Tijdens de week voor kerstmis vertoeven veel mensen op de pittoreske kerstmarkten overal in het land en soms reizen ze zelfs naar Londen of Parijs om daar te gaan shoppen. De jaarlijkse kerstinkopen waardoor de winkelstraten vol lopen met mensen die snel nog een mooi cadeau voor hun geliefde trachten strikken. Wij zakten echter op deze vrij frisse, naar voor december, niet echt koude zaterdag af naar de gezellig locatie JH Nootuitgang / Hangar 27 te Edegem voor Pandafest. Bij het binnentreden van de zaal kregen we al de indruk dat dit inderdaad een gezellige en redelijk intieme bedoening zou worden. Niet alleen viel de gemoedelijke sfeer onder fans en muziekliefhebbers op, de meeste bands hadden duidelijk zin om op het einde van 2014 nog eens het onderste uit de kan te halen. Bovendien bood de organisatie o.a. Jagermeister en Jack Daniels aan tegen democratische prijzen waardoor er op het einde van de avond geen sterke drank meer te verkrijgen viel.
Bij de aanvang van het event kregen we al een eerste wijziging in het programma te verwerken, Feed The Rhino zou helaas niet afzakken naar Pandafest . Ze werden vervangen door Toxic Shock. Deze gingen optreden op de Panda Club stage om 20u15 , waardoor Oathbreaker reeds om 19u30 het mooie weer mocht maken op de mainstage.
Door omstandigheden konden we er niet op tijd geraken waardoor we de eerste bands Knives in a Gunfight, Moments, Young Hearts, Black Swarm en Musth jammer genoeg hebben, moeten missen. We waren echter wel net op tijd om Set Things Right aan hun set te zien beginnen. Dat deze Antwerpse band het hart op de juiste plaats heeft, bewezen ze onlangs door de opbrengsten van de single 1997, integraal door te storten naar Kom op tegen Kanker. Ook op het podium brengen ze muziek die recht uit hun hart komt en dat stralen ze vervolgens op gezwinde wijze af op het aanwezige publiek. Hun eerlijke en oprechte aanpak, rond een krachtige en heel strakke set, doet de aanwezigen dan ook prompt overgaan tot een stevige moshpit. Zondermeer slaagt Set Things Right erin hun ijzersterke live reputatie in de verf te zetten. Dit is het soort metalcore/punkrock dat als een mes doorheen je ziel gaat, mede door de manier waarop deze band het weet te brengen op het podium. Een betere start van deze dag/avond konden we ons dan ook niet wensen.
De bedoeling was om daarna Homer aan het werk te zien, maar er was geen doorkomen meer aan in het kleine, en uiterst gezellig, zaaltje Panda Clubstage. Dan maar wachten op Evil Invaders. We hebben deze jongens zien evolueren van een thrashmetalband ''zoals er velen zijn'' naar een technisch hoogstaand geheel. Daarnaast is de band aan een ware opmars bezig, ze stonden bijvoorbeeld in het voorprogramma van Destruction, speelden onlangs in Japan en mochten deze zomer aantreden op Pukkelpop. Daar bewezen ze al dat Evil Invaders klaar is voor het grote werk. Ook op Pandafest zetten ze een technisch hoogstaande set neer, waar de vlijmscherpe gitaren onze oren deden suizen. Ondanks de successen blijven ze hun fans trouw en is er gelukkig geen afstand ontstaan tussen band en publiek. Dat mogen de heren zien als een extra pluim op de hoed. Wij kijken alvast uit naar het debuutalbum in 2015 dat zal worden voorgesteld op 28 februari 2015, Biebob (Vosselaar)
Asidefromaday is een Franse post-metal act die, in de voetsporen van onze eigen Amenra, erin slaagt de donkerste kant van onze ziel bloot te leggen. Dit schreven we in de preview van het festival. Nu slagen ze er inderdaad in die ziel bloot te leggen, dezelfde impact als Amenra bereiken ze echter niet. Maar de bedwelmende post metal die ze plegen te brengen, zorgde wel voor een zekere intensiteit. Daardoor leek Asidefromaday te zijn geslaagd in hun opzet. Alleen misten we een klein beetje die gedrevenheid, waardoor dit optreden uiteindelijk iets teveel bleef hangen in een gewoon leuk concert -gevoel, en daardoor net niet boven de middelmaat uitsteeg. Geen tegenvaller dus, maar dus ook niet direct een onvergetelijke belevenis deze Asidefromaday.
De Nederlandse band John Coffey werd opgericht in 2005, hun bandnaam is een verwijzing naar het personage John Coffey uit de film The Green Mile (1999). Volgens hun biografie spelen ze een soort rock die aanleunt bij Foo Fighters. Bovendien beschikt John Coffey over een heel charismatische frontman die goed weet hoe zijn moet bespelen. Ook al trekt de band, zonder al te veel schaamte, het repertoire der clichés open, slaagt ze er in om het publiek te plezieren. Schitteren in eenvoud, is naar alle waarschijnlijkheid de beste omschrijving van het optreden. Zo ging de zanger het publiek gewoon gaan opzoeken, door er middenin te gaan staan. Of hij stond helemaal vooraan molenwiekend iedereen aan te manen mee te dansen en moshen. Elementen die er uiteindelijk voor zorgen dat we deze keer wel een redelijk gedenkwaardig concert voorgeschoteld kregen, waardoor we deze band in de toekomst zeker nog aan het werk willen zien. Want we vermoeden dat ze nog heel wat groeimarge hebben. De eerste indruk was er alvast één om in te kaderen.
Celeste zagen we al aan het werk in TRIX tijdens Desertfest. Hoewel zien eerder een overstatement kan genoemd worden. Want buiten rode schijnwerpers op hun voorhoofd is het pikdonker in de zaal. Daardoor moet je vooral de muziek voelen, en tot je laten doordringen. De rode lichtjes en dito donkere aankleding zorgen er wel voor dat de zware, duistere muziek diep op je inhakt. Hoewel de impact en intensiteit wel aanwezig waren, bleef alles echter helaas wat teveel op diezelfde lijn liggen. Daardoor verslapte de aandacht naarmate de set vorderde. Het is uiteraard een heel aparte belevenis zo een concert waar je niets ziet en waar de muziek volledig zijn werk moet doen. We kunnen ons best voorstellen dat de meningen over dit aantreden daardoor ver uiteen liggen. Het gevoel dat ze hiermee willen voortbrengen, heeft op de ene luisteraar een heel andere impact dan op de andere. Wij waren dus wel redelijk onder de indruk, maar het bleef niet hangen zoals het zou moeten zijn bij dit soort concepten. Helaas.
Een band die nooit teleurstelt is Oathbreaker. Het doet ons elke keer opnieuw met verwondering staan, hoe dit fragiele meisje eens ze het podium betreedt transformeert naar een haast angstaanjagende verschijning, vooral dan als ze haar keel open zet. Uiteraard is het ook het totaalplaatje dat er voor zorgt dat we Oathbreaker vaak omschrijven als Amenra met female voice. Diezelfde impact en intensiteit, maar ook dezelfde manier van brengen van de songs. Geen toegift, ook geen bindteksten, gewoon muziek die recht naar de ziel van iedere toeschouwer gaat. De luisteraar vastgrijpen bij de strot, die dichtknijpen tot bloedens toe, en je verweest achterlaten. Dat is wat Oathbreaker deed in het verleden, en nu weer eens naar voren bracht op pandafest '14. Ze hebben hiervoor niets meer nodig dan die stem, en de snijdende instrumentale aankleding die je in een soort vervoering brengt waar je niet meer uit geraakt. Als een draaikolk die je tot de diepste bodem van de zee doet drijven, tot je verdrinkt. Zo voelt een optreden van Oathbreaker aan. Elke andere groep die hier geen bisnummer aan toevoegt, zouden we verwensen wegens 'gemis van de kers op de taart' maar bij deze band krijgen we gewoon een gevoel 'het is goed geweest, meer moet dit echt niet zijn'. Want de luisteraar wordt bij zo een trip tot het uiterste gedreven, alsof demonen zich ontspinnen op het podium die iedereen in een soort trance brengt. Een soort huiveringwekkende intensiteit, tot in de diepste roersels van onze ziel, dat krijgen we voorgeschoteld. Ik kan tot slot enkel nog maar mijn dan betuigen aan Oathbreaker, voor deze wel heel leuke trip door het vagevuur.
