We kwamen met een glimlach uit onze tent, dit omdat we wisten dat vandaag een dag vol goede muziek zou worden. Met bands zoals 18 Miles, Being as an Ocean, Stick to Your Guns en meer, kon onze dag niet meer stuk!Hierbij volgt dan ook een korte samenvatting van de hoogtepunten van deze mooie dag.
18 Miles
18 Miles is goed op weg om Europa te veroveren. En dat hebben ze op terug bewezen op Miner Fest, hun show was overladen met energie, en ook al speelden ze al als tweede band op de Main Stage. Toch stond de zaal al goed vol. Voor velen was dit zelfs niet de eerste keer dat ze onze noorderburen aan het werk zagen, zanger Daan kon op veel hulp van hun publiek rekenen. Nummers als Die Strong en Pushing Forward werden door een groot deel van het publiek enthousiast meegebruld.
Het duurde dan ook niet lang, vooraleer de energie waarmee ze op het podium stonden overgedragen werd naar het publiek. Ook al was het maar rond het middaguur, en hadden velen maar enkele uren slaap achter de rug. Toch besloten veel mensen even de voetjes los te gooien tijdens één van de aanstekelijke breakdowns.
A Strength within
Deze Belgische band heeft al heel wat naam gemaakt in Europa, mede dankzij hun deelname aan de vorige editie van True Spirit Tour samen met Europa's grootste hardcore act, No Turning Back. De MacBeth-Club stage stond dan ook aardig vol tijdens hun set. Een set, volgeladen met old-skool hardcore riffs en aanstekelijke two-steps. Ook hier was het moeilijk om stil te blijven staan. Het was ook duidelijk, dat deze band echt een grote liefde heeft voor de hardcore scene, daar zanger Mike tussen sommige nummers door het publiek herinnerde aan de macht die ze zelf hebben om de scene in leven te houden.
Hundredth
Deze Amerikaanse band had (in mijn ogen) iets goed te maken na hun teleurstellende set op de vorige editie van de Never Say Die! 2014 in de Trix. Ik kan niet meespreken over hun set in Kavka (+Being As An Ocean, Counterparts, ...). Geen klachten deze keer, die teleurstelling was al lang vergeten. De emotioneel geladen teksten werden vocaal perfect overgebracht en de rookmachine en het licht versterkten dit alleen maar. Een groot deel van het publiek vooraan schreeuwde ook de teksten mee, alsof hun leven er van af hing. De Nine Inch Nails (of Johnny Cash) cover, 'Hurt', was één van de hoogtepunten van de set. Vanuit mijn standpunt leek het alsof de hele zaal luidkeels aan het meezingen was.
World Eater
Met hun old-skool geluid kon deze band zonder al te veel problemen het weinige publiek voor de MacBeth Stage overtuigen. Hun aanstekelijke riffs, en het charisma van hun frontman zorgden er ook voor dat vele bezwete lichamen na Hundredth in het passeren toch even stil bleven staan om deze energieke band aan het werk te zien. Hardcore-Punk op zen best, een wild publiek, sing-a-longs. Meer is er niet nodig voor een geslaagde show.
Being As An Ocean
Hoewel deze band heel wat last had van technische mankementen, wisten ze met hun emotionele teksten iedereen te raken. Dit was te merken aan het heftige mee-gebrul van de hele zaal. Niet alleen konden we van deze band genieten op het podium, maar ook op de weide kwamen we deze meerdere malen tegen. Al gauw zagen we hoe iedereen foto's nam met hun favoriete band. Het was duidelijk, ze hadden een fantastische show neergezet!
Coldburn
Coldburn is het voorbije jaar druk bezig geweest met Europa te veroveren. Ze zijn bijna het hele jaar door non-stop op tour geweest. En dat was te merken, een mooi gevulde MacBeth Stage stond naar deze band te kijken, hoewel stond, het was moeilijk stil te blijven staan. Two-steps, Side-to-sides, sing-a-longs, stagedives en kolkende moshpits wisselden elkaar af. Zelfs sommige mensen die gehoopt hadden na BAAO even te kunnen uitblazen besloten dan toch maar zich even te gaan mengen in de chaos en er met een glimlach terug uit te komen. De band zelf genoot ook zichtbaar van de hele set, daar waar vorige keer maximaal 5 mensen luidkeels teksten van D.T.E, Love Left Me, of andere nummers aan het meebrullen waren, waren er dat nu heel wat meer.
Stick To Your Guns
Na een alreeds geslaagde festivaldag was het eindelijk de beurt aan Stick To Your Guns. Het was al een hele dag duidelijk dat heel wat mensen afgezakt waren naar Genk, speciaal voor STYG. Het is dan ook niet geheel onlogisch, dat zaterdag de enige volledig uitverkochte dag was. Deze heren uit het verre Californië zijn al een tiental jaar bezig met de wereld te veroveren. Afgaande op de overvolle, zweterige, vochtige broeikas (ik bedoel zaal), vol enthousiaste fans die praktisch elk woord meezingen, lijkt hun dat aardig gelukt te zijn. STYG is niet enkel befaamd door zijn sterke nummers, maar ook door de sterke woorden van frontman Jesse. Hij weet steeds opnieuw exact de juiste woorden te vinden om zijn publiek toe te spreken en te overtuigen van de verhalen en wijsheden achter de nummers. Wanneer hij spreekt, wordt iedereen muisstil, en telkens worden zijn woorden met een oorverdovend applaus onthaald. Praktisch alle nummers van deze band zijn anthems geworden, maar 'We Still Believe' steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Dit had dan ook een mooie afsluiter geweest van een bijzonder geslaagde set, maar na aandringen van een deel van het publiek, besloten de heren toch terug te keren voor een allerlaatste nummer. Tijdens het beenharde 'This Is More' gingen alle remmen eraf, er werd zelfs gemosht op het podium. Enkel jammer dat de band zo lang gewacht had met terug te keren, omdat ¼ van het publiek de zaal reeds verlaten had. Maar STYG heeft zonder twijfel één van de beste sets van het hele festival neergezet.
