Gewapend met onze meeneemkoffies betreden we de wei voor een spetterende dag 2. Bij het binnenkomen zijn we al blij dat we onze voorzorgen namen en voor een iets warmere overnachtingsplaats dan de camping. Het blijft een oud zeer voor Groezrock, die koude nachten. Maar voor veel festivalgangers kan dat de pret niet drukken.
The Priceduifkes laten hun energie al los op het publiek als we polshoogte komen nemen voor de tent. Het stof vliegt al hoog door de tent, er wordt al gretig gestagedived en hitjes worden lustig meegezongen. Dat deze jongens maar een rap door de grotere festivals opgepikt worden want het is al jaren geleden dat ik nog eens zoveel volk voor een festivalopener heb gezien.
Elway en The Smith Street Band helpen ons langzaam wakker worden. Aangename bands, dat wel, maar toch niet ons kopje thee. Het duurt bij beide optredens dan ook niet lang of we focussen ons precies meer op het volk die rondloopt dan op de muziek zelve. Op zo’n momenten speelt ook de magie van Groezrock op. Je ontdekt nog eens iets nieuws. Bij ons was dat Moments. Locaal talent dat de Macbeth stage nog eens in vuur en vlam zette. Het zal zowat de enige band zijn die ons naar dat podium lokt tijdens deze 2-daagse, afgezien van Edward in venice iets later op de avond.
Het volgende tweeluik bestaande uit The Casualties en Funeral Dress laat ons nog eens genieten van “Up-you-arse-anarchie-punk”. Of zo hoorden we het toch verwoorden door de britten die naast ons stonden. Vooral Party On zorgt voor een uitgelaten sfeertje in de tent. Funeral Dress verdiende zeker hun plaatsje op de main stage, al was het maar voor verdiensten uit het verleden. Niet altijd even zuiver en niet altijd boenk erop, maar dat maken ze goed met hun enthousiasme! We drinken er zeker nog een pintje op.
Terwijl de wei zich opmaakt voor Snuff en All op de mainstage, bevinden wij ons terug op ons oude adres aan de Etnies. Liferuiner geeft er alvast een positieve indruk na van zichzelf, maar we hebben de indruk dat de meeste mensen staan te wachten op de volgende band. Touché Amroé werkte zich in de afgelopen jaren naar de top van de hardcore en zorgt met hun eigen uniek stijl voor een nieuwe wind in het genre. Hoge verwachtingen vliegen ons rond de oren, eenmaal de band is gestart mag je dat gerust letterlijk nemen. Nog maar weinig meegemaakt dat er zoveel man op en over het podium vliegt als tijdens hun set. Het is duidelijk af te lezen dat deze Amerikaanse jongens iets dergelijks nog maar weinig hebben meegemaakt. Het publiek lust er duidelijk wel pap van en het is tijdens Honest Sleep zelfs zoeken naar vocalist Jeremy Bolm die bedolven wordt onder het publiek. Het is als in een droom wanneer we de Etnies verlaten. Zelden zo’n optreden meegemaakt.
Na het tweeluik aan de Etnies, verzamelen we ons voor een Triootje aan hard en metalcore in de Impericon. The Devil Wears Prada, The Ghost Inside en Caliban spelen daar onze “cup-of-tea”. Tegenstanders zullen wel zeggen dat het, vooral bij de 1ste 2, veel van hetzelfde is. Toch ontdekken we volle tenten bij alle drie de bands. Strak ingespeeld, mooi afwisselingen tussen cleane vocals en screamostukken. Vooral Caliban valt ons op door een indrukwekkend show gevuld met licht en rookeffecten. De Impericon lijkt plots het diepste stukje van de hel te worden, waarin we allemaal onze stemmen schor en onze longen kapot schreeuwen. Dat we tussendoor nog eens in de rapte gaan kijken naar New Found Glory zouden we bijna nog durven vergeten. Daar haalden we vooral onze tienerharten op aan hun aanstekelijke poppunk-deuntjes. Het nadeel van een gevarieerde muzieksmaak te hebben is dat je je soms in twee moet opdelen op groezrock, maar dat is dan weer de sterkte van dit festival.
Afsluiten doen wij achteraan de mainstage met een koffie en een vegetarische brownies die we nog net op de kop konden tikken. The Hives, iets te veel show en te weinig muziek voor ons, en vooral The Offspring doen ons nog eens lekker genieten. We blijven niet hangen voor de bisnummers, daar moeten we nog te lang voor naar huis rijden, maar de nabespreking in de auto zegt het eigenlijk allemaal. De één keek zijn merchaankopen na, de ander genoot van de foto’s (die u trouwens ook hier kan terugvinden) die hij genomen heeft en de 3de neuriede nog wat van zijn favoriete nummers na. Uiteindelijk namen we afscheid met de gemeende woorden: “Tot volgend jaar!”
