Veertig jaar Lokerse Feesten, het doet ons terugdenken aan het verleden. Toen was alles nog gratis en traden bijvoorbeeld acts als Elisa Wout of Raymond van Het Groenewoud aan op de Oude Vismijn, waar nu de Fonnefeesten doorgaan. Of neem nu Soulsister en zelfs Clouseau is gratis komen optreden daar. Ondertussen is het op de Fonnefeesten nog altijd gratis, de Lokerse Feesten niet meer.
Niemand had echter kunnen voorspellen dat, bijvoorbeeld, The Cure ooit zou optreden op de Lokerse Feesten. Ook nu was de verrassing groot toen Neil Young & Crazy Horse werd aangekondigd. Na hun afzeggen op Pukkelpop hadden we ze deze zomer eerder daar verwacht. Niet verwonderlijk dat deze concertavond al maanden op voorhand was uitverkocht. We besloten pas laat in de avond naar De Grote Kaai af te zakken en hebben de voorprogramma's dan ook bewust aan ons laten voorbij gaan.
Het moest en zou een topavond worden. Het publiek had er zin in, de sfeer zat goed. Ook de weergoden waren de Lokerse Feesten heel gunstig gezind. Neil Young zette de set in met een magistraal mooi gebracht Down By the River. De lang uitgesponnen gitaarspelletjes die Neil met zijn crazy Horse speelde op het podium werkte alvast niet storend. Althans toch niet in het begin van de avond, net omdat deze langdradigheid telkens een soort gevoel van intensiteit met zich mee brengt die alleen Neil Young ons kan bezorgen. Echter dreigde het, naarmate de set vorderde, allemaal een beetje te veel op die zelfde gezapige lijn te gaan liggen. Ook de songkeuze was redelijk verrassend te noemen. Maar net toen het optreden leek te gaan verzanden in eentonigheid was daar plots de Bob Dylan cover Blowin' in the wind gevolgd door een magistraal mooi en kippenvel bezorgend Heart of Gold. Na iets meer dan een uur wat afhaspelen, zo leek het toch, zouden we plots een denderende finale krijgen?
Helaas bleek na deze knallers alles weer die zelfde langdradige richting uit te gaan, op zich weinig storend eigenlijk, maar we kregen hierdoor niet het gevoel iets uniek of wereldschokkend mee te maken. Een groot verschil met de vorige keer dat we Neil Young aan het werk zagen, toen hij ook met een combinatie van akoestische en elektrische gitaar ons het ene na het andere pakkende moment bezorgde, eveneens twee uur lang. Uiteraard profileren Neil Young en de zijnen zich als begenadigde muzikanten. De gitaarpartijen doen je in ieder geval met verstomming slaan.
Was dit een slecht concert van Neil Young & Crazy Horse? Zeker en vast niet. We zeiden het al, telkens als alles wat leek te verzanden in die voornoemde eentonigheid slaagden ze erin plots een verrassende wending te nemen in hun set, zoals bij de afsluiter Rockin' in the Free World. Van dit kaliber hadden er gerust wat meer songs mogen inzitten, naar onze bescheiden mening. Neil Young toonde zich op de Lokerse Feesten vooral van een eigenzinnige kant, waardoor hij wellicht de echte fans die elk van zijn songs vanbuiten kennen, zal hebben kunnen overtuigen. Hieronder durf ik ook mezelf een beetje te rekenen. Maar liever hadden we een combinatie gezien van deze toch doorgaans wat minder bekende songs, bij een groot publiek, en de gekende kleppers. Deze laatste ontbraken net iets te veel in de set om te kunnen spreken van een magistraal en onvergetelijk optreden van Neil Young. Niettemin hebben wij genoten van zoveel gitaarpracht en is de nog steeds goed bij stem zijnde Neil Young nog altijd een klasse artiest die geen shows of dergelijke nodig heeft om zijn publiek twee uur lang (en zelfs wat meer) te entertainen en te beroeren.
SETLIST: Down By The River / Powderfinger / Standing in the Light of Love / Days That Used To Be / Living With War / Love To Burn / The Name of Love / Blowin' in the Wind / Heart of Gold / Barstool Blues / Psychedelic Pill / Cortez the Killer / Rockin' in the Free World // Be the Rain / Who's Gonna Stand Up and Save the Earth?
