The grandmother of punk, zo wordt Patti Smith vaak genoemd. Zij was zowat de hoofdreden om op deze zesde dag van de Lokerse Feesten 2014 naar de Grote Kaai af te zakken. Daarnaast traden ook enkele Belgische kleppers aan zoals Girls In Hawaii, één van de beste acts uit Wallonië, Intergalactic Lovers, Novastar en Oscar and the Wolf. Wij beperkten ons tot Girls in Hawaii , Intergalactic Lovers en sloten af met tante Patti. Het was ondertussen wat beginnen regenen en daardoor stond er blijkbaar niet zo veel volk op het plein rond een uur of zeven. Echter, vanaf de eerste muzieknoten die uit de boxen tevoorschijn werden getoverd, kwam de zon vanachter de wolken piepen. God houdt van de de Lokerse Feesten blijkbaar! Het verslag van de door ons bekeken concerten:
Zoals aangegeven was er niet te veel volk voor de openingsact Girls in Hawaii. Nochtans staan deze vriendelijke Walen garant voor een potje stevige rock, op pukkelpop bliezen ze ons immers al van onze sokken. Ook op de Lokerse Feesten zetten ze hun ijzersterke live reputatie nog wat meer in de verf. Niet alleen de beweeglijke zanger, die zelfs op de boxen naast het podium ging staan zingen, maar de gehele band kronkelt zich als wilde wolven over het podium. Bij de start van het optreden weet het publiek niet zo goed hoe hierop te reageren, maar gaandeweg lijkt elk van de aanwezigen hierop gretig in te gaan. Girls In Hawaii slaagde er uiteindelijk in de aanwezigen aan het dansen te brengen, zoals ze dat altijd doen. De afwezigen hadden weer eens ongelijk.
We hadden reeds berichten ontvangen over hoe Intergalactic Lovers geëvolueerd is van een heel goede band met een wat bedeesde zangeres, tot een geoliede machine waar diezelfde frontvrouw zich heeft ontpopt tot een ware klasse entertainer. Echter zijn we pas overtuigd als we dat zelf meemaken. Vanaf de eerste noten was het al vrij duidelijk dat elke positieve recensie die we op voorhand hadden gelezen en gehoord, volledig juist blijkt te zijn. Kwam Lara vroeger nog heel schuchter en eerder verlegen het podium opgewandeld, dan toonde ze zich nu met ingewikkelde danspassen, interacties naar het publiek en grappige anekdotes als begenadigde en talentvolle volksmenner, maar dan in de heel positieve zin van dat woord. Stond ze vroeger achter haar microfoon, het publiek amper aan te kijken, dan sprong ze nu zelfs vooraan het podium om het publiek op te jutten. Het deed me, wat uitstraling betreft, denken aan Patti Smith in jonge vorm. Maar we mogen niet enkel de prestaties van Lara bewieroken, want bovenal is Intergalactic Lovers een band. De instrumentale omlijsting is echter altijd een heel sterk punt geweest van deze band, met artiesten die verdomd goed weten hoe hun instrument te bedienen. Dat werd ook nu weer in de verf gezet. Het grote verschil met vroeger is dus de frontvrouw, vergeef ons dat we in deze review dat feit ook wat meer naar voor brengen. Niettemin zagen we hier een band die geëvolueerd is, gegroeid zelfs. Met deze ingesteldheid, en vooral het spelplezier dat ze uitstralen, kan Intergalactic Lovers heel ver komen. Op de Lokerse Feesten bewezen ze alvast klaar te zijn voor het grote werk. Een vrij onverwacht topconcert. Het publiek, dat plots in groten getale aanwezig was, genoot zichtbaar met volle teugen. Net zoveel als de artiesten op het podium. Keep up the good work, heren en dame!!!
Maar toen was het tijd voor de Godmother of Punk, zoals ze vaak wordt genoemd, Patti Smith. Ze ziet er niet uit zei me iemand in het publiek, nu ja het harde leven heeft haar uiterlijk geen deugd gedaan. Echter malen we daar niet over, want als de punkpoëet haar mond open doet, wordt iedereen met verstomming geslagen. In het begin van de set was dit vooral door ons met de neus op de feiten te drukken, eigenlijk zelfs redelijk zalvend en beklijvend. Zonder haar publiek in slaap te wiegen, integendeel. De sterkte van Patti Smith is dat ze haar songs op een zo bezwerende manier weet te brengen, dat je prompt uit je lood wordt geslagen. Of dit nu is met harde, snelle uithalen of haast als protest geroepen songs, telkens worden we met de neus op de feiten gedrukt. Het eerste half uur verloopt nagenoeg rustig, met bezweren maar niet te felle uithalen, waaronder ook een paar lange uitgesponnen odes en een happy birthday aan de Lokerse Feesten voor hun veertigste verjaardag. Maar vanaf Because the night is het hek geheel van de dam. Plots bewijst Patti Smith waarom ze dus gezien wordt als de grootmoeder van de Punk. Vlijmscherpe uithalen, je met haar stem tegen een muur kwakken en bij de strot grijpen. Zonder los te laten beukt ze, samen met haar begeleidingsband, op iedereen in. Geen spaander wordt er heel gehouden. People have the Power schreeuwt ze uit en ze roept hierbij haast op tot een revolutie. We denken weer terug aan die tijd op school toen we het Anarchy teken met krijt op het bord schreven. Gloria wordt door het gehele publiek mee geschreeuwd, om daarna verweesd achter te blijven, niet goed wetende wat er juist is gebeurd, maar met genoeg stof om over na te denken. In de quasi instrumentale finale, waarbij ook Patti haar gitaarkunsten toont, wordt dit alles nog opgedreven tot een ongekend hoogtepunt. Daarbij sneuvelen de snaren van Patti Smith , die er dan maar een paar extra met de hand afrukt. Nee, Punk is not dead! Dat bewees Patti Smith hier weer maar eens op de Lokerse Feesten. Maar vooral, Patti Smith bewees eens te meer waarom ze wordt bestempeld als Godmother of Punk. Een concert meemaken van tante Patti, zonder meer een indrukwekkende belevenis.
Wij besloten hierna huiswaarts te keren, volledig onder de indruk. En dit ondanks headliners als Novastar en Oscar and the Wolf , waarvan we vermoeden dat ze ook heerlijk waren.
