Teruggrijpen naar het verleden, de basis waar alles begon, daar is niets mis mee. Zolang je als band of artiest daar daadwerkelijk ook iets mee doet. En niet wegzakt tot het niveau van een flauw afkooksel van toen. Indien aan deze eisen wordt voldaan, dan hebben we daar zeker geen probleem mee.
Filter Distortion is afkomstig van Liverpool en brachten een gloednieuw album op de markt, genaamd Transition. De jaren '80, vooral dan de synthpop, herleven met deze parel van een plaat. Van OMD over Ultravox tot Depeche Mode. We horen het allemaal passeren.
Openingssong Black and White laat een tipje van de sluier zien. In dat typisch jaren '80 kleedje gestoken, klinkt het echter totaal niet gedateerd. Wel integendeel. De fleurige, moderne aanpak voelt aan alsof ze een nieuw genre hebben uitgevonden.
Ook stellen we vast dat alles de heel vreugdevolle weg opgaat, geen harde EBM toestanden te bemerken. Dat mag ook al eens. Pressure bijvoorbeeld, klinkt als een pure pop of synthpop song waar bepaalde mensen in de jaren '80 zouden voor gruwen. We herinneren ons de tijd nog dat het 'not done' was om een band als Depeche Mode op een festival te zetten als, in onze contreien, Rock Werchter te plaatsen. Anno 2015 is dit allemaal geen probleem meer, en daar maakt Filter Distortion dankbaar gebruik van.
Met deze aanpak kan bovendien dan ook een heel ruim publiek worden aangesproken, die houden van elektronische muziek in al zijn vormen en maten. De vrij korte songs luisteren gemakkelijk weg, we moeten nergens een geeuw van verveling onderdrukken. Nee, er wordt vooral duchtig op de dansheupen gewerkt.
Stil staan is bijna onmogelijk op bijvoorbeeld Resonator Express, dat zelfs een zekere new wave touch meekrijgt. Maar wederom, allemaal in een modern en nieuw kleed gestoken. Het siert hen.
Donkere krochten, gevaarlijke wegen. We hoeven ze deze keer niet te bewandelen, en krijgen een warm en veilig gevoel vanbinnen dat op het gehele album blijft aanhouden. De bedoeling is om de mensen hun zorgen even te laten vergeten en hen gewoon te doen dansen... Dansen ... en dansen. Is het met een streepje OMD zoals bij Midnight Drive , waar we zelfs een snuifje Simple Minds menen waar te nemen. Of een scheutje Depeche Mode. De onderlinge bedoeling is overal dezelfde.
Hoewel elk van de songs op diezelfde elan lijken door te gaan, zitten er toch voldoende variaties binnenin. Geen enkel van hen is dus dezelfde als de vorige. Het wat robotachtige, om het zo uit te drukken, Frequency Modulation laat bijvoorbeeld een andere kant zien van wat deze heren doen met het verleden. Telkens eindigt het in een pareltje van een song, dat we kunnen toevoegen aan een ander hoogtepunt. Neon Nights is weer zo een typisch voorbeeld. Dansbaar, je aan het bewegen zetten, en vooral glimlachen. Ander jaren '80 iconen passeren ook de revue. Game Over, de afsluiter op deze plaat, zou je zo kunnen toeschrijven aan Kraftwerk.
Conclusie: Nergens vinden we een favoriet song of één dat er bovenuit steekt. Elk van de songs op deze Transition zijn verduiveld sterke nummers geworden. We kunnen het niet genoeg herhalen, maar we zouden vaak te durven denken dat de jaren '80 weer volop bezig zijn.
En toch drukt Filter Distortion hun eigen stempel op het gebeuren. De zorgen even vergeten, en de pijn opzij kunnen zetten. En vooral dus dansen , dansen en dansen! Dat is de bedoeling van deze plaat, daarin slagen Filter Distortion met brio. Hoewel het allemaal heel vreugdevol klinkt, wil dit echter niet zeggen dat het de melige kant opgaat. Daarom kunnen we stellen, Transition is een parel van een album dat iedereen die houdt van elektronische muziek - In den brede zin van het woord - Gewoon in huis zou moeten halen.
Het album is ook digitaal en op vinyl verkrijgbaar via deze link: http://filterdistortion.bandcamp.com/
Tracklist:
1. Black and White 03:24
2. Pressure 03:08
3. Resonator Express 02:52
4. Midnight Drive 03:08
5. Frequency Modulation 04:08
6. Neon Nights 03:17
7. Cameras in the Dark (feat. Cheryl Anna) 03:26
8. When the Lights Go Out 03:10
9. Lost Boys 03:33
10. Game Over 02:40
