Groezrock - Dag 2 - 2/5/2015

Dat Groezrock de feitelijke start kan genoemd worden van de festivalzomer? Er bestaan discussies over. Maar wat het zogenaamde outdoor festival gebeuren betreft, klopt die stelling dan weer wel. Op 1 en 2 mei ging de 24ste editie door van Groezrock. De weergoden waren het festival gunstig gezind, en de sfeer zat ook op deze tweede dag heel goed. Het leuke aan Groezrock is en blijft bovendien dat ze steeds die intimistische sfeer hebben kunnen bewaren. Ondanks te zijn uitgegroeid tot één van de grote festivals die ons landje rijk zijn. Bovendien slaagt de organisatie er al 24 jaar in de crème de la crème van het hardcore en punkrock gebeuren op hun affiche te plaatsen. Wij waren aanwezig op de twee dagen, in dit artikel bespreken we DAG 2. Zaterdag 2 mei 2015.

Punkrock uit België, daar begonnen we mee. F.O.D. timmeren al sinds 2008 aan de weg. Ondertussen hebben deze heren al heel wat zieltjes weten te winnen binnen het punkrock gebeuren in ons landje. Niet verwonderlijk dat de Back to Basic stage op dit vroege middaguur al goed gevuld stond. F.O.D. brengt dan ook het soort punkrock dat teruggrijpt naar de basis, waar alles begon. Maar die daar iets fris en jeugdig aan toevoegen. Bovendien blijken deze heren ook klasse entertainers te zijn die door hun energieke aanpak het publiek volledig naar zich toetrekken. Bovendien heeft zo een Back to Basic stage als voordeel dat je heel dicht bij dat publiek kan spelen, waardoor fans het podium konden opwandelen. Een fan ging zelfs even meezingen met de band, we geven toe dat zijn zangtalenten mochten gehoord worden. Maar F.O.D. bracht vooral een potje punkrock recht vanuit het hart, en  stak daarmee het lont aan het vuur. Meer hadden we niet nodig om wakker te worden op deze tweede festivaldag.

Ook Your Highness heeft ondertussen in binnen en buitenland een stevige reputatie opgebouwd. Ze leken in eerste instantie een beetje een vreemde eend in de bijt. Maar dat is buiten de energieke aanpak van deze jongens gerekend. Hoewel hun muziek eerder thuishoort in het rijtje stoner of sludge metal, zijn er ook hardcore elementen binnen hun muziek terug te vinden. Your Highness beschikt bovendien over een zanger wiens screams je niet onberoerd laten. Met een set die bol stond van snoeiharde gitaar lijnen, en die bulderende vocalen, slaagden Your Highness er uiteindelijk zonder enige problemen in het Groezrock publiek voor zich te winnen. Met menig moshpit en crowdsurfen tot gevolg.

Kill the President, op de uiterst gezellige Macebeth/ Blackstage leken ons een ''fijn tussendoortje''. Maar de heren slaagden erin veel meer te worden dan dat. De Spaanse punkrockers sloegen gensters, en verpulverden zonder enig probleem alle mogelijke twijfels. Uiteraard is het niet bijster uniek wat ze brengen. Maar door de allesomvattende aanpak, en de heel energieke aankleding, slaagden Kill The President er met brio in, veel meer te worden dan een opwarmertje van wat nog moest komen. Ze bleken zelfs één van die ontdekkingen van groezrock, dag 2. Bovendien zitten er binnen hun muziekstijl, naast punkrock, ook elementen van hardcore. Daardoor kunnen ze een heel ruim publiek voor zich winnen. Op Groezrock hebben ze alvast een veelbelovende indruk gemaakt. Missie geslaagd.

Sommige mensen vertelden me op voorhand ''ze hebben een beetje van Ramones''. Nu, als er één punkgroep is die me heeft aangezet om naar dat genre te luisteren, is Ramones daar zeker eentje van. We hebben het over Teenage Bottlerocket. Ze ontstonden in 2001, en lijken puur muzikaal wel wat te hebben van de snelle aanpak van Ramones. Al zijn invloeden van ander punk grootheden als Misfits ook merkbaar. In elk geval slagen ze erin om het publiek, met deze aanpak, uit hun hand te laten eten. Wij voelden ons plots weer die zestienjarige tiener, die zijn eerste punkplaat kocht bij de platenboer. We willen er wel bij vermelden dat Teenage Bottlerocket zeker niet oubollig of gedateerd klinkt, door die 'old school' punk invloeden naar voor te brengen. Integendeel zelfs. Het lijkt alsof het genre een nieuwe injectie heeft gekregen dankzij deze heren. Op Groezrock zetten ze in elk geval de puntjes op de 'i' en sloegen gensters zoals die oude punkers het deden, net alsof eind jaren' 70 weer tot leven was gekomen. Schitterende performance!

Over naar een potje hardcore vanuit het hart. Turnstile weten als geen ander hoe ze dat moeten verwezenlijken. De snoeiharde aanpak zorgde ervoor dat het klonk als een wervelstorm die over de hoofden heen waaide. De overladen vol gelopen Back To Basic stage veranderde prompt in een kolkende massa moshende en dansende fans. Uiteraard brengt Turnstile met gevoel voor ritme, en vooral brengen ze de soort hardcore dat teruggrijpt naar de basis. Hun strakke en harde aanpak, miste hun uitwerking niet. Het uitzinnige publiek ging volledig uit de bol. Voorwaar ging het dak er weer eens af in de Back to Basic stage.

Tussen al die mannen stond er ook een band bestaande uit alleen vrouwelijk schoon. Tiger Bell bracht de soort old school punk, met een vette knipoog naar het verleden, met de nodige furie. De dames slaagden er dan ook zonder moeite in het goed opgekomen publiek uit hun hand te laten eten. Naast een potje jammen, weten ze ook goed hoe die fans aan te zetten tot bewegen. Zelf stonden ze ook heel bewegelijk op het podium, ons oog viel vooral op de gestroomlijnde drumpartijen. Maar Tiger Bell was vooral een aangename verademing tussen al dat hardcore geweld met de dosis testosteron, op de andere podia. Bovendien brachten ze dus punk zoals punk gewoon moet zijn. Snelle nummers, een strakke en gepolijste aanpak, zonder daar veel woorden aan vuil te maken. Zo horen en zien we het graag. Tiger Bell liet vooral zien dat ze niet moeten onderdoen voor hun mannelijk collega's, wel integendeel.

Op Impericon Stage kregen we andere koek voorgeschoteld. Turbowolf wordt in de biografie op de website van groezrock als volgt omschreven: De jongens gooien monster riffs, stevige metal-invloeden, groovy en grungy seventies-geïnspireerde rock, wat elektronica en vooral een hoop crazy psychedelic punkrock attitude in hun mix.. Dat leek ons al voldoende reden om deze heren de kans te geven. Nu die 'groovy' en 'energieke' aanpak was zeker en vast aanwezig. Turbowolf brachten dit jaar pas hun tweede album op de markt: Two Hands. Ze waren heel enthousiast over de grote opkomst voor hun concert. Maar ook het publiek genoot met volle teugen. Net door de verschillende muzikale stijlen te combineren slaagden Turbowolf er met brio in de aanwezigen uit hun hand te laten eten. Wat ons betreft, een band met een gouden toekomst die we hier aan het werk zagen.

Psycho 44 zijn een Belgische punkrock band die o.a. door deelname aan HUMO's rock rally doorbraken naar een groot publiek toe. Ondertussen bewezen ze op menig podium hun ijzersterke live reputatie. Als geen ander slaagt Psycho 44 erin om tenten en concertzalen plat te spelen. Ook al leek dat in het begin wat moeizaam te gaan, uiteindelijk ging ook het Groezrock publiek voor de bijl. De heren ontpoppen zich naast klassenmuzikanten, ook tot heel gedreven entertainers. Dat ze hiervoor wat clichés bovenhalen, deert ons niet. Het resultaat mocht er zijn. Ook op Groezrock deden ze dus hun heel sterke live reputatie alle eer aan. Al leek het deze keer dus een iets moeilijkere opgave. Maar na een wat trage start, ging het dak er uiteindelijk toch weer eens geheel af.

