Wanneer Toxic Waltz ter sprake komt, zullen velen ongetwijfeld aan Thrash veteranen Exodus denken. Verbazingwekkend is dit allerminst aangezien het tot het bekendere werk van Gary Holt en diens troepen behoort. Exodus mag dan nooit de status van pakweg Slayer of Megadeth hebben verkregen,een bron van inspiratie vormen ze absoluut! Getuige hiervan is het Duitse Toxic Waltz, een groepsnaam die zonder twijfel als ode aan Exodus is bedoeld. Net als streek- en genregenoot Dust Bolt, zag Toxic Waltz het levenslicht gedurende het tweede deel van het vorige decennium. Als beginnende groep werd gemiddeld genomen zo’n 20 keer per jaar opgetreden. De eer om een affiche te delen met ondermeer Six Feet Under en Debauchery viel de jonge bende reeds te beurt. Begin dit jaar, exact vijf jaar na oprichting, zagen de Duitsers de tijd rijp om hun debuutplaat Decades of Pain uit te brengen. Hoe toevallig is het bovendien dat dit debuut uitkomt in hetzelfde jaar dat Steve Souza, de man die de eerdergenoemde Exodus-klassieker inzong, terugkeert naar het oude nest?
Het akoestische Arising Pain geeft het startschot voor wat komen gaat. Dergelijk zachtaardige intro is niets nieuw, maar betekent vanwege het contrasterende en opbouwende effect zeker een meerwaarde. Arising Pain en titelnummer Decades of Pain vloeien moeiteloos in elkaar over. De aanvang van het laatstgenoemde nummer is in feite een voortzetting van de intro mits toevoeging van elektrische gitaar en drum. Het zal de luisteraar snel duidelijk worden dat de heren van Toxic Waltz geen volbloed Thrash Metal spelen. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden gaat het allerminst om een Exodus-kloon. Thrash mag dan muzikaal de hoofdmoot uitmaken,sommige passages kunnen iets te ‘modern’ overkomen om de puristen te bekoren. Let ook op de groepsvocalen die halverwege het nummer beginnen opduiken. Ook het betere gitaarwerk naar het einde van het titelnummer is het vermelden waard. World of Hate gaat in tegenstelling tot de voorgaande nummers een stuk heviger van start. Een intermezzo halverwege legt de link met de intro. Het is een degelijk nummer zonder meer, maar het telkens tweemaal herhalen van het refrein is me dunkt wat overbodig. Toxic Hell begint aardig en graaft tekstueel dat tikkeltje dieper. De krijsende manier waarop tijdens het refrein de woorden ‘Mother Russia’ worden gezongen deed me wat vreemd aan. Algemeen bekeken vormt het vocale aspect (bij momenten) een werkpuntje voor de toekomst! Het opzwepende Suicide Squad wist me zeker te overtuigen. Het instrumentale tussenstuk haalt het tempo naar beneden, maar de latere reprise weet dit goed te maken. Green begint erg stevig en weet lange tijd het snelle tempo te behouden. De keuze voor een gong aan het begin van het nummer was bovendien een originele zet. Morbid Symphony kon me niet bekoren. De reden hiervoor is de irritante afwisseling tussen gesproken vocalen, Death Metal grunts, etc. Priest of Lie mag dan een weinig origineel thema aanhalen, het werd een van de betere nummers op de plaat. De zang op afsluiter Obsession to Kill leunt het dichtst aan bij Death Metal. Hier is echter weinig mis mee aangezien het aansluit bij het thema van het nummer. De vrouwelijk aandoende manier, ik druk me beleefd uit, waarop ‘obsession’ gedurende de zwanenzang van het nummer geschreeuwd wordt is echter allesbehalve een hoogtepunt van het album.
Decades of Pain laat me met gemengde gevoelens achter. Slecht is het allesbehalve, maar op geen enkel moment werd ik echt weggeblazen. In het Beierse clubcircuit schijnt Toxic Waltz een sterke reputatie te hebben opgebouwd, dit gun ik hen van harte! Om echter op internationaal vlak mee te spelen, lijkt een tikkeltje meer muzikale spanning me een must. Uiteraard mogen we niet vergeten dat Decades of Pain nog maar het debuutalbum is. Benieuwd naar de groeimarge die het vijftal in de toekomst vertoont.
Tracklist:
1. Arising Pain
2. Decades of Pain
3. World of Hate
4. Toxic Hell
5. Suicide Squad
6. Green
7. Morbid Symphony
8. Priest of Lie
9. Obsession To Kill
