Omschreven door de organisatie als One day of goddamn rock 'n' roll is ScumBash festival te Rotterdam precies wat je ervan zou verwachten. De organisatie van het festival ligt in handen van Schorem Haarsnijder en Barbier te Rotterdam, wiens rock 'n' roll-feestje vorig jaar pas voor de eerste maal georganiseerd werd. Dit is echter aan niets te merken! Deze tweede editie wordt gekenmerkt door harde muziek, rijkelijk vloeiend bier en de meest uiteenlopende (haar)stijlen, maar bovenal, de fantastische sfeer. Want als er één aspect is waar ScumBash uniek in is, is het de gezellige Rotterdamse ons-kent-ons sfeer en de op de zeevaart geïnspireerde aankleding van het geheel. Over de hele zaterdag treden 18 groepen op, verdeeld over drie podia, in de indrukwekkende Van Nellefabriek. Daarnaast was er ook de mogelijkheid langs te gaan bij de 'Cutthroat Bay', waar de mannen zich konden laten knippen en ook de dames hun haar of nagels konden laten doen.
De Jack Ketch, de eerste van twee grote podia in de Fabriek werd geopend door de Nederlandse groep Death Alley. Deze zet een strakke set neer met hun mix van punk en psychedelica, voor het handjevol publiek dat zijn weg naar binnen al heeft weten te vinden. De aandacht vasthouden lukt deze groep echter niet en het geheel kabbelt wat voort met eindeloze solo's, maar de potentie van deze vier mannen wordt duidelijk.
Hierna is het de beurt aan Dario Mars and the Guillotines op het andere podium. Met de prachtig in rood geklede zangeres Bineta Saware heeft deze band een sterke frontvrouw, die met haar hypnotiserende beweging de zaal in haar ban heeft. De opzwepende combinatie van soul en rock wordt overtuigend gebracht, met sterke samenzang en weinig gedoe tussendoor.
Het is aan Sham 69 om de propvolle zaal wakker te schudden. Deze Britse punkband behoeft eigenlijk geen introductie na al bijna 40 jaar meegedraaid te hebben in de scene. Frontman Jimmy Pursey heeft nog altijd hetzelfde charismatische attitude en begroet het publiek met een grove "Fuck off!" alvorens ze te trakteren op 50 minuten vol punkhits: o.a. 'I Don't Wanna', 'Ulster', en afsluiter 'If the Kids Are United'. Er wordt nog een nummer opgedragen aan de Feyenoord-fans in de zaal, en het is voor het publiek als ook voor de band genieten.
Nederlandse hardcore-groep No Turning Back bespeelt vervolgens The Kraken. Ze zijn een vreemde eend in de bijt, en dat is te merken; de zaal is opvallend rustig en er wordt niet amper tot geen gehoor gegeven aan de verzoekjes tot circle pits. Hoewel het duidelijk is dat de groep met veel overtuiging een kwaliteitsoptreden neerzet, had zij beter tot hun recht gekomen op het kleinere podium in de tent.
Paceshifters zijn toegevoegd aan het affiche ter vervanging van Bombus, maar verdienen hun plek midden op de dag dubbel en dwars. Met een stem die doet denken aan Placebo en screams die door merg en been gaan zorgt het trio van Paceshifters voor een act die geen moment verveelt. De jonge band doet aan als een goed-geoliede machine die al jaren samen speelt, hoewel niets minder waar is. De grote zaal is aardig volgelopen voor de groep en iedereen lijkt het optreden te waarderen.
Terwijl het publiek in de tent vermaakt wordt door de uitdagend geklede zingende dames van Liptease, bespeelt Batmobile de stampvolle Van Nellefabriek. Hoewel George Baker wegens ziekte het liet afweten, is het één groot feest. Met een biertje paraat wordt er uitgebreid gedanst op de psycho-rockabilly die al jaar en dag de petticoats doet zwieren. Aandoenlijk is de jonge punker die uit het publiek wordt gehaald om met de mannen van Schorem op het podium dit feestje mee te vieren.
Het ScumBash-publiek heeft er lang op gewacht, wel meer dan een jaar: The Exploited zou in 2014 al op ScumBash gestaan hebben, ware het niet dat zanger Wattie Buchan kort daarvoor een hartaanval kreeg. Aan de vele leren jacks met patches te zien is het meteen duidelijk dat de schotse punkers een publiekslieveling zijn. Wattie zelf zei het nog het best: "Punk is still alive, just gettin' old". En zo is het. The Exploited zet punk neer zoals punk hoort te zijn: als een zooitje ongeregeld, waarbij contact met het publiek bovendien centraal staat. De heerlijk luide set wordt afgesloten met 'Fuck the USA' en 'Sex & Violence', welke beide uit volle borst meegeschreeuwd worden. Ze herhalen dan misschien al wel jaren hetzelfde trucje met dezelfde setlist, voor de aanwezigen is dit genoeg en weet de groep met gemak 50 minuten vol te spelen.
De houten vloer van de Voodoo-tent heeft het zwaar te verduren tijdens de outlaw country van Bob Wayne. De tent verandert binnen no-time in één grote dansvloer, hoewel gesierd met lege bekertjes en de inhoud van vele glazen bier. Alles aan Bob Wayne schreeuwt 'outlaw', van zijn truckerpetje en accent tot de thema's die in zijn nummers naar voren komen: we worden meegenomen naar Nashville, Tennessee, waar we in grote trucks over Route 66 scheuren. Het optreden is heerlijk om naar te kijken en te luisteren, en zelfs buiten staat men mee te luisteren en te dansen. De enige vraag rest dan ook waarom staat Bob Wayne niet op een groter podium staat.
Wanneer John Coffey op het affiche staat weet je dat je in bent voor een strakke set herrie. Sinds het uitbrengen van hun laatste album 'The Great News' in januari mag John Coffey gerekend worden tot een van Nederlandse meest geliefde groepen. Tijdens de release-tour van dit album wordt ook ScumBash aangedaan, waar hun edgy rock 'n roll perfect bij de wensen van het publiek past. De sfeer zit er meteen goed in met single 'Broke Neck', een van de vele nieuwe nummers die de revue zullen passeren deze avond, evenals oude favorieten als 'Romans' en 'Dirt & Stones'. De kracht van John Coffey ligt in de energie waarmee ze de nummers brengen en het publiek erbij betrekken; zanger David is meerdere malen tussen het publiek te vinden, wat uitgenodigd wordt mee te pitten, te springen en te zingen.
Voor onze reporter eindigt de dag bij de Bazzookas in de Voodoo-tent. Met zanger Bazz, bekend van Nederlandse rockband VanKatoen, weet je dat je in bent voor een feestje. De Bazzookas weten precies hoe ze met hun opzwepende ska een feestje moeten bouwen; vrolijke deuntjes, een fijn sfeertje met veel interactie met het publiek, en de mogelijkheid tot het doen van de laatste dansjes. De Bazzookas zijn hiermee de perfecte luchtige afsluiting van een dag vol ruig gitaargeweld.
Het is hopen dat de tweede editie van ScumBash zeker niet de laatste zal zijn. Met haar goede organisatie, unieke locatie in de Van Nellefabriek en uitzonderlijke muzikale keuzes is ScumBash uniek in haar soort. Zoals de zanger van Paceshifters terecht opmerkte, is ook het aanwezige publiek een lust voor het oog, met pyschobilly's, punks, rockers, metalheads en velen daartussen en daarbuiten: "jullie zijn een genot om naar te kijken". En zo is het. Hoogste tijd voor ScumBash 2016!