Op de Monster Energy stage stond er een band waarvan de leden al heel wat watertjes doorzwommen hebben. The Loved Ones zijn een punkrock groep bestaande uit leden van: Paint It Black, Kid Dynamite, The Explosion, The Curse, Trial By Fire. Die ervaring bij andere grootheden binnen het punkrock gebeuren, buiten ze zonder meer ook uit op Groezrock. Net door deze aanpak krijgen we een technisch hoogstaand punkrock concert, zonder al te afgestoft te gaan klinken. Bovendien weten The Loved Ones daardoor ook perfect hoe hun publiek voor zich te winnen. De haast perfecte manier van spelen zorgde dus niet voor een routineus concert, wel integendeel.  We kunnen stellen dat The Loved Ones met eerlijke punkrock, vanuit het hart, vele harten heeft gewonnen. Waaronder het onze.

Hoogtepunten bij de vleet, het kan alleen maar minder goed gaan zouden we gaan denken. Dat is buiten Call it Off gerekend. De punkrockers uit Nederland slaagden erin het goed opgekomen publiek rond de Macbeth/Blackstage van begin tot einde te entertainen. Niet alleen door hun eerlijk, old school punkrock, aanpak. Ook weten de heren verdomd goed hoe ze dat publiek moeten bespelen. Van de ene moshpit gingen we zonder moeite over naar een andere circle pit. Een uur lang lieten Call it Off de aanwezigen vooral bewegen. Stil staan was inderdaad verboden, en ook onmogelijk. Haast moeiteloos slaagden ze erin iedereen van begin tot einde geboeid te laten luisteren, dansen en mee genieten. We kennen grote bands binnen het genre die daar zelfs niet in slagen. Uiteraard is de frisse, jeugdige aanpak die Call it Off tentoon spreiden, een meerwaarde aan het geheel. De Nederlanders brengen hun muziek dan ook vanuit het hart, wat zijn uitwerking heeft op het heel uitbundige publiek. Zonder meer zien we een gouden toekomst voor deze heren weggelegd, net omdat deze aanpak altijd loont. Volgende keer gewoon op de Monster Energy Stage. Wedden dat ook daar het dak er geheel zal afgaan? Voorwaar ontpopten Call it off zich tot één van DE absolute hoogtepunten op deze tweede festival dag, op Groezrock 2015.

Er staan ook legendarische bands op het podium van Groezrock. Good Riddance ontstonden in 1986 en hielden er in 2007 mee op, maar hebben ondertussen al op het festival gestaan. Meer nog, er is volgens bronnen binnen Groezrock een soort latrelatie tussen de organisatie en de band. Good Riddance kwam in 2012 terug samen en brengt in 2015 ook een nieuwe plaat op de markt: Peace In Our Time. Ze kwamen die ook voorstellen op Groezrock. Nu, het meest opvallende was dat de nieuwe nummers niet moeten onderdoen voor de oude kleppers. Good Riddance bewezen vooral nog niets van hun oude impact verloren te hebben. Net alsof ze nooit zijn weggeweest zorgden ze voor een lekker old school punkrock feestje. De jarenlange ervaring werkt natuurlijk in hun voordeel. Dat laatste spelen ze ook voldoende uit. Hoe je publiek bespelen, is iets wat je door de jaren heen leert. Good Riddance hebben de klappen van de zweep ondertussen voldoende onder de knie. Maar vooral speelden ze geen routineuze set, zoals helaas vaak gebeurd met bands die na jaren terug samen komen. Het leken eerder jonge wolven op het podium, die nog alles moeten bewijzen. Net dit siert hen. Welcome back guys!

De Nederlandse garagerock-speedrockband The Deaf leken ons ook een vreemde eend in de bijt. De heren, en bevallige dame, konden echter op veel bijval rekenen nabij de Macebeth/Blackstage. Vooral door hun psychedelische en pure rock aanpak, lieten ze het publiek gewillig uit hun hand eten. Punkers en hardcore fans staan namelijk voor veel open, als het maar lekker strak en hard gaat. Dat laatste was niet altijd het geval, maar de strakke aanpak zonder meer. Bovendien lijkt de zanger een klasse entertainer die kwinkslagen rondstrooide naar het publiek, en zijn mede kompanen toe. The Deaf  stond bovendien met het nodige spelplezier op het podium, en had er duidelijk zin in. Dit had ook zijn uitwerking op het publiek die hen telkens omarmden met een warmhartig applaus. Wat op het eerste gezicht een moeilijke bevalling leek te zullen gaan worden, bleek de band haast moeiteloos te kunnen verwezenlijken. Met een garagerock, zelfs blues elementen waren merkbaar, een punk en hardcore publiek inpakken, daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. Zelfs een fijn streepje mondharmonica kwam eraan te pas. Wonderwel slaagde The Deaf in hun opzet, en dat is een heel sterke prestatie.

Ook de Zweedse punkrock band Satanic Surfers behoren tot het kransje 'legendarische bands' op de affiche van Groezrock. Ze ontstonden in 1989 en brachten klassiekers uit binnen het genre. Ze hielden er echter in 2007 mee op, om in 2014 uit hun as te herrijzen. Voor hun reünie tournee komen ze vrij exclusief ook naar Groezrock afgezakt. De heren hebben nog niet echt nieuw werk om uit te brengen en brachten dus een set die bol staat van punkrock klassiekers. Satanic surfers spelen bovendien geen routineuze set, ze lijken wel heel jonge wolven die nog alles moeten bewijzen. Een heel bewegelijke zanger jutte het publiek haast voortdurend op, deze laatste reageerde dan ook door prompt de nodige moshpit en crowdsurfen naar boven te halen. De jaren lange ervaring buiten ze uiteraard ook voldoende uit, maar nergens klonk het geforceerde of als een flauw afkooksel van ooit. Satanic Surfers zijn duidelijk klaar om hun plaats binnen het punkrock gebeuren terug in te nemen, alsof ze nooit zijn weg geweest. We zien al uit naar verdere activiteiten, zowel op plaat als op het podium. Op Groezrock bewezen ze in elk geval nog steeds te staan als een huis!

Off! wordt omschreven als ''hardcore punk supergroep''. De band is opgericht door Keith Morris (Black Flag). Maar ook de andere bandleden hebben een verleden bij andere legendarische bands. Dimitri Coats was frontman van Burning Brides, Steve Shane McDonald bassist bij Red Kross en Mario Rubalcaba tenslotte, drummer bij Rocket from the Crypt/Hot Snakes. De Back To Basic stage stond dan ook goed gevuld, we zagen redelijk wat Black Flag shirts passeren. De heren brachten een technisch hoogstaande set, die liefhebbers van eerder melodieuze hardcore wel zou kunnen bekoren. Wij zagen vooral een band die veel respect kreeg van zijn gewillig publiek, en door hun ervaring bij voornoemde kleppers, een perfect geheel leek te vormen. Voor ons ontbrak een beetje de speelse aanpak, het leek vaak wat te routineus om te blijven bekoren. Maar het publiek heeft altijd het laatste woord en kon zich in deze aanpak blijkbaar wel vinden. Off! Speelde vooral een heel strakke en gepolijste set op Groezrock, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Voor ons had het echter iets meer spontaan mogen zijn geweest.

Tijd voor een ska punk feestje. The Mighty Mighty Bosstones , mooi in pak en das gestoken, zorgden voor een heel feestelijke stemming in de Monster Energy Stage. Met uiteraard de nodige blaasinstrumenten, en kwinkslagen tot een dosis humor, slaagden The Mighty Mighty Bosstones erin de tent tot ver naar achter te herschapen in een dansende massa. Ze moeten met deze aanpak bovendien niet onderdoen voor enige andere, of grotere, band binnen het ska punk gebeuren. Om een groot opgekomen publiek circa één uur lang te beroeren, moet je als band wel uit het goede hout gesneden zijn. Dit was voor The Mighty Mighty Bosstones geen probleem. De grote kracht zit hem in het feit dat ze enorm veel spelplezier uitstralen, wat ook de aanwezigen niet is ontgaan. Hierop stil blijven staan was dan ook onmogelijk. Bij het vallen van de avond, en het ook wat frisser worden, waren ze daarom de perfecte remedie om de spieren warm te houden. Ska punk zoals het moet zijn, dat is wat ze ons wisten te brengen.

