We zetten voet op een nog maagdelijk proper strand…. de eerste keer deze zomer dat we de Belgische kust eens aandoen en we mogen meteen een festival meepikken op het strand, volgens mij het enige rockfestival op het Belgische strand. Langzaam lopen de mensen binnen terwijl de mannen van The Kids het podium mogen openen… ze vliegen er meteen nogal stevig in in hun eigenste versie van wat punk voor hen betekent, de kleine menigte krijgt een levendige band en de sfeer zit dan ook meteen goed, onder het brandend zonnetje zie je iedereen wel meebewegen op hun aanstekelijke ritme.
Flip Kowlier neemt het daarna over als het strand wat voller begint te lopen. De sympathieke knul uit Izegem slaagt er eveneens goed in om het publiek mee te trekken op zijn hip-hop beats om zo de menigte goed en wel warm te maken voor de hoofdact van de avond… Status Quo… De heren komen onder luid applaus het podium op en beginnen hun repertoire met bekendste nummers te brengen in een mooi georchestreerde act met geweldige lichtshow… Een superversie van You’re in the army now en een extra lange editie van Whatever you want maken de af en toe kleine valse noot en het niet al te flexibel meer zijn maar al te goed… Ze eindigen net op tijd want er steekt net een storm op en de afterparty word hierdoor afgelast.
De volgende dag zijn we jammer genoeg wat later aangekomen en hebben we het begin moeten missen van wat een warme zaterdagmiddag zou worden. Audience in the street en Horses on fire hebben we dus moeten missen. We kwamen binnen onder de stevige beats die Kenji Minogue losliet in de feesttent. 1 ding moet ik beamen, ze scoren ontzettend goed voor hun uitzonderlijke outfits en het publiek kon ze blijkbaar wel pruimen, helaas, niet mijn ding. Daarentegen werden we zeer aangenaam verrast door Willow, een band die we nog kennen van Humo’s Rock Rally. Maar deze knullen zijn ondertussen wel wat gegroeid in hun performance en ook hun nieuwe nummers die ze speciaal voor de eerste keer live brengen op Woosha werden zonder meer goed verteerd door ondertekende en tal van mensen die zich neer hadden genesteld in het zonnetje, maar toch netjes meedeinen met de muziek.
Daaropvolgend kwam Soldier’s Heart op het podium van de tent tevoorschijn, de winnaars van de Nieuwe lichting 2013. Ze brengen prachtige dreampop die menig hartje sneller zal hebben doen slaan. De vergelijking met Intergalactic Lovers kan ik maar niet loslaten, maar sowieso prachtige muziek. Mintzkov kwam zich daarna presenteren op het podium en ze zetten naar goede gewoonte een dijk van een optreden neer voor een helaas veel te leeg strand. Gelukkig lieten ze zich daar niet door kennen en ze gaven zich helemaal voor de schare fans die vol enthousiasme zich verdringen voor het podium. De warmte begint goed te wegen en overal zie je meer en meer mensen zich neerplaveien in de zon, de weinige schaduwplekjes zijn dan ook dichtbevolkt geworden wanneer Marble Sound in de tent zich langzaam op gang trekt. Wanneer een zangeres wiens naam ik echt niet kon verstaan zich bijvoegde kwam de melancholische muziek die we van hun gewoon zijn helemaal boven drijven. Heerlijk genieten van op de zijkant met een koel drankje was dus de boodschap. De avond zette zich in en toen er eindelijk wat koelte over het strand waaide kwam Daan het podium op en moest er een dak staan op het strand, dan had Daan dat er wel degelijk afgespeeld die avond. Een performance om U tegen te zeggen. Hij gooide zich vol arrogantie in elk nummer en zweepte het publiek zo hoog op, dat het zelfs Status Quo overtrof. Ik moet eerlijk zeggen dat ik Daan al enkele barslechte optredens hebben weten geven, incl. het incident op Linkerwoofer vorig jaar waar ik de stukken gitaar op enkele meters van mijn neus heb weten wegvliegen, maar voor de tweede keer dit jaar worden we omvergeblazen door zijn performance, als hij een duet opvoert met Isolde Lasoen (Swedish Designers Drugs) ontploft het strand letterlijk. Niemand beseft dat op dat moment de zachte bries begint om te slaan naar een lichte storm. Het publiek houdt stand tot de laatste seconde en onder een ware hoosbui krijgt hij een daverend welverdiend applaus van het ganse strand. Wanneer we wegvluchten naar de persruimte om ons materiaal veilig te stellen horen we dat Laston en Geo aan hun set beginnen in een overvolle tent want buiten slaat het weer om en de bliksem begint onze kant op te komen. Helaas hebben we nogal duur speelgoed bij en blijven we veilig binnen zitten om ons materiaal wat te beschermen en er word rond ons druk overlegd tot op het moment dat men besluit de boel te ontruimen… jammer van School is school en The subs, maar veiligheid gaat wel voor en we verlaten het terrein in een gutsbui dat kan doorgaan voor kleine tropische storm…. toch hadden we nog de muziek die we hadden gehad om na te genieten die avond in ons hotelkamertje waar we onze kleren trachten droog te krijgen.
