Ancienne Belgique vieren hun vijfendertigste verjaardag. Op deze zondag is dat door middel van een psychedelische avond met o.a. de geweldige Zweedse formatie Goat, onze Belgische trots Madensuyu en de Japanners Bo Ningen. Bovendien was het ook een autoloze zondag, waardoor er ook heel wat nevenactiviteiten te beleven waren in de onmiddellijke omtrek van AB. Zo waren er in de omliggende straatjes en pleinen ook fijne concerten die doorgingen gewoon op straat, of in een nabij gelegen café. De sfeer was overal gemoedelijk, nu koning Auto even niet de baas speelde over onze mooie hoofdstad. De AB zelf was niet echt vol gelopen, althans de volledige zaal werd niet ingepalmd waardoor een AB Box -gevoel boven kwam drijven, eigenlijk een goede zet want daardoor werd de sfeer veel intiemer wat paste in het concept.
Een van die nevenconcerten ging door in de ticketshop van de AB, gelegen in de straat vlak naast de zaal. Net aan de kassa's speelde een zanger, onder een niet te ruime belangstelling, zeemzoetige liedjes die het hart raken. Gareth Dickson is afkomstig uit Glasgow. Je kunt hem, en zijn muziek, onderverdelen onder de noemer singer-songwriter. In elk geval beschikt Gareth over een wondermooie, warme stem die je in opperste vervoering brengt. Onder begeleiding van een twinkelend gitaargeluid, dat nergens de geluidsnormen overschrijdt, slaagt hij erin je hart heel diep te raken. Zondermeer lijkt deze artiest één om in het oog te houden en we hopen dat hij in de toekomst in de zaal een kan spelen, waar hij met zijn intimistische muziek zeker zal zorgen voor een ware golf van kippenvelmomenten. Pure klasse! Alle informatie betreffende deze artiest vinden jullie ook via deze link: http://www.garethdickson.co.uk/
Ondertussen hadden we al enkele concerten gezien in AB zelf. Helaas moest Crows spelen voor heel weinig volk. Inderdaad een spijtige zaak, want deze band ontpopte zich, vooral door de danspassen van hun frontman, tot ware entertainers. Vanaf de eerste song knallen ze alsof hun leven ervan afhangt, en alsof ze bovendien spelen voor een overvolle zaal. Het spelgenot druipt er gewoon af. Elk van de leden is heel bewegelijk, maar de uitspattingen van frontman James Cox doen ons in bepaalde mate zelfs een beetje denken aan Jim Morrison van The Doors. Alleen de lange haren en het dronken neervallen op het podium ontbreken nog, niet dat dit laatste echt nodig is. Crows is vooral een band die als een sneltrein over je hoofd heenrijd , zonder omkijken. Met een charismatische frontman, die verdomd goed weet hoe zijn publiek dol te maken. De afwezigen hadden bij deze ongelijk.
Het was uitkijken naar Bo Ningen. Deze Japanners, die hun muziek fabriceren vanuit Londen, brengen psychedelische muziek vermengd met Acid Punk invloeden. Er stond al iets meer volk in de zaal toen de poorten van de hel open gingen. Want Bo Ningen klonken vooral dreigend, snel en oorverdovend. Twee van de artiesten hadden typische Japanse klederdracht aan, en leken zo op priesters uit de diepste kerkers van die hel je te willen bezweren, tot de luisteraars in aanbidding voor hen zou neervallen. De aangrijpende set bezorgde je een angstaanjagend kippenvelmoment, dat ons nog lang zal bijblijven. De scheurende gitaren leken de bovenhand te nemen boven de stem en drumpartijen, en waren vaak lang uitgesponnen. Zeker de finale was er eentje om in te kaderen, bij de uiteindelijke climax zag je inderdaad de poorten van de hel open zwaaien. Waarna de frontman, in zwarte pij, op de boxen naast de drummer ging staan. Het publiek een laatste keer, met open armen, als een duivelse priester proberen overhalen deze Hel binnen te treden. Het enige punt van kritiek, deze set was net iets te kort, het had gerust nog een half uurtje langer mogen duren. Indrukwekkend!
White Hills leek op heel wat meer belangstelling te kunnen rekenen, het publiek begon toch met mondjesmaat binnen te komen. Met hun, zoals ze het zelf beschrijven, Fuzzed out motorik spacerock, zorgende ze vooral voor een heel bedwelmende sfeer. Deze band is toch al bezig sinds 2000 en straalde ook podiumervaring uit. Door middel van heel integrerende beelden op de achtergrond, die vooral tot de verbeelding spraken. Dat laatste kwam het geheel uiteindelijk alleen maar ten goede. Wij zagen een lange gang waar op het eind een gesloten deur te zien was, op het einde van de set ging die deur open en stonden er dansende mensen. We veronderstellen, dat elk van de aanwezigen wel zijn eigen interpretatie hierover heeft gehad. In elk geval zorgde het ervoor dat we werden meegezogen in een spiraal van psychedelica, zonder daarom naar geestverrijkende middelen te hoeven grijpen. Zowaar waanden we ons één moment in een heel andere wereld. Een wereld waar positieve klanken fijn werden omgeven door een vaak wat dreigende achtergrond, mede door donkere wolken op het podium. Bovendien stond er ook eens een bevallige frontvrouw op het podium, waardoor de vergelijking met bijvoorbeeld Sonic Youth compleet is. Want, zowel instrumentaal, als wat podiumaankleding betreft deden White Hills ons in zekere mate aan deze laatste denken.