Van een feestelijke stemming met The Mighty Mighty Bosstones, naar de harde realiteit met Agnostic Front. Vanaf de eerste tot de laatste noten wisten deze legendarische hardcore grootheden de lat heel hoog te leggen. Zonder enig medelijden denderen ze als een bulldozer over de hoofden van het publiek heen. Met een nieuwe plaat onder de arm: The American Dream Died, liet de band vooral aanvoelen dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, wel integendeel. Het is voor de 'gewone werkman' altijd hard vechten om het hoofd boven water te houden. Agnostic Front brengt hardcore met een boodschap, en rammen die desnoods door je strot heen. Met deze aanpak zal niet wellicht iedereen het eens zijn, maar de aanwezigen gingen er gewillig in mee. Ook wij waren sterk onder de indruk, en werden murw geslagen door deze harde aanpak. Nee, hier worden geen leuke feestjes gebouwd, we worden een spiegel voorgehouden van een grauwe realiteit. Voor wie in deze orkaan van gitaar, drum en vocaal geweld terecht kwam, was er dan ook geen weg meer terug. Agnostic Front zetten ons met hun strakke, snoeiharde aanpak, met beide voeten terug op de grond. Hardcore met een boodschap! We houden er wel van. Veel mensen verlieten voortijdig de tent, alles lag een beetje op diezelfde lijn. Of was het eerder voor de co-headliner op de mainstage? Die een kwartier voor het einde van de set van Agnostic Front, zou aantreden.

De Zweedse Punkrock band Millencolin is dan ook geen klein bier. De heren timmeren al sinds begin jaren '90 aan de weg. Ze staan volgens de biografie op de website, voor de vijfde keer op het podium van Groezrock. De eerste keer was 1998, toen het festival nog piepjong was en alles moest bewijzen. Millencolin heeft zonder meer een heel sterke live reputatie. De keren dat we ze zelf aan het werk zagen, zijn feestjes die we niet gauw zullen vergeten. Ook deze keer ging het dak er gewillig af, al leek het publiek wat uit te dunnen. Maar de pure, old school, punkrock aanpak loont na al die jaren nog steeds. Bovendien hebben de heren nog niets van hun jeugdige speelsheid verloren, de jaren lijken geen vat op hen te hebben. Met een heel strakke aanpak, en heel bewegelijke frontman, zorgden Millencolin zonder enige moeite, voor een feestelijke stemming. Met menig moshpit en crowdsurfen tot gevolg.

Het voordeel om met meerdere mensen op een festival aanwezig te zijn is dat je een overlap perfect kan opvangen. Tegelijk met de zweedse helden van Millencolin, traden de emorockers van Make Do And Mend op het intimistische Revenge Stage. Sommigen zouden beweren dat het een vreselijke plek is om op te treden want deze band verdient beter dan een klein zijpodium. Die stelling kon ik stellig onderschrijven want 5 minuten voor het begin van het optreden was de tent nog zo goed als leeg. Het is pas als de 1ste noten de tent vullen dat de tent zich eindelijk begint te vullen. De mannen lieten het niet aan hun hart komen en met hits als Disassemble, Lucky, St Anne en Unknowingly Strong laten ze een blijvende indruk na. De voordelen van deze kleine tent waren ook onmiddelijk duidelijk. Het lek alsof ik ergens in een groezelige pub zat ipv op een festival met 20 000 zielen. Enkele nieuwe nummers werden ook op het publiek losgelaten. Don't Be Long is nog niet zo lang geleden op het publiek losgelaten maar het spreekt voor zichzelf als je al merkt dat veel mensen uit het publiek al vlot kunnen meezingen. Het optreden van Groezrock? Volgens bepaalde insides wel! Enkel jammer dat geen bisnummer speelden omdat ze zelf verschikkelijk siked zijn American Nightmare te zien.

We passen voor die feestvreugde en gaan richting Refused op het Monster Energy Stage. Het podium is volgens sommigen een verzameling van fossielen want ook deze band bestaat al meer dan 20 jaar. Samen met eerder vernoemde Satanic Surfers, Millencolin en Good Riddance staat er meer jaren ervaring op dit podium dan de verzamelde leeftijd van de helft van het gemiddelde groezrockpubliek. TOch tonen ook deze fossielen dat meer dan levend zijn. De spinnenwebben in de hoogste toppen van de tent werden makkelijk uitgeveegd door frontman Dennis Lyxzén. Zijn hoogtesprongen werden geëvenaard door de schitterende nummers die zich van moment tot moment opstapelden. Het is bijna onmogelijk om te bevatten hoeveel albums deze mannen al voortgebracht hebben. Ondanks hun 3-jarige sabbat staan ze er als nooit tevoren. Voor ons een perfecte afsluiter al misten we af en toe toch wat het volk rondom ons. We herinneren ons nog de volgepropte tent van vorig jaar, maar soit laat dit de pret niet drukken. Groezrock is na dit concert slechts een herinnering. Maar wat voor een schitterende herinnering!