De vervanger van Feed the Rhino , Toxic Shock tapte uit een heel ander vaatje. In de kleine panda clubstage lieten ze van het zaaltje geen spaander heel. Vanaf de eerste noten liet deze band merken dat ze hier maar voor één ding gekomen waren. Een feestje bouwen en het dak er volledig laten afgaan. Nu, daar slaagde dit bont gezelschap zonder problemen in. Een heel krachtige aanpak, en een energieke en heel bewegelijk frontman, werkte als een rode lap naar het publiek toe. Deze begonnen prompt de ene na de andere moshpit in te zetten. Van de eerste tot de laatste noot werden we meegesleurd in de maalstroom van moshen en stevig beats. Tot we allemaal badend in het zweet richting bar vertrokken om de dorstige kelen te spoelen, het was nodig. Helaas bleek er ook iemand zijn voet/been te hebben gebroken? Op hun facebook schreef de band naderhand: Thanx for the massive support yesterday @Pandafest! So cool to see a good friendly violent fun moshpit during the whole show - hope the dude with the broken leg/foot is okay. Ondanks dit jammere voorval zette Toxic Shock weer een heel verpulverende set neer, en bewezen ze dat hun uitmuntende live reputatie na deze avond nog steeds staat als een huis, ook al zouden ze ook dat kot met de grond gelijk maken.
De publiekstrekker bij uitstek bleek Diablo Blvd. te zijn, dat merkten we bijvoorbeeld naderhand ook toen veel fans op de foto wilden met Alex Agnew. Deze laatste weet, mede dankzij zijn carrière als komiek, enorm goed hoe hij een publiek volledig naar zijn hand kan zetten. Dat daarvoor de steeds weerkerende clichés worden boven gehaald, en het puur muzikaal bekeken ook niet allemaal vernieuwd kan genoemd worden, daar maalt niemand om. Nu ook weer bleek de zo goed als vol gelopen mainstage, gewoon mee te gaan in de maalstroom. En ook al doet de muziek op zich ook zijn werk, is de publieksaandacht in grote mate te danken aan het charisma van Alex Agnew die zich hier weer eens profileert als klasse entertainer. Veel heeft Diablo Blvd. niet nodig om de gehele zaal aan het dansen en moshen te krijgen, uiteraard met een gespierd taalgebruik en een gebalde vuist in de lucht. Het soort Metal of hardrock dat wellicht wat gedateerd klinkt, maar nog steeds een ruim publiek weet aan te spreken. In dit geval dus wel in grote mate dankzij hun frontman, maar de eventuele criticasters kunnen er niet omheen. Diablo. Blvd. bewijst al veel jaren dat het, ondanks alles, wel degelijk werkt. Het publiek heeft uiteindelijk gelijk, en ook de aanwezigen op pandafest bouwden ook hier een lekker old school hardrock feestje.
