Een stevige wandeling na een smakelijk ontbijt, het doet iets met een mens. Zeker als de zon fel schijnt op een zomerse ochtend. In het pittoreske dorpje zie je niets anders dan metalheads, met doorgaans zwarte T-shirts. Vooral deze van W.O.A 2014 zijn uitermate populair, aan de standjes stonden rijen mensen aan te schuiven voor zo’n kleinood. Maar we hadden het over het dorp. Daar doen de kleine zelfstandigen ook mee aan het hele Wacken gebeuren. Zo kon je bij de bakker lekkere pistolets met koffie kopen en die mensen deden daar echt gouden zaken, want ook daar stonden mensen tot buiten aan te schuiven.
Doorheen dit alles blijft er een gemoedelijke sfeer heersen, want tenslotte zijn we allemaal eensgezind: We are Metalheads! Het verslag van dag 2 Wacken Open Air 2014:
We starten deze tweede festivaldag aan de True Metal Stage met de Amerikanen van Skid Row. Deze band ontstond reeds in 1986, met als frontman de nog steeds heel bekende Sebastian Bach. Skid Row brengt typische Amerikaanse heavy metal, met glam invloeden. Daarbij wordt er gebruikgemaakt van vele heavy metal poses, wat ook nu op het podium van Wacken het geval was. Op zich ben ik geen echte fan van typische Amerikaanse metal, maar Skid Row zette een degelijke, vrij strakke set neer. Ook het toch al talrijk opgekomen publiek, voor dit vroege uur, genoot met volle teugen. We schreven het reeds. Iedere band krijgt de indruk dat ze hier een thuismatch spelen, dat voelde Skid Row ook aan. Het resulteerde in een vrij sterke opener van dag 2.
Na een korte pauze, waarbij we de dorstigen gingen laven want het was namelijk snikheet ondertussen, bleven we ter plekke staan voor Five Fingers Death Punch. Persoonlijk wist ik niet echt waaraan ik me mocht verwachten, maar de verrassing was enorm groot. Vanaf de eerste noten ging de adrenaline de hoogte in. Scherpe gitaar riffs en een zanger die verdomd goed weet hoe zijn publiek tot ver naar achter te bespelen. Ok, daarvoor werden er vaak typische clichés gebruikt, maar het werkte. Vanaf start tot einde kregen we hier een strak concert voorgeschoteld. Als een sneltrein daverde Five Fingers Death Punch over de hoofden heen en bezorgde ons zowaar het eerste, en niet het laatste hoogtepunt van festivaldag twee. Een daverend applaus tot ver naar achter was hun beloning voor zoveel power.
De band HellYeah bestaat uit: zanger Chad Ray (Mudvayne) - gitarist Tom Maxwell (Nothingface) en Vinnie Paul (Pantera - Damagplan) op de drums. Zonder meer kunnen we hen dus bestempelen als een supergroep. In elk geval stond de Party Stage, vlak naast de twee main stages, heel goed gevuld. Het was trouwens een opvallend euvel, jammer genoeg, dat je vaak het geluid van de band die speelde op de main stage (Black Stage) hoorde over deze van Party Stage. En vice versa. Dat was helaas ook het geval bij HellYeah, op hetzelfde moment speelde Bring me the Horizon. Zij brachten een set die ons iets minder kon bekoren, mede doordat de zang niet zo goed hoorbaar was. Ook puur muzikaal zijn we al beter tegengekomen binnen het metalcore genre. Al geven we toe dat ze de omstandigheden enigszins tegen hadden. HellYeah slaagde erin ervaring perfect te combineren met spontaniteit. Hierdoor kregen ze het publiek ook weer zonder enige moeite mee, waaronder ook ons uiteraard. Deze heren spelen vrijdag op Alcatraz en zijn op basis van hun concert op Wacken bij deze een sterke aanrader.
Melodic Death / Metalcore, zo wordt Heaven Shall Burn omschreven. Deze Duitse band speelde hier dus letterlijk een thuismatch. Niet dat ze dit nodig hadden om zich te bewijzen, want vanaf de eerste noten kregen we de tweede aangename verrassing van de dag te verwerken na Five Fingers Death Punch. Diepe grunts, gitaarriffs die door merg en been gaan, drumpartijen die klinken als mokerslagen, dat is hoe in mijn opinie Metalcore moet klinken. Al deze aspecten waren voldoende aanwezig bij Heaven Shall Burn. Meer nog, ze verdreven alle vooroordelen die ik persoonlijk heb over het genre. De screams geven je rillingen tot op het bot, de gitaren razen over je heen. Telkens opnieuw slaagde deze band erin ons murw te slaan. Missie geslaagd en tweede hoogtepunt was bij deze een feit.
Van Children Of Bodom hebben we maar een gedeelte gezien. Ook zij gaven een gesmaakte, maar niet onvergetelijke set af. Zonder afbreuk te doen aan hun prestatie, was het een typisch concert van deze band zoals we dat van hen gewoon zijn. Maar wij waren, op aanraden van fans, gaan zien naar Onkel Tom Angelripper. Dit is het project rond Sodom frontman Tom Angeltripper. Hij brengt in dit project songs rond drinken en andere uitspattingen. Tot, meenden we, Duitse Schlagers. Dit prettig gestoord heerschap, of liever de gehele band, zorgt voor een feestje in de volle tent. Dit doet ons een beetje denken aan onze eigen Belgian Associality. Strik muzikaal, of wat de teksten betreft, gaat het vooral om plezier en fun maken. En dat mag toch ook eens, het moet niet altijd ernstig zijn. Onkel Tom slaagt er verrassend genoeg in een gehele tent in vuur en vlam te zetten, maar verwonderen doet ons dit niet. De aanstekelijke melodieën en beweeglijke frontman zetten je gewoon aan tot een dansje. Stilstaan bij nonkel Tom is zo goed als onmogelijk. Een heel prettig gestoord tussendoortje dat we enorm konden smaken.
Bij het lezen Apocalyptica & Orchestra hielden we ons hart eigenlijk al wat vast. Nu slaagt Apocalyptica er telkens wel in met een puur instrumentale set, gebruik makende van cello's, een metalpubliek in vervoering te brengen. Niet alleen door covers van bijvoorbeeld Metallica, ook hun eigen nummers staan als een huis. Echter, met Orchestra hadden we het gevoel dat het metal gevoel wat teveel plaats maakte voor eerder klassieke muziek. Op zich hebben we daar geen probleem mee maar een deel van het publiek leek naarmate de set vorderde wat in te dommelen, en dit kan toch niet de bedoeling zijn. Niettemin is het toch een leuke ervaring geworden die ons kippenvel bezorgde. We genoten op een naar metalnormen heel kalme en ingetogen manier van deze band.
We stelden ons de vraag of Lemmy wel zou komen? Het is geen geheim meer dat zijn gezondheid sterk is achteruit gegaan. Toen Motörhead het podium van de Black Stage betrad, kregen ze meer dan een hartverwarmend applaus. We are Motorhead and play rock-‘n-roll zei Lemmy ons. Het publiek werd alvast wild. Vanaf de eerste noten hoorden we echter aan de stem van Lemmy dat hij nog steeds niet volledig de oude is geworden. Doorheen de set namen zijn medemuzikanten het dikwijls iets meer over dan vroeger. Dat resulteerde in bijvoorbeeld een lange en heel gedreven drumsolo of een iets langere gitaarriff. Daardoor kregen we een Motörhead die vooral puur instrumentaal heel indrukwekkend klonk. Echter miste je hier en daar enorm de inbreng van Lemmy zelf. Komt daarbij dat Motörhead vooral bekend is om zijn korte en krachtige songs die je tegen de muur kwakken. Dit was nu niet echt het geval, integendeel. Op zich kunnen we stellen dat Motörhead wel degelijk een sterk concert gaf, gezien de omstandigheden waarin hun frontman verkeert. Wat ook veel goed maakte, was dat Lemmy nog steeds grapjes maakte met het publiek en dat niemand minder dan Doro als special guest mocht aantreden. Ace of Spades en Overkill lieten zelfs even een glimp zien van de oude Motorhead, kort krachtig en snedig, maar toen was het kalf al wat verdronken helaas. Niet het sterkste concert van Motörhead, maar gezien de omstandigheden nog best genietbaar. Lemmy is Back!
