Laten we het even hebben over mijlpalen in het leven. Vooral dan die leeftijdsgebonden. Van geboorte tot sterven zijn er zo momenten die je bij blijven, je leven tekenen. Achttien worden bijvoorbeeld. Eindelijk volwassen, of toch wettelijk. Een rijbewijs halen, en mogen gaan stemmen. Zoals de grote mensen. Ook veertig worden, de tweede jeugd, en vijftig - je bent nu over de helft - zijn leeftijden die gezien mogen worden als een mijlpaal. Zo ook is 65 de leeftijd dat je, voorlopig toch nog, eindelijk met pensioen mag gaan. Na vele jaren noest werken. Sommige vieren dat in alle stilte, en zien uit naar eindelijk wat rustiger aandoen. Maar niet Raymond van het Groenewoud. Het podiumbeest in hem heeft er niets beter op gevonden dan gewoon enkele clubconcerten in te lassen, doorheen verschillende Belgische zalen. De vele concerten in het verleden monden dan ook uit op ware feestjes. In Concertzaal De Casino te Sint-Niklaas zou het dak er dan ook gewoon moeten afgaan, op deze gezellige donderdagavond.
Ik moet het toegeven, ik heb geen enkele plaat van Raymond van het Groenewoud. Om de eenvoudige reden dat de muziek van Raymond pas echt tot zijn recht komt op één of ander podium.
Raymond van het Groenewoud liet ondertussen ook weten dat hij enkel nog muziek zou maken voor zijn eigen plezier. Daar kunnen we hem uiteraard geen ongelijk in geven. Een artiest die met goesting op het podium staat, straalt dat ook uit naar zijn publiek. Voor wie echter puur en alleen was gekomen voor de vele hits, was het toch even slikken op deze avond, want Van het Groenewoud bracht vooral een eigenzinnige en zelfs enigszins verrassende set.
Ontevreden liet al een tip van de sluier zien. We kregen een begenadigde zanger, die zich vooral profileerde als singer-songwriter. Laat ons zelfs eerder stellen, zoals de Franse Chansons, leek hij de Vlaamse versie daarvan. Op zich hebben we daar geen probleem mee, het laat een heel andere kant zien van Raymond die met plezier en vol overgave stond te spelen. Met momenten speelde hij sublieme gitaar of vleide hij zich gemoedelijk achter de piano.
Het meest opvallende was vooral de instrumentale aankleding en het feit dat Raymond elk van zijn bandleden volledig hun gang liet gaan. Deze profileerden zich dan ook één voor één als top instrumentalisten. De knappe trompet- en klarinetklanken, en solo's, zorgen voor een waar kippenvel moment. Net als de heel strakke drumlijnen, en vaak snijdende gitaarpartijen. Ook Van het Groenewoud zelf bewees een potje gitaar te kunnen spelen.
Ook op piano werden menig pareltjes gebracht. Brussels By Night klonk hartverscheurend mooi, je kon haast een speld horen vallen. Vaak hield Raymond ons ook een spiegel voor, bijvoorbeeld bij Vroeger was het beter. Bovendien was er voldoende plaats voor een dosis humor en stak Raymond van het Groenewoud zijn adoratie voor het vrouwelijk schoon niet onder stoelen of banken. Getuige zijn ode aan Sjozke schone meid en de meezinger Meisjes, waarop het publiek onmiddellijk enthousiast uit de bol ging.
Daarmee zijn we toch een beetje aan een minpunt gekomen van dit concert. We misten iets te veel die dosis feeststemming. Het uit de bol gaan was er wel bij, maar niet zoals we gewend zijn. Uiteraard blijft het een klasse artiest Raymond van het Groenewoud. Het podiumbeest, in de zin van een feestje bouwen, zagen we deze keer dus wat minder. Daardoor zullen wellicht sommigen wat ontgoocheld zijn geweest.
Maar al bij al bleek toch weer dat Raymond je op een podium nog steeds kan bekoren. Er werd veel plezier beleefd op dat podium omdat Raymond vaak met zijn band dolde. Zo speelden ze een ode aan Oekraïne, waarop zoon Leander van het Groenwoud getooid in een heel leuke pruik met cimbalen de oeuvre waarnam. Deze laatste bleek een even grote entertainer te zijn als zijn vader en bovendien beschikt hij tevens over een heel sterke stem. De toekomst is verzekerd.
Conclusie: Zonder meer zagen we dus een heel goed op dreef zijnde Raymond van het Groenewoud die duidelijk wilde maken, dat 65 worden geen eindpunt is. Nee, eerder een nieuwe en andere bladzijde omdraaien. Uiteraard willen we nog maar eens een dikke pluim geven aan zijn begeleidingsband, die zich echt profileren als klasse artiesten. Al bij al mogen we spreken van een beklijvend en leuk concert. Maar het dak eraf gaan, ... dat was er deze keer niet echt bij. Toch heel gelukkige verjaardag Raymond!
