De innerlijke mens verwarmen, het was de zinsnede van deze groezrock. Koude temperaturen kon de echte punk, hardcore en emofanaten niet tegenhouden. Ons Ook niet naturlijk dus gewapend met een extra trui voor ’s avonds (of in het geval van 1 van de reporters, extra cash voor in de merch te spenderen) trokken we de wei op.
Beginnen doen we altijd met de onbekendere en kleinere bands op de affiche en dat wat ook deze keer niet anders.
Zweedse punkrockers Atlas Losing Grip stonden als 1ste met stip genoteerd in de handige festivalagenda. Gekend voor hun sublieme zaalshows zorgden ze voor de eerste beweging van de dag op de wei. Nog niet zo super veel publiek te spotten en dat is best wel jammer eigenlijk. Deze band verdient stilletjes aan een hogere plek op de affiche als het ons aanbeland. Topmoment in de setlist? Het moment waarop frontman Rodrigoch verontschuldigt aan het publiek, maar in het volgende nummer zijn longen uit zijn lijf schreeuwt. Is there an doctor in the room?
Pup zorgde voor de 1ste meezingers van de dag bij het iets grotere publiek. “Reservoir” is en blijf het grootste hitje van deze Canadeze alleskunners. Van Punkrock over hardcorekids tot de allesluisteraars. We ontdekten de grootste verscheidenheid binnen het publiek tijdens deze 2-daagse.
Hardcoregewijs blaasden we ons door de optredens van Bodyjar en Deez Nuts. Afkoelen deden we met Saves The Day die ons terug bij onze zinnen bracht. Rustig afkoelen en ene pintje drinken terwijl we de nostalgie naar bovenhalen. Vooral de hitjes uit hun legendarische “Stay where you arer”-plaat uit 2001 blijft geweldig populair bij het publiek. Het is met spijt in het hart dat we ons gaan verleiden tot het beluisteren van het jonge geweld van Chunk! No Captain Chunk!
Madball en Terror laten ons hXc hart nog eens vollopen. Dat we tweemaal hetzelfde volk tegenkwamen in de pit hoeft dan ook niet te verbazen. Dat de set van Terror ruim 10 minuten korter duurde dan aangekondigd was wel een grote dumper op een voor de rest perfecte strakke show. Het moet trouwens gezegd dat de andere helft van het snoozecontrol-team in de andere tent aan het genieten was van La Dispute. Rooms of the house is nog maar pas uit en de band was duidelijk van plan om die te promoten. Helaas voor het publiek kostte dat wel de plaats van een pak oude en bekendere nummers. “The Last Lost Continent “ niet spelen is net als Groezrock zonder monster aan spotgoedkope prijzen. Het enige dat ons ervan weerhoudt om in slaap te vallen tijdens de set van Alkaline Trio trouwens.
Ons hartje haalden we dan ook weer op aan “The Descendents”. Deze dino’s van de punkrock slaagden erin om de 16-jarige en de 43-jarige naast ons te bekoren. En wij, twintigers, konden het als tussenpubliek ook wel met enige blijheid aanhoren. Toch verlangden ons emo-getinte 15-jarige naar “Taking Back Sunday”. Dat de zanger waarschijnlijk de meest slappe dansmoves heeft ter wereld is een licht understatement, maar de nummers blijven ons echter nog altijd overtuigen van de kwaliteit van deze band. “There Is no I in Team”, “Miami”, en een dusdanig ontzagwekkende hoeveelheid aan andere hitjes zorgden ervoor dat we dringend onze keel moesten smeren na dit optreden.
Dat we als 1 van de eersten vooraan stonden bij Brand New had alles te maken met de uniekheid van dit optreden. Het gebeurt niet veel dat de New yorkse jongens nog eens afzakken naar België en dan willen we er ten volle van genieten. Ieder mogelijk hitje werd naadloos aan elkaar gespeeld. Praktisch geen onderbreking, geen interactie met het publiek, maar gewoon liedjes spelen. Donkere muziek, maar krachtige lyrics. Daar bouwt deze ban zijn fanbase op en daar bleven wij na dit optreden zekere fan van.
Afsluiten met NOFX. Dan kan niet foutlopen en toch is het voor ons niet echt nodig. De exra trui is al lang aangedaan en we hokken achteraan in de tent met onze monsters en onze nieuwe Duitse, hoe kon het ook anders, vrienden samen. Punk in Druplic werd integraal gespeeld en de bindteksten werden integraal afgelezen van de autocue die ergens in het publiek verstopt zat. Zo schijnt het toch vanuit de achtergrond. Blijven voor de bisnummers doen we niet, er is namelijk nog een volgende dag.
