Hoewel het zeker niet de eerste keer is dat poprockgroep All Time Low Europa aandoet, mag dit met recht hun meest succesvolle tour to-date genoemd worden. Voor de show in het moderne TivoliVredenburg, Utrecht, die al maanden uitverkocht is, liggen de eerste fans al om 10 uur 's morgens voor de deur. De tour is gepland rond de release van het nieuwe album van de groep, Future Hearts, dat op 17 april uit zal komen. De grote vraag luidt dan ook: zal er nieuw materiaal gespeeld gaan worden?
All Time Low heeft als support niet één, maar zelfs twee up-and-coming bands meegenomen. Het is aan Real Friends om de avond te openen met hun melancholische meezing-poppunk. De band is voor het grootste deel van het publiek een onbekende naam, maar lijkt zeker gewaardeerd te worden door de nog beperkte groep toeschouwers die hun weg naar binnen heeft weten te vinden. In de korte set worden nummers van debuutalbum Maybe This Place Is The Same And We're Just Changing gespeeld, maar ook oudere bekenden als het treffende 'I've Given Up On You', dat door enkele aanwezigen luidkeels wordt meegezongen. Daarnaast is zanger Dan Lambton ook nog eens een plezierig figuur om naar te kijken door zijn niet te stoppen enthousiasme en charme.
Hierna is het de beurt aan Neck Deep, vijf Britse poppunkers met een ruw randje. De band heeft zeker de capaciteiten om shows van dit formaat te spelen, maar voor dit specifieke publiek lijkt hun muziek niet weggelegd. Alhoewel de band van begin van tot eind een energieke show neerzet met snelle rifjes en krachtige vocalen van zanger Ben Barlow, valt de groep niet echt in de smaak bij het All Time Low-publiek. Enkele mensen in de zaal die speciaal voor Neck Deep gekomen zijn starten wat speelse moshpits, wat hen niet in dank wordt afgenomen door de fans voorin de zaal, maar die des te meer gewaardeerd worden door de band zelf. Het is de vraag of deze opener gepast is voor de jonge, veelal vrouwelijke fanbase van All Time Low. Op wat technische problemen na aan het begin van de set, kan niet anders dan gezegd worden dat er een lekkere show neergezet wordt. De groep komt dit jaar nog met een opvolger van hun debuutalbum (lees binnenkort het interview dat onze reporter deed met bassist Fil van Neck Deep), maar nieuwe nummers worden deze avond nog niet gespeeld. Wel worden we getrakteerd op meezinger 'A Part of Me', alsook op hardere nummers als 'Crushing Grief' en 'All Hype No Heart'.
Zoveel is duidelijk voordat All Time Low daadwerkelijk het podium betreedt: voor deze jongens is het een gewonnen wedstrijd. Op voorhand kunnen zij al niets meer verkeerd doen, dit is waarvoor de fans gekomen zijn en hoe er ook gespeeld wordt, ze zullen er dolenthousiast over zijn. Gelukkig maakt de band het ook waar, en er wordt van begin tot eind een heerlijk optreden neergezet. Oudere nummers als 'Lost In Stereo' en 'Stella' worden afgewisseld met nummers van plaat Don't Panic uit 2012. Van Future Hearts wordt enkel het eerder dit jaar uitgekomen 'Something's Gotta Give' gespeeld, wat live nog beter klinkt dan in de studio-uitvoering en razend enthousiast ontvangen wordt. Voor hitsingle 'Time-Bomb' wordt een groep fans op het podium verzameld om mee te zingen, wat een aandoenlijk tafereel vormt.
Ook mogen covers niet ontbreken aan de set; niet alleen Fall Out Boy's 'Sugar We're Going Down' maar ook een blink-182 nummer wordt door het viertal uit Baltimore met veel enthousiasme gespeeld. Een akoestisch intermezzo met 'Remembering Sunday' en 'Therapy' valt eveneens goed in de smaak. Tussen de muziek door wordt ruim tijd uitgetrokken voor interactie met het publiek, met de gebruikelijke schunnige opmerkingen over en weer tussen zanger Alex Gaskarth en gitarist Jack Barakat. Een show van All Time Low is nooit enkel muziek, maar het is aan eenieder om voor zich te bepalen of dit gezien moet worden als positief of negatief. Hoe dan ook werden we deze avond in Utrecht met een heerlijke feel-good show gepresenteerd, die natuurlijk traditiegetrouw werd afgesloten met 'Dear Maria, Count Me In'.
