Voorprogramma’s, vaak zijn ze enkel avondvulling, bedoeld om het publiek warm te maken voor de hoofdact. In het geval van Real Friends en Neck Deep was dit allesbehalve waar. Wat een sfeer! Al van bij de eerste noten van de intro, ‘Maybe this place is the same’, was er ruimte voor een sing-along moment. Het feit dat All Time Low de bands zelf gekozen heeft om de avond te openen, kan daar natuurlijk ook voor iets tussen zitten. Het was echter niet de eerste passage van Real Friends in ons land, en laat ons hopen dat het niet de laatste was.
Met ‘Maybe this place is the same and we’re just changing’ bracht de band vorige zomer een straf nieuw album uit. En dat kwamen ze op het podium van Trix live meer dan waarmaken. De zanger z’n ietwat stuntelige enthousiasme werkte aanstekelijk en stuurde een goed gevoel door de hele zaal. Ondanks het feit dat de band voornamelijk nummers over liefdesverdriet schrijft, slaagden ze er toch in een glimlach op menig aanwezig gezicht te toveren. Voor de fans van het eerste uur werd de set afgesloten met de nummers ‘Skin Deep’ en ‘Late nights in my car’.
Tweede band om aan te treden, Neck Deep, ligt qua genre in de iets hardere regionen van de poppunk. Moshpits inclusief dus. De angst in de ogen van de tienermeisjes naast me toen de gitarist doodleuk om een ‘circle pit’ vroeg, was goud waard. Desalniettemin deed die angst niets af aan het plezier dat de twee leken te hebben. En ik denk dat ik mag zeggen dat dat gold voor het volledige publiek. Catchy meezingnummers, vlotte rifs, een niet onaantrekkelijke zanger en een gitarist voorzien van een dosis kurkdroge humor. De band bracht een mooie mix van het vorig jaar verschenen album ‘Wishfull thinking’ en het eerder verschenen werk ‘Rain in July’ en ‘A history of bad decisions’. Ook zorgden ze voor het eerste kippenvelmoment van de avond met het akoestische ‘A part of me’. De volledige set was een mooie afwisseling van stevige punknummers gemengd met vrolijke poppunk liedjes.
Op de tonen van Kanye’s N*ggas in Paris ging het licht voor de laatste keer uit in Trix. Onder luid gegil begon All Time Low aan hun set met het nummer ‘Stereo’, eentje van het in 2010 verschenen ‘Nothing Personal’. Goede keuze, want ze hadden meteen de volledige zaal met zich mee. Gooi daar nog een meezinger als Stella in de zaal en de avond kon niet meer stuk. Wat een positieve energie die in de zaal hing! Ieder nummer werd van de eerste tot de laatste noot door het volledige publiek meegezongen. Inclusief het net uitgebrachte ‘Kids in the dark’ van het nog te verschijnen album ‘Future Hearts’. Dit laatste nummer was overigens de reden waarom de helft van het publiek glow-in-the-dark armbandjes aanhad. Muzikaal valt er weinig tot niets aan te merken op de band. Ze brengen catchy nummers die live net iets steviger uit de hoek komen dan op cd. De set zelf was een mooie mengeling van oudere nummers (denk aan ‘Six feet under the stars’), afgewisseld met nieuwer werk, zoals het met Vic Fuentes uitgebrachte ‘A love like war’. Kippenvelmomentje halverwege de set met de nummers ‘Remembering Sunday’ en ‘Therapy’. Alex Gaskarth alleen op het podium met een witte gitaar en een volledige Trix die beide nummers volledig meezingt, het doet iets met een mens. Helemaal gek werd het toen tijdens het nummer ‘Timebomb’ enkele fans het podium op mochten als backing vocals. En als u hierbij aan gillende meisjes dacht, heeft u het mis. Ook twee kerels die vrijwillig het podium op kropen, leken de tijd van hun leven te hebben. En wie dacht dat na de set de band gewoon het podium zou aflopen en het licht terug aan ging gaan, was er ook aan voor de moeite. De laatste noten van ‘Dear Maria, Count me in’ waren de zaal nog niet uit, of Bruno Mars’ Uptown Funk galmde door de zaal. Dat de jongens van All Time Low een feestje kunnen bouwen, hebben ze in Trix meer dan bewezen.
