Kevin Imbrechts is een heel bezige bij. Binnen het muziekwereldje zullen velen hem wel kennen als de andere helft van het geweldige Mosquito. Hun EP The Age of the Image (2012) en debuut album We ARe SOCIETY (2013), heeft ook op ons een blijvende indruk nagelaten. Maar Kevin is de laatste tien jaar ook aan een ander project bezig geweest: Illuminine. U leest het goed, TIEN jaar!! Met hulp van Christophe Vandewoude (actief bij groepen als Pilod en Isbells), stelt hij nu het afgewerkte product aan het grote publiek voor. De plaat krijgt als titel #1 mee. Kevin stuurde zijn opnames ook door naar Birger Jon Birgisson, de geluidstechnicus van Sigur Rós. We gaven dit album enkele luisterbeurten, en kwamen tot volgende bevindingen.
De hoes van het album doet al vermoeden welke richting het zal uitgaan. Een heel integrerend landschap, met een stofwolk - of toch iets in die zin - die aan de horizon verschijnt. Dit alles in een rode gloed. Locatie? We denken ergens midden in de woestijn, of zo lijkt het toch. Deze stille, intimistische sfeer, ver weg van het lawaai en harde realiteit in het leven weet Illuminine ook in zijn muziek weer te geven. Dualisms geeft al de toon aan. Het enige geluid dat overdonderd is het geklik van de toetsen, tijdens het typen van deze recensie. Dit is muziek waardoor je geheel zen kan worden, één met de natuur en de wereld. Tot volstrekte rust komen.. en dan zijn we nog maar aan de eerste song op dit album gekomen.
Op het circa vijf minuten durende Llyr wordt die lat mogelijk nog hoger gelegd. De intensiteit is zo groot dat we hier tot tranen toe worden gedwongen. Geloof me voor een vent van circa 100kg en 1m85, een raar zicht. Maar de emoties die deze instrumentale parel naar voor brengen, raken onsdan ook tot het diepste van ons hart. In een gloed van diepe warmte, kunnen we de zorgen even vergeten. Ons laten onderdompelen in een bad van weldadig genot. Een van de grootmeester van het Ambient genre, Brian Eno beweerde ooit dat deze muziekstijl een helende indruk kan nalaten op de mens. Hij heeft gelijk, #1 van Illuminine bewijst het nog maar eens.
Het korte Interlude 1 , waar we iets als het ruizen van de zee menen te herkennen, is een stuk dat mooi aansluit bij de vorige song. Maar het is nog niet gedaan. For What is Worth laat ons de begane paden verder betreden. Nee, geen scherp snijdende gitaren, bonkende drums of hard snoeiende noiserock klanken hier. Een kabbelende beek, met uitzicht op de pracht van de natuur, dat is wat we krijgen voorgeschoteld.
Het mooie aan #1 is dat je nergens een gevoel krijgt van langdradigheid. Ondanks de stille sfeer en dat alles instrumentaal gebeurt. De soundscapes hakken gewoon zo diep op je in, dat je in een soort hypnose terecht komt. Met de ogen gesloten komen beelden van vroeger terug. Als jonge tiener maakte ik graag wandelingen door bossen en berglandschappen. Toen viel de oneindigheid van de natuur al op. Die soort oneindigheid voel je ook bij het beluisteren van deze plaat. Elk van de songs is zo opgebouwd dat je als luisteraar geniet, met een grote G.
Uiteraard kan je niet voorbij aan de noise invloeden. Maar waar die bij Mosquito soms de harde weg kon opgaan, waar we niets op tegen hebben uiteraard, krijgt die invloed nu een eerder verzorgende werking mee. Ardency is daar een mooi voorbeeld van. Gevolgd door de verbijsterende mooie piano klanken op Elegy. Kennen jullie het gevoel als een pianist een gehele zaal in opperste vervoering brengt, met een intensieve solo? Dat gevoel hebben we nu ook bij het beluisteren van deze prachtige song.
We willen het ook even hebben over de korte Interlude die tussen bijna elk van de songs te vinden is. In sommige andere gevallen zorgde die vaak dat de drive uit het geheel werd gehaald. Niet op deze #1, waar ze een welgekomen interval blijken te zijn, een brug tussen voorgaande en volgende song als het ware. Winter, Go sluit dan ook perfect aan op die eerder korte interlude III.
Maar het meest integrerende aan #1 is dat de greep nergens wordt los gelaten. Dat we nergens het gevoel krijgen 'tijd om een koffie' te halen. Nee, we blijven de gehele tijd gespannen luisteren en vooral genieten. Lume Reign , Melancholia en het vijf minuten durende Svengali sluiten perfect aan op de rest. Wat bovendien ook opvalt, dat er heel veel verschillende intervallen merkbaar zijn binnen elk van de songs. Daardoor krijg je ook niet het gevoel dat alles op diezelfde lijn ligt, wat zou kunnen zorgen voor enige verveling. Het tien jaar noeste werken heeft zeker zijn vruchten afgeworpen. Illuminine moet met dit pareltje van een Ambient album, met noise invloeden, trouwens niet onderdoen voor enig ander artiest binnen het genre. We stellen voor om vooral met je hart te luisteren, het onze bloede van puur genot bij zoveel schoonheid. Tot tranen toe bedwongen, moesten we na deze trip door de diepste roersels van onze ziel, afscheid nemen. Terug naar de harde realiteit. Maar wil je die even vergeten, neem deze plaat even bij de hand, een betere remedie tegen opkomende depressies kunnen we niet bedenken.
Wil je deze artiest, en zijn geweldige live band, ook op het podium eens bezig zien? Dan kunnen we het festival Little Waves enorm aanraden. Samen met o.a. Woven Hand, Tout va Bien en Bony King treden Illuminine daar ook aan, 11 april in Genk. Voor meer informatie over dat festival: Klik.
Tracklist:
1 - Dualisms [03:17]
2 - Llŷr [04:55]
3 - Interlude I [01:17]
4 - For What It's Worth [03:36]
5 - Interlude II [01:14]
6 - Ardency [04:40]
7 - Elegy [03:53]
8 - Interlude III [00:55]
9 - Winter, Go [02:49]
10 - Interlude IV [01:12]
11 - Lumen Reign [03:54]
12 - Interlude V [01:02]
13 - Melancholia [02:26]
14 - Svengali [05:41]
