Laten we deze recensie beginnen met een vraag naar de lezer toe. Wat zijn jullie verwachtingen bij het beluisteren van deathmetal/grindcore? Wij zelf hopen murw te worden geslagen door strakke en snelle gitaar en drumpartijen. Om uiteindelijk de strot volledig dicht geknepen te worden door grunts, die de haren op onze armen recht laten staan. Voor minder, doen we het niet. Toen we vorige week (zaterdag 28 maart) in Deinze , voor het festival 4 jaar Elpee, Corpse Mutilation bezig zagen, bekroop ons dat beklemende gevoel dat we nodig hebben om ons over de streep te trekken. Deze band ontstond in 2009 en zijn noest aan de weg aan het timmeren. Na enkele personeelswissels, lijkt nu een line-up op poten te staan waarmee ze eindelijk zouden kunnen doorbreken. In 2014 brachten ze hun debuut album op de markt, Retaliation of the Suppressed. Aan voornoemde stelling werd alvast op plaat ook voldaan. Onze bevindingen lezen jullie hieronder.
De plaat bevat vijf nummers, met een gemiddelde duurtijd van circa vijf a zes minuten. Dat lijkt vrij lang, dan moet je wel uit het goede hout gesneden zijn om te blijven bekoren. Retaliation of The Suppressed, het titelnummer, begint met een snelle harde drumsolo, snel gevolgd door snoeiharde gitaaruithalen. De diepe grunts jagen je de kast op, en bezorgen je koude rillingen tot op de bot. Binnen dit nummer zitten er bovendien voldoende tempowisselingen. Niet dat we rustmomenten krijgen te horen, maar vaak ligt nadruk eerder op traag en sloom je de keel dichtknijpen, om daarna de luisteraar met de hamer de kop in te slaan.
Bij Surgical Exorcism worden begane wegen verder bewandeld. Opvallend is trouwens de vrij donkere, duistere ondertoon van deze song. We zouden haast zeggen, er zijn black metal invloeden merkbaar? In elk geval krijgen we diezelfde rillingen, datzelfde beklemmende gevoel, als je in een gevaarlijke steeg terecht komt. Je hoort voetstappen die op je afkomen, ogen die je bespieden. Zo hoort dat ook te zijn bij deathmetal of grindcore. Bovendien zijn de drum en gitaar salvo's snoeihard, maar blijken de instrumentalisten ook over een technisch hoogstaande bagage te beschikken.
Krijgen we nu eindelijk een beetje rust? Nee, integendeel! Door middel van nog diepere grunts, hoe doet die zanger dat toch vragen we ons af, slaat The Web of A Backstrabbing System zelfs nog diepere wonden. Zonder enige vorm van medelijden drijven Corpse Mutilation je met hun songs tot absolute waanzin. Wederom vallen de tempowisselingen op, daardoor lijkt deze song sneller voorbij dan hij werkelijk is. Want meer dan vijf minuten is best lang in dit genre. Knap hoe ze de aandacht alsnog blijven aanhouden.
Het angstzweet breekt ons verder uit bij Court of Agony. Net als bij de vorige nummers is het de perfecte samensmelting van instrumentale huzarenstukken met een vocale aankleding, die je als luisteraar niet onberoerd laat. Dat is een extra pluim op de hoed van Corpse Mutilation. Angstaanjagend en snoeihard, wordt telkens opnieuw lat heel hoog gelegd.
Mogen we vergelijkingen maken, we doen het doorgaans niet zo graag. Maar we menen toch elementen te ontdekken van bijvoorbeeld Cannibal Corpse binnen de muziek van Corpse Mutilation. We zouden haast zeggen, het Belgisch antwoord op Cannibal Corpse. Luister maar naar Slaves of Oblivion , en oordeel vooral zelf. In elk geval krijgen we diezelfde kriebels, datzelfde beklemmende gevoel telkens opnieuw te verwerken. Dat we ook krijgen bij het beluisteren van de muziek van voornoemde band.
Conclusie: Corpse Mutilation heeft met Retaliation of the Suppressed aan de voorwaarden, om ons over de streep te trekken, volledig voldaan. De perfecte, strakke tot snoeiharde instrumentale aankleding slaat ons telkens opnieuw compleet murw. Bovendien zijn er die duivelse, diepe grunts die je als luisteraar angstaanvallen bezorgt. Het album bevat, naar dit genre toe, best vrij lange nummers. Maar toch slaat Corpse Mutilation er telkens opnieuw in de aandacht scherp te houden. Gensters te slaan, en de luisteraar tot complete waanzin te drijven. Kortom, dit is een klasse debuut plaat, waar deze heren bewijzen totaal niet te moeten onderdoen voor enige 'grote naam' binnen het genre death metal of grindcore. Er komen zelfs wat black metal invloeden binnen deze plaat voor. Daardoor zou iedere metalliefhebber, die houdt van een snoeiharde muziek zijn gading hierin moeten vinden.
Tracklist:
