De organisator van Alcatraz Metal Festival, en tevens beheerder van het magazine Rock Tribune, doen naast het eigenlijke festivals geregeld ook club concerten. Vele daarvan gaan de laatste tijd door in de gezellige zaal De Kreun, Kortrijk. Avatar, Vanden Plas, Snot zijn maar een kleine greep uit bands die al hebben mogen aantreden. Ook de toekomst ziet er heel rooskleurig uit voor de metalheads onder ons. We geven even een overzicht van het voorlopige aanbod: Lordi (11/03), U.D.O. (01/04), Dutch death metal night met Izegrim, Thanatos, Bodyfarm (11/04), Prong + Steak Number eight (19/04), Y&T (13/10) en Annihilator (06/11).
Meer informatie over deze clubconcerten vinden jullie ook op de website. Dit terzijde ging er op deze zaterdag, samen met het ontspringen van de eerste lentezon, onder de noemer Up The Belgians! Pt. 1 een clubconcertavond door in De Kreun. Deze keer met allemaal Belgische bands dus. We gingen even van de sfeer proeven, en concertjes gaan zien. Onze bevindingen:
Binnengekomen in de zaal, viel in de eerste plaats de gemoedelijke sfeer op. Bovendien zag je jonge gastjes van rond de 14 met een T-shirt van Ostrogoth verbroederen met vijftigers, met diezelfde T-shirt. Maar ook een beetje grijzer en een bierbuikje. Ronnie James Dio zei het ooit: ''Metal Never Dies'' dat is bij deze weer eens bewezen. Maar er is meer, we gaan al te vaak naar Buitenlandse bands zien. Adoreren die zelfs, en daar is niets mis mee uiteraard. Maar we gaan ook al te vaak voorbij aan talenten van eigen bodem. En dan heb ik het niet enkel over het metalgebeuren. Neem nu de aantredende bands van deze avond. Sommige staan op een boogscheut van de grote doorbraak, andere moeten nog alles bewijzen. En eentje heeft al genoeg zijn sporen verdiend, en zou ondertussen wereldberoemd moeten zijn.
De aftrap werd gegeven door Eternal Breath. De toch wat magere opkomst voor de eerste band lieten deze heren niet aan hun hart komen. Vanaf de eerste noten legden ze de lat vrij hoog. Alsof ze stonden te spelen voor een volle festivalweide van 60 000 man probeerden Eternal Breath , door middel van een energieke set, het vuur aan de lont te steken. Dat lukt toch uiteindelijk, de voorste rijen stonden alvast heel stevig mee te headbangen. Wat vooral opvalt, is dat de bandledenwissels, en vele keren de band in de koelkast steken wegens ander projecten, hun sporen heeft nagelaten. Hoezeer de heren hun best doen, echt geheel overtuigen deed het in eerste instantie helaas niet. Begrijp ons niet verkeerd, dit was een heel sterk concert. Maar het miste net dat 'iets meer vuur' om naar ongekende hoogtes toe te stijgen. Uiteraard is openingsact zijn altijd een ondankbare taak. Het publiek moet nog wakker worden, het startschot van de avond moet nog echt worden gegeven. Ondanks die omstandigheden wisten Eternal Breath , door hun ongeziene inzet ons uiteindelijk toch over de streep te trekken. Het vuur aan de lont steken? In die missie zijn ze zeker en vast geslaagd. De avond kon niet meer stuk, met dank aan Eternal Breath.
Na deze moeizame, maar uiteindelijk gewonnen start was het de beurt aan een andere veelbelovende Belgische band. Trouble Agency won de W.O.A. battle 2014. Waardoor ze vorig jaar mochten aantreden op het festival Wacken Open Air in Duitsland. Daar gaven ze een heel goede indruk, vooral de instrumentale aanpak kon ons enorm bekoren. Als er een verschil is, met het concert toen in Duitsland, is het dat frontman en zanger Kevin Nolis zich nog meer dan ooit heeft ontpopt tot een ware klasse entertainer. Nog steeds zijn het de verduiveld sterke, strakke, gitaar riffs die ons het meest kunnen bekoren, maar door dat laatste gegeven zijn Trouble Agency op dat jaar tijd zelfs nog gegroeid. Uiteraard speelt de jarenlange ervaring die de respectievelijke bandleden met zich meedragen ook een rol. Vooral die overweldigende sterke gitaar solo's drijven je als luisteraar tot absolute waanzin. We worden telkens bij de strot gegrepen en kunnen er bezwaarlijk op stil blijven staan. Zo hoort het gewoon! Kortom, Trouble Agency beschikt over een paar ware gitaarvirtuozen, een begenadigde drummer en een heel integrerende frontman. Ze lijken me nu toch klaar voor het grote werk! De klever 'veelbelovend' mag dus verwijderd worden. Waren we op Wacken Open Air nog wat voorzichtig sceptisch, dan hebben deze heren ons deze keer geheel kunnen overtuigen van hun kunnen.
Om ons een beetje voor te bereiden op deze metalavond, hebben we heel wat cd's van de aantredende bands beluisterd. Zo waren we enorm onder de indruk van Rik Priem's Prime, het debuutalbum van Rik Priem's Prime. Deze plaat kwam pas vorig jaar op de markt, maar de aantredende artiesten hebben ondertussen heel wat watertjes doorzwommen.
"Rik Priem's Prime brengt vooral heavy Metal met een knipoog naar die lekker old school heavy Metal van toen, maar weet die in een modern kleedje te steken waardoor het totaal niet gedateerd over komt. Wel integendeel!" Dit schreven we in de preview over het festival. Nu, die stelling blijkt te kloppen. Niet alleen op plaat, ook live weet Rik Priem en zijn kornuiten zich te profileren tot klasse instrumentalisten en zanger. Bij het sluiten van de ogen dachten we terug aan die tijd toen we bands als Deep Purple, waaraan veel van hun songs schatplichtig zijn, zagen optreden. In hun topjaren wel te verstaan. Ook moet Rik Priem zelf niet onderdoen voor een zekere Ritchie Blackmore lijkt het ons. Al is zijn gitaarspel wel anders dan deze laatste. Maar de solo's die Rik uit de kast haalt, bliezen ons van de eerste tot de laatste omver. Je zou haast vergeten dat er in de band ook een drum, keyboard en zanger aanwezig is. Maar deze heren zorgden minstens even veel ervoor dat we hier een waar topconcert te zien kregen. Door een spervuur van gierende gitaargerichte songs, opgevangen door de verduiveld strakke drums en aangezwengeld door keyboard klanken, werden er ware gensters geslagen. Dan hebben we het nog niet over de vocale inbreng van een frontman, die zich bovendien ontpopt als een pure klasse entertainer. Vanaf de eerste tot de laatste noot ging het publiek gewillig hierin mee. Prompt stond de zaal heel goed gevuld, en iedereen was onder de indruk. Niet alleen speelde deze band met een technisch hoogstaand vernuft standje, bovendien bleken ze heel sympathieke gasten te zijn die hun publiek met respect behandelen. We kunnen de organisatoren van komende 'metal' festivals enkel aanraden, plaats deze top talenten op jullie affiche!
Je hebt zo van die bands die vanaf de eerste keer een goede indruk nalaten, en dat blijven doen. Toen we Evil Invaders de eerste keer aan het werk zagen, 1 januari 2011 op Wasted Winterfest in Mol, waren we al helemaal overtuigd. Pure thrash metal, vanuit het hart brachten ze toen. Ondertussen zagen we deze heren evolueren, en al zeven keer aan het werk. Nog nooit hebben ze ons ontgoocheld. Bovendien brachten ze al een heel sterke EP op de markt, en dit jaar een debuutalbum. De recensies waren heel lovend over Pulses of Pleasure. Ook wij waren uitermate positieve over dit debuutalbum. Uiteraard is het altijd afwachten hoe die nieuwe songs live klinken, en vooral hoe het publiek erop zal reageren. Het eerste wat opviel was een sterke verjonging vlak voor het podium. Jonge, vooral thrash metal fans, met de daarbij horende jeans en andere lederen vesten, ging wat dichter staan. Achteraan het podium zag je de platenhoes verschijnen van Pulses of Pleasure. De bloedrode ogen schenen als vervaarlijke schijnwerpers op het publiek. Waarna een angstaanjagende intro, je koude rillingen bezorgde. Als omgeven door wolken van vuur, betrad Evil Invaders het podium. Waarna Joe, omgeven door een groen licht, zijn keel open zette. Het had iets demonisch.
Om maar te zeggen, er was werk gemaakt van de visuele aankleding. Bovendien sneden de gitaren heel diep door ons vlees heen, en zong Joe zijn keel schor. De screams gingen als het ware door merg en been. Het publiek werd volledig wild, en dat zorgde voor een kolkende massa die begon te moshpit, crowdsurf tot stage diven. Nee, Evil Invaders hebben nog niets van hun old school gedrevenheid ingeboet, maar hebben het verfijnd door een technisch hoogstaande aanpak. En oog voor de visuele effecten. Een heel mooi moment was toen de basgitarist als omgeven door rook een overweldigende solo naar voor bracht, die de haren op onze armen deed recht komen te staan. Zonder afbreuk te doen aan de rest van de band. De drums klonken oorverdovend hard, gitaristen waren bewegelijk en sloegen ons met verstomming. En de zanger was verduiveld goed bij stem. Maar wat de basgitarist naar voor bracht? Nee, dat hebben we nog niet zo heel veel meegemaakt. Gewoon subliem.
Kortom: Op deze manier kunnen Evil Invaders groot worden, heel groot zelfs. Van een toffe, heel gedreven thrash metal band, zijn deze heren uitgegroeid tot een geoliede machine die maar één ding voor ogen heeft. Ons laten vertoeven op een Stairway to Insanity!
Dertig jaar, zo lang hebben we achter dit moment moeten wachten. Ik wil daarbij even iets bekennen. Als jonge twintiger ben ik als het ware opgegroeid met de muziek van o.a. Ostrogoth. Toch was het er tot op heden nog niet van gekomen deze heren live aan het werk te zien. Ondertussen zijn er al enorm veel personeelswissels geweest, en helaas zijn sommige leden al overleden. Maar Ostrogoth heeft tot op vandaag alle stormen doorstaan, meer nog we zagen terug een band die klaar blijkt te zijn voor een next level, om het zo uit te drukken. Ze stelden bovendien hun nieuwste plaat voor Last Tribe Standing. Daarover schreven we : "Ostrogoth heeft met Last Tribe Standing wellicht geen nieuwe wegen ingeslagen. Noch moet de luisteraar experimentele uitspattingen verwachten. Neen, dit is pure old school heavy metal, zoals dat in de jaren '80 ook al werd gebracht. Maar, en dat is heel belangrijk lijkt ons, met deze Last Tribe Standing bewijzen ze vooral dat de nieuwe songs niet moeten onderdoen voor de oude kleppers. Dat lijkt ons veelbelovend naar de toekomst toe. Ostrogoth is nog niet dood en begraven, wel integendeel. Dat wordt met deze nieuwe plaat nog maar eens bewezen." Bovendien werd, na het overlijden van Rudy Vercruysse, de nieuwe gitarist aan het publiek voorgesteld. De aanwezigen omarmden Geert Annys dan ook met een warm applaus. Hij ontpopte zich dan ook als een geknipte opvolger voor Rudy, die vermoedelijk van hierboven weer eens met een stralende glimlach mee zal hebben zitten headbangen. Ostrogoth gaf vooral blijk van weer een sterk geheel te zijn. Zowel de nieuwe songs, waaronder het subliem gebrachte Last Tribe Standing, als de oudere klassiekers werden door iedereen enorm gesmaakt. Uiteraard was Full Moon's Eye de ultieme klepper , waarop iedereen stond mee te zingen en dansen. Er was bovendien ook plaats voor een emotioneel moment. Zo werd No Risk Taken opgedragen aan Lars, de dertienjarige jongen die na pesterijen zelfmoord pleegde. Zelfs het publiek werd er stil van.
Zoals in de oude tijden, weet Ostrogoth nog steeds stevige gensters te slaan, en hebben nog niets van hun vurigheid verloren. Toen ik 25 was stond ik ook in de moshpit, op mijn 50ste sta ik aan de kant met een brede glimlach stevig mee te headbangen. Zo is het ook met Ostrogoth, die net als een goed glas wijn gewoon beter word met de jaren. Een nog steeds impostant spelende drummer, gitaristen die pareltjes van riffs uit hun hoed kunnen toveren, en een frontman die weet hoe zijn publiek echt in te pakken. Meer hadden we niet nodig om ons geheel te laten overtuigen.
We kunnen dan ook besluiten met deze stelling: Ostrogoth is niet dood of begraven, nog oud en op retour, ze zijn gewoon klaar voor de volgende stap in hun carrière. De muziek die ze anno 2015 brengen, is nog steeds met een knipoog naar 1985. Maar de aanpak is gewoon iets meer verfrissend, en komt totaal niet gedateerd over.
We kunnen besluiten met de woorden van Ronnie James Dio, zoals eerder in dit artikel: METAL NEVER DIES! Dat is op deze avond in de Kreun, Kortrijk weer uitvoerig bewezen. Tot een volgende!