Ook Slayer heeft turbulente tijden achter zich. Het overlijden van Jeff Hanneman heeft een diepe indruk nagelaten op de band. Hun laatste concerten, die ik heb gezien, waren ook niet volledig overtuigend te noemen. Echter, vanaf de eerste noten sloeg Slayer elk beetje twijfel dat ik had geheel stuk. Met vuur op het podium, snelle en nietsontziende gitaarriffs en een vocale aankleding zoals in de goede oude tijden slaagde Slayer erin vriend en vijand met verstomming te laten slaan. Als een razende buffel stormde de band op het publiek af, ons één voor één tegen de grond slaande tot we niet meer recht zouden komen. Daarvoor hadden ze zelfs geen hits nodig. Dit was meer dan een uur puur genieten. Slayer maakte hierdoor een krachtdadige vuist die alle twijfelaars op hun plaats moest zetten, waaronder mij. Het leek ons weer de jaren '80, de topjaren van de thrash metal. Uiteraard ging het uitzinnige publiek volledig uit de bol op songs als Hell Awaits, Raining Blood of Angel of Death. Eén voor één kleppers van formaat die loepzuiver werden gebracht alsof hier een jonge thrash metal band stond te spelen. Topconcert van Slayer, eentje om in te kaderen.
Naar onze bescheiden mening had Slayer gerust deze tweede festivaldag mogen afsluiten. Nu, wij hielden indertijd wel van Mercyful Fate. We waren dan ook benieuwd hoe frontman King Diamond het er vanaf zou brengen. Alles begon met een dreigende intro die rillingen bezorgde. Zoals we dat ook gewoon waren van de Deense band Mercyful Fate. Ook de instrumentale en theatrale aankleding mocht er zijn. Helaas kwamen de vocale capaciteiten van King Diamond minder overtuigend over. Doorheen de gehele set leek dat zelfs het concert naar een lager niveau te doen zakken. Lag het aan de geluidsmix? We weten het niet, maar dit euvel bleef dus helaas het volledige optreden duren. Daardoor kunnen we stellen dat het aantreden van King Diamond een voor mij toch wat lichte ontgoocheling kan genoemd worden, helaas. Ik had beter verwacht.
W.A.S.P als afsluiter leek ons, ondanks hun legendarische status, ook wat verwonderlijk. Maar puur muzikaal slaan ze uiteraard wel gensters. Dat was vroeger al zo en dat bleek nu nog steeds goed te lukken. Ook al blijft van de originele bezetting enkel nog Blakie Lawless over, W.A.S.P klinkt nog steeds even strak als in die wilde jaren '80 en gaf ons een tijdreis naar het verleden. Op zich een heel goed concert, maar om headliner van de dag te zijn, vielen ze een heel klein beetje door de mand naar onze mening. Niettemin stond W.A.S.P. er nog steeds, na al die jaren. Zonder meer een heel leuk optreden, ze spelen op Alcatraz Metal Festival als co-headliner voor Twisted Sister, komende zaterdag. Op basis van wat we zagen in Wacken? Zeker de moeite waard om mee te pikken deze levende legendes.
We sloten deze sfeervolle, heel geslaagde dag af met een frisse pint Becks .. in groot formaat. Zoals het moet! Niet?
