Tombs werd opgericht door gitarist/zanger Mike Hill, bassist Domic Seita en drummer Justin Ennis in 2007. Ze worden omschreven als experimentele metal met post metal invloeden. Hun eerste album Winter Hours (2009) kreeg opvallend goede recensies. Ook Path of Totality (2011) werd met lovende kritieken overladen. Buiten de eerder vernoemde invloeden zijn ook black metal tot doom en sludge metal merkbaar in de sound van Tombs. Via het label Replase brachten ze eerder dit jaar hun derde album Savage Gold uit.
Of ook deze plaat aan de hooggespannen verwachtingen voldoet? Wij gaven het album enkele luisterbeurten. Ondertussen maakte Tombs twee personeelswisselingen door. Naast de toevoeging van een extra gitarist werd een nieuwe basgitarist aangetrokken. Savage Gold start dreigend en donker met een drumgeroffel dat de haren op onze armen doet rechtkomen. Thanathos heeft een zekere agressie in zich en hoewel de black metal invloeden nog steeds merkbaar zijn, lijkt alles wat meer naar pure sludge metal te gaan neigen. De door merg en been gaande screams van Mike versterken die stelling alleen maar.
Tegenover de vorige albums zijn er geen merkbare verschuivingen. Als je echter tussen de regels leest, hoor je wel een klein beetje verschil. Daardoor kan er geconcludeerd worden dat Tombs na drie albums nog steeds evolueert in stijl en aankleding. Puur technisch hoogstaande sludge is zowat de basis van het gehele album, wat echter niet wil zeggen dat alles dezelfde lijn opgaat. De eerste nummers krijgen we die indruk wel. Portraits ligt zo een beetje in het verlengde van de voorganger. Razendsnelle drums, bijtend harde riffs en die griezelige scream. Prachtig gewoon!
De meeslepende songs binnen deze plaat zorgen voor een welgekomen rustpunt. Luister maar naar het wondermooie Echoes! Deze bevat nog steeds die dreigende ondertoon, maar in plaats van heel hard op ons in te slaan, sluipt het deze keer als een gif onze aders binnen. Het bewijst dat Savage Gold voldoende tempowisselingen bevat om de aandacht te blijven houden. De ijskoude klanken blijven wel steeds diezelfde uitwerking hebben op de luisteraar. Ze verwijzen naar de diepste, donkerste gedachten van je ziel, echter zonder de religieuze of satanistische tour op te gaan, wat we mogen zien als een extra pluspunt. Naar het einde toe gaat het tempo dan wel weer de hoogte in, tot een climax. Dat doet ons dan weer wat denken aan pure post rock of post metal. Ook Deathripper gaat eerder die meeslepende kant op. Echter, in tegenstelling tot de voorganger blijft dat beklijvende tempo tot het einde van de song aanhouden. Daardoor is deze song zelfs een hoogtepunt geworden op de plaat. De duisternis lijkt heel traag te vallen en de gitaren snijden nog dieper dan voorheen. IJzingwekkende klanken geven ons koude rillingen, drijven ons haast tot waanzin.
Om maar te zeggen, ook traag gif kan je uiteindelijk doen sterven. De sound van Tombs doet ons immers ergens wel denken aan het naderende einde. Bij Deathripper lijkt het alleen maar een diepere en intensere weg op te gaan. Hoewel alle instrumenten belangrijk zijn, mogen we toch een extra pluim geven aan de drumpartijen. Ze nemen vaak de bovenhand en worden alleen maar aangesterkt door de verzengde stem van Mike. Boven alle positieve inbreng van gitaar, stem en bas zijn het die drums die het verschil maken, waardoor het niveau van Savage Gold wel heel sterk de hoogte ingaat. In het genre komen we vaak dit soort bands tegen, maar niet altijd is de impact even groot. Bij Tombs is dit wel het geval, maar dus vooral dankzij die schitterende drumpartijen. Kortom, Tombs leveren met Savage Gold een donkere en heel intense plaat af. Dit pareltje van een album hakt zonder oponthoud op ons in en doet ons naar adem snakken.
De uitwerking waarop we zitten te wachten bij het beluisteren van sludge of andere donkere metal krijgen we voldoende voorgeschoteld. Wederom slaagt Tombs erin aan de hoge verwachtingen te voldoen, dus het is hoog tijd dat ook het grote publiek hen eindelijk naar waarde gaat schatten. Donkere sludge metal zoals het hoort, is onze uiteindelijke conclusie over deze klassevolle plaat.
Tracklist:
