Only Attitude Counts kwam dit jaar op de proppen met een ’20 Years Of Attitude’ dubbel cd om hen 20ste verjaardag te vieren als band. Het eerste album bevat 10 gloednieuwe songs, het tweede album bevat 10 heropgenomen tracks van eerdere releases.
Het moet 1995 geweest zijn toen deze band met hen eerste mini cd op de markt kwam. Ik was een goeie 5 jaar en zal waarschijnlijk nog niet beseft hebben dat ik later dit artikel zou zitten schrijven. Eerdere recensies van dat jaar beweerden dat de liedjes goed waren maar de productie beter kon. Achja, we schrijven ook 1995 natuurlijk. Nu, anno 2014 is deze Weense band één van de meest invloedrijke bands geworden in de NYHC scène. Tracks als “Dead End Day”, “Stand Opposed” en “The World Today” behoren al tot de categorie van invloedrijk. Hoewel heel wat bands natuurlijk dichtbij in de buurt komen (Agnostic Front & Madball) zullen we het twisten over wie er eerst was in het midden laten. Maar ik vermoed dat we allemaal wel het antwoord weten uiteraard.
Het album zelf klinkt heel usual. De nieuwe tracks grijpen je gehoord vast en zorgen ervoor dat je elke 30 seconden van ‘bang’stijl veranderd. Midtempo’s worden overgegeven naar heftige solo-momenten waarbij de zanger zichzelf langzamerhand aan het verliezen is. De videoclips hierbij spreken boekdelen. De eerste CD zorgt ervoor dat je beseft met wie je te maken hebt. OAC weet je weg te blazen op de meest klassieke manier. NY-hardcore zoals het echt hoort te zijn.
De tweede disc bestaat vooral uit opnieuw opgenomen tracks afkomstig uit de volledige discography. Hier te diep op ingaan zou echter indruisen tegen oude rituelen. Bekritiseer nooit wat je eerder goed vond of vindt nooit goed wat je eerder bekritiseerde. Zowel langs beide kanten geen kritieken op dit tweede plaatje. Het geluid is up2date gebracht en klinkt net dat ietsje minder krakerig dan vroeger. Ook hier verliezen we onszelf terug, wegslaand om ons heen.
Conclusie: voor NYHC moet je bij deze band zijn. Geen overweldigend goed album maar wel eentje om aan te schaffen. De twee albums zorgen voor voldoende variatie in het geheel en doen je beseffen dat de scène in New York nog hartig leeft.