Er bleef gelukkig nog wat volk over voor de volgende bands, zo kon The Setup een stomende set neerzetten die door de aanwezigen werd gesmaakt. Een leuk tussendoortje, zondermeer, in aanloop naar de finale. Maar dan eentje dat we gerust mogen inkaderen als, sublieme performance. The Ocean leek ons dan, met hun toch vrij subtiele en zelfs intieme muziek, wat een vreemde eend in de bijt. Het tempo ging vaak de hoogte in, maar alles draaide toch eerder om een heel intensieve beleving, in een haast verstilde omgeving. De beelden op de achtergrond versterkten de sfeer zelfs, die de donkere kant uitging. Blijkbaar waren er veel mensen hiervoor te vinden, want plots stond de zaal heel goed gevuld. Je kunt dus stellen dat dit een moment was, tussen al dat zwaar geweld, dat we heel goed konden gebruiken om onze ziel even tot rust te brengen. Mooie beelden en bedwelmende muziek, meer hadden we niet nodig om in hogere sferen te geraken. King Hiss echter op de club stage, zorgde door een strakke en gepolijste aanpak dat we weer murw werden geslagen. Met een broeierige set verpulverden ze nog eens dat kleine zaaltje, tot er geen spaander heel bleef. Uiteraard hebben ook zij een ijzersterke live reputatie, die ze hier nog maar eens in de verf zetten.
Op naar de headliner! En dat was deze keer Steak Number Eight. We hebben deze band ooit in hun kinderschoenen zien staan, en stilaan ook zien evolueren naar een geoliede machine, om het zo uit te drukken. Dit niet alleen door de meesterlijke platen die ze ondertussen hebben uitgebracht, vooral op het podium blijkt Steak Number Eight een brok energie te zijn, die je niet onberoerd laat. Dit in grote mate dankzij de stem en entertainment talent, van Brent. Maar ook de andere muzikanten doen ruimschoots hun duit in het zakje. Steak Number Eight speelde helaas niet voor een volle zaal deze keer, door het late uur waren velen al huiswaarts gekeerd? In elk geval hadden de afwezigen ongelijk. De door merg en been gaande postrock die ze plegen te brengen, laat je verweest achter. Dat was vroeger al zo, dat is alleen nog maar intensiever geworden door de jaren heen. Ook nu op pandafest zetten de heren een gedenkwaardige set neer, die ons telkens opnieuw doet glimlachen tot stevig headbangen. We schreven in een vorige review Je kinderen zien uitgroeien tot volwassen man, het is iets waar elke ouder met trots naar uitkijkt. Zo voelt het voor mij persoonlijk ook aan. We hebben Steak Number Eight in hun kinderschoenen zien staan , lichtjes bedeesd hun ding doen, en zien nu een band die met beide voeten op de grond staat klaar om de wereld te veroveren. Ons hart, en dat van veel Vlamingen en Belgen hebben ze in elk geval al ingepalmd. Op Pandafest bevestigen ze dit nog maar eens. De ultieme headliner , en kers op de taart, van een geslaagd festival zou je deze band zonder twijfel kunnen noemen.
Maar er was dus nog een afterparty. En wat voor één! Bizkit Park is een Coverband van Limp Bizkit die, naar onze bescheiden mening, het beter doet dan het origineel. Dat bleek hier in de kleine zaal panda club stage, nog maar eens. Stevige moshpits, leuke meezingers en een kolkende massa dansende mensen bewezen de eerder genoemde stelling. Daar waar Limp Bizkit helaas soms wispelturige concerten neerzet, iets wat we zelf hebben ondervonden, slaagde deze coverband erin een set neer te zetten op heel hoog niveau. Ook wij stonden de teksten gewoon mee te zingen en hard mee te dansen, op muziek waarmee we gezien onze leeftijd eigenlijk niet echt zijn opgegroeid, maar die een hele generatie heeft gevormd. Dankzij een energieke en krachtdadige aanpak lieten Bizkit Park het publiek nog één keer ten volle genieten. De deuren sluiten met een knal, daar hadden deze heren duidelijk geen probleem mee. Ook het publiek ging gretig op de uitnodiging, om het dak er nog één keer te laten afgaan, in. Bovendien weten beide frontmannen, zangers, zich te ontpoppen tot ware entertainers die De Heer Fred Dust doen verbleken. Bizkit Park bewees hier veel meer te zijn dan gewoon een coverband, ze beschikken over heel veel potentieel om het in dit wereldje ver te schoppen. Ons en de vele aanwezigen, die tot het laatste moment bleven genieten, hebben ze alvast overtuigd.
Pandafest! see you next Year!