We hebben een boontje voor Madensuyu. Dat geven we eerlijk toe. Na het onbeschrijfelijk sterke concerten zowel op Pukkelpop als eerder in Botanique, kan dit duo in onze ogen nog weinig slecht doen. Uiteraard moet je als verslaggever altijd proberen om een concert of optreden zo objectief mogelijk te beoordelen. Maar wederom slagen deze heren er in elk spaandertje twijfel dat we eventueel zouden hebben, gewoon stuk te slaan. Deze keer hadden we wel de indruk dat er ook plaats was voor een wat intimistische sfeer, tussen al het drum, gitaar en keyboard geweld door. Hierdoor kreeg de vocale aankleding een wat meer overheersende plaats toebedeeld. Op zich zijn we daar niet treurig om. De intensiteit, waarmee ze op vorige concerten ons gewoon konden inpakken, was nu ook voldoende aanwezig. Meer nog, er was zelfs veel meer variatie en tempowisselingen binnenin de set. Madensuyu bewees hier in AB dat ze veel meer in hun mars hebben dan 'lekker hard gaan', wel integendeel. Op deze avond werden alle emoties in je lichaam en ziel geheel aangesproken. De ene keer door oorverdovende mokerslagen, de andere door een zwoele aankleding met dito zalvende stem die de haren op je armen deed recht komen te staan. Zondermeer, en we bekijken het nog steeds heel objectief en met argusogen, bewezen dit duo dat ze al een tijdje klaar zijn voor het grote werk. Ze moeten zeker niet onderdoen voor de rest van de affiche. Sublieme performance wederom, en nog steeds vragen we ons af, waarom? Daarom!
Over Moon Duo schreven we in onze preview: Hun muziek kan je nog het best vergelijken met een trip doorheen de donkerste kant van onze ziel, wat uiteraard ook op het podium voor een heel intense sfeer zal zorgen. Nu ja, diepgang was er zeker. De redelijk bedwelmende muziek, in combinatie van hypnotiserende beelden zorgden ervoor dat die sfeer alleen maar werd versterkt. Helaas bleef alles wat op diezelfde lijn liggen, waardoor de aandacht na een tijdje wat begon te verslappen. Maar Moon Duo moet je vooral ondergaan, als een trip doorheen je gehele lichaam en gedachten. Met de ogen gesloten of je laten hypnotiseren door die wel heel integrerende beelden, lijkt ons nog de beste manier om uiteindelijk wel in vervoering te geraken. We begrijpen uiteraard dat niet iedereen hiervoor te vinden is en zagen veel mensen het vroegtijdig afdruipen, richting bar. Wijzelf waren wel redelijk onder de indruk, net door dat combineren van bezwerende drones met die integrerende visuals slaagde Moon Duo er uiteindelijk toch in ons over de streep te trekken. Het was zeker een zware bevalling deze keer, maar eens het mysterie ontrafeld...
Hoewel de naam van de band het anders kan doen vermoeden, zou de oorsprong van de bandnaam Goat eerder liggen bij de stad Göteborg. Ondertussen heeft Goat ook een livereputatie opgebouwd en weten ze die muziek te combineren met visuele effecten, door met maskers op het podium te staan. In de AB zorgden deze verkleedpartijen vooral voor een lach op ons gezicht, nergens een dreigende ondertoon of donkere gevoelens. Hoewel hun muziek, op plaat, je toch ergens rillingen bezorgt. Ook op het podium is dat het geval, maar door die act krijg je ook wel een wat positief aanvoelend gevoel over je heen. Nog één laatste keer lieten we ons meedrijven op een psychedelische trip, met bezwerende frontvrouwen die met hun dansen en uithalen naar het publiek, ergens deden denken aan regendansers bij de indianenstammen. Diezelfde bezwerende sfeer, die we nog hadden ondervonden vandaag, zorgde ervoor dat de aanwezigen werden meegezogen naar weer eens een heel andere wereld. Een wereld waar het goed vertoeven was, want ondanks hun wat donkere muziek, lijkt de zon telkens wel achter de wolken te schijnen. Enig puntje van kritiek, was dat na elke song er een stilte viel, waarna de gitaren en zo moesten gestemd worden. Dat duurde doorgaans niet lang, maar het haalde een heel klein beetje de drive uit de set, naar onze mening. We waanden ons voor een moment in het vagevuur, de grijze middenweg tussen hel en hemel, waar het fijn vertoeven bleek te zijn. Goat lijkt met hun muziek, en podiumaankleding, er als geen ander in te slagen die twee uitersten te combineren.
Kortom, dit was een uiterst geslaagde trip doorheen vele emoties, doorheen ons hart en ziel. We waanden ons deze avond in heel andere oorden, ver verwijderd van de harde realiteit. En dit zonder gebruik te maken van geestverrijkende middelen, enkel prachtige klanken en allesomvattende uitspattingen van muziek en dans. Meer hadden we niet nodig, om deze geslaagde dag af te sluiten met als kers op de taart... Goat.
