Legendarische bands, die met de regelmaat van de klok albums uitbrengen. Maar ondanks hun status, nooit echt doorbreken in de zin van grote festivals headliner zijn of voetbalstadions uitverkopen. Ze bestaan. Venom ontstond reeds in 1979. Op dat moment was er een groeiden belangstelling voor NWOBHM, dat toen hoge ogen gooide in Engeland. Venom haalde hun inspiratie echter uit de duistere kant van metal, waardoor ze vaak worden bestempeld als Black Metal.
Uiteraard liegen hun vaak satanische teksten er niet om. Welcome to Hell (1981), Black Metal (1982) of Possessed (1984) lieten niets aan het toeval over. Echter hebben ze ook een invloed gehad op het Thrash metal genre. De band ging vaak uit elkaar, had verschillende reünies, maar bestaan ondertussen dus weer sinds 2002. Van de meest bekende bezetting schiet er maar één meer over: zanger en bassist Conrad Lant (Cronos). Ook de laatste jaren werden met de regelmaat van de klok platen uitgebracht, waaruit vooral bleek dat Venom nog steeds een schare hondstrouwe fans achter zich heeft staan. En vooral, de donkere krochten van de hel laten opborrelen, zijn ze tot op heden nog altijd heel sterk in. Hun laatste plaat From The Very Depths lieten deze heren begin van 2015 op ons los. We gaven het kleinood enkele deftige luisterbeurten.
Persoonlijk heb ik echter Venom altijd zo goed gevonden omdat ze schipperen tussen de globale metal, en het donkere van black metal. Maar dus ook andere stijlen in het metal gebeuren. De gulden middenweg bewandelen, daar heb ik persoonlijk deze band altijd sterk in gevonden. Na het kort Eruptus valt dan vooral ook op dat ze van die oude gewoonte nog niet zijn afgestapt. Uiteraard zijn we daar heel blij om. Net dat eigenzinnig de andere kant opgaat dan iedereen hoopt, en denkt, siert hen.
Met de titelsong worden begane wegen verder bewandeld. From the Very Depths, The Death of Rock'n'roll, allemaal gaan ze diezelfde gepolijste, donkere kant uit. Sompige tot trage gitaar riffs, die je koude rillingen bezorgen. Een duistere grafstem die de luisteraar tegemoet komt, nee er is niets nieuws meer aan. Maar, en dat ons toch belangrijk, het werkt nog steeds. Na al die jaren slaagt Venom er dus nog altijd in ons door hun teksten, en de manier van brengen van hun songs, mee te sleuren tot die diepste kerkers van de hel. Dat was in 1979 zo, anno 2015 is er wezenlijk nog niets veranderd.
Alle songs gaan een beetje diezelfde lijn uit, maar ook dit stoort totaal niet. Integendeel, we voelen het vuur ontbranden, de duivel slaat zijn armen om ons heen en laat ons niet meer los bij Evil Law. Bij Grinding Teeth voel je de vlijmscherpe tanden nog wat dieper in je vlees snijden. De poorten van Hel blijven gewoon open staan bij Crucfied , Ouverture tot Wings of Valkyrie.
Het extra mooie is dat er geen favoriete song tussen zit, elk van hen heeft diezelfde kippenvel bezorgende indruk, die we ondertussen van Venom gewoon zijn. De instrumentale aanpak zit knap in elkaar, maar zou zonder die duivelse vocale aankleding niet volledig tot zijn recht komen. Soms zitten er alsnog wat verrassende wendingen tussen. Zoals het korte Ouverture. Dat een rustpunt blijkt te zijn tussen al dat ander geweld om ons heen. Het daarop volgende Mephistopheles hakt er echter weer op in. We worden fijn gemalen, nog eens en nog eens. Tot er niets meer overblijft.
Onze conclusie is dan ook simpel: Venom heeft met From The Very Depths geen vernieuwende plaat uitgebracht, maar zo eentje waarmee ze bewijzen nog steeds te staan als een huis. Deze leuke trip naar de hel is ons enorm bevallen. Met dank aan Venom , die anno 2015 bewijzen, nog steeds te staan als een huis. Ook al zullen ze nu ook geen voetbalstadions hiermee uitverkopen, de fans mogen dus op beide oren slapen. Ze staan er nog steeds! Een aanrader dus voor fans van meer donkere metal, tot old school black metal.
Tracklist:
1. Eruptus
2. From the Very Depths
3. The Death of Rock N Roll
4. Smoke
5. Temptation
6. Long Haired Punks
7. Stigmata Satanas
8. Crucfied
9. Evil Law
10. Grinding Teeth
11. Ouverture
12. Mephistopheles
13. Wings of Valkyrie
14. Rise
