Belgen, overal Belgen! Zaterdag voelde het op Mainsquarefestival alsof de helft van de Werchterweide gewoon letterlijk verplaatst werd naar de Citadelle van Arras. Iedereen wachtte vol spanning op de uitslag van de kwartfinale tegen Argentinië en uiteraard op het optreden van Stromae. Als er één iemand zich na dit festivalweekend als Keizer van de Belgen mag kronen, dan is het wel de patriot Paul Van Haver. Maestro, Meester, Stromae! Op zijn eentje zorgde hij ervoor dat alle zaterdagdagtickets de deur uitvlogen. Want als we eerlijk moeten zijn zal het niet aan MGMT, Yodelice of Jack Johnson gelegen hebben dat deze dag uitverkocht geraakte.
Zondag was het al Frankrijk die de klok sloeg op de Mainstage. Zo afficheerde het festival drie grote Franse namen met David Guetta als absolute klepper. Wij werden op zondag echter meer gecharmeerd door The Greenroom en lieten daarom de bands -M- en Détroit links liggen. We besloten echter wel om nog af te zakken naar het hoofdpodium voor RodrigoY Gabriela en The ParovStelarBand. De eerste kon onze volledige aandacht genieten, de tweede stelde ons eerder teleur. De eindconclusie na het afsluiten van het Rock Werchter van Frankrijk is bijzonder duidelijk: IronMaiden opende de Citadelle op donderdag als echte metalgoden, Stromae werd op zaterdag de Keizer van het festival en LondonGrammar kroonde zich de dag erop tot de prinses van het gehele gebeuren. Hieronder volgt een bloemlezing van wat er de laatste twee dagen op het hoofdpodium te beleven viel.
Yodelice
Yodelice was misschien wel de derde beste Fransman die we mochten bezichtigen op dit festival. Dit was vooral te wijten aan de excentrieke frontman die een concert ziet als een totaalaspect. Een concert is een beleving voor het publiek, maar ook voor de artiest en dat lieten de mannen van Yodelice duidelijk merken. Het optreden werd grotendeels opgefleurd door middel van meegebrachte decorstukken, attributen zoals een hoed waarin op subtiele wijze een lucifer verwerkt werd en een frontman die een kleine triangel op zijn aangezicht schilderde voor hij het podium betrad. Muziek was bij Yodelice dus duidelijk meer dan alleen de pure instrumentale creatie. Op muzikaal vlak zat alles netjes in elkaar en het was vooral verbazingwekkend te noemen hoe sterk de Fransman zijn accent kon wegmoffelen tijdens het zingen van de Engelse taal. Op 16 april speelde Yodelice alreeds de AB plat en op Mainsquare deden ze dit op zaterdag, als opener van de Mainstage, nog eens dubbel en dik over.
MGMT
De teleurstelling van The Greenroom werd al duchtig besproken in de vorige review. Helaas was er ook een mindere band te bespeuren op het hoofdpodium. MGMT werd al vaak verweten dat ze een zwakke livereputatie hebben en bevestigde dit te Arras nogmaals. Het is onvoorstelbaar hoe een band die op plaat zo sterk klinkt tijdens een concert zoveel minder uit de verf kan komen. Het publiek werd niet mee op sleeptouw genomen en zelfs hits zoals Kids kwamen tijdens het optreden niet volledig tot hun recht. De psychedelische videobeelden waren waarschijnlijk het enige spektakelstuk van de gehele show, maar dit was maar een doekje voor het bloeden. MGMT kwam duidelijk niet tot zijn recht op een hoofdpodium en kunnen misschien beter enkel nog festivals aandoen waar ze in een tent kunnen spelen want in een ruimte met betere akoestiek komt deze muziek beter tot zijn recht.
Jack Johnson
Het voorprogramma van Stromae was ook geen optreden waar het publiek warm voor liep. Dit was grotendeels te wijten aan het feit dat quasi iedereen aan het wachten was op de keizer der Belgen, maar ook aan de eentonigheid van de set. Jack Johnson maakt volgens De Morgen op Werchter huiskamerliedjes en op dat vlak kunnen we de krant misschien nog eens gelijk geven. Hij heeft ook te Arras muziek gespeeld die ik met graagte zou opleggen op een rustige zomerdag terwijl de Tour de France op de achtergrond het beeldscherm van mijn tv inneemt, maar voor op een festivalterrein was de muziek iets te eentonig. Dit hoeft echter geen verwijt te zijn, aangezien veel sets als eentonig kunnen worden bestempeld. Jack Johnson is niettegenstaande een sterke artiest die met gemak Led Zeppelin kan coveren en zijn eigen hits zoals Better Togheter en Banana Pancakes met veel spelvreugde brengt. Jammer genoeg was hij op het Mainsquarefestival niet meer of niet minder dan het voorprogramma van wat komen zou.
Stromae
De meester of beter gezegd de Keizer der Belgen verkocht op eigen houtje de enige dag op Mainsquare uit. Want laten we eerlijk zijn, als er één man is op de affiche van zaterdag waarvoor iedereen kwam dan was het voor Stromae. Ik heb het geluk gehad om deze inmiddels grote meneer al eens te mogen aanschouwen op een iets kleiner festival in 2010. Stromae stond in dat jaar namelijk op de affiche van Rock Ternat en had op dat moment nog maar één hit, namelijk Alors On Danse. Nog geen vier jaar later prijkt het Belgische muziekexportproduct bij uitstek op quasi alle affiches van de grote Europese festivals. Zo stond hij tijdens Graspop al op Glastonbury, speelde hij tussendoor even in Amerika en staat hij binnenkort op het alom bekende Szigetfestival in Boedapest. Nog belangrijker voor ons is dat hij ook op de affiche van Mainsquare prijkte, waar hij een show gaf die bij elke toeschouwer voor danskriebels zorgde. Een uur en twintig minuten aan een stuk werd er gedanst op hits zoals Peace Or Violence, Papaoutai en Formidable. Het zou natuurlijk Stromae niet zijn als de show ook geen ware act zou omvatten. Zo werd hij tijdens Papaoutai als vanouds het podium opgedragen en tijdens Formidable als dronkaard van het podium gesleept. De twee nummers die mij live het meest konden bekoren waren echter Tous Les Mêmes en Moules Frites. Dit komt vooral omdat ze een politieke boodschap uitdragen. Moules Frites roept op tot patriotisme en het trots zijn op België en Tous Les Mêmes legt de aandacht dan weer bij de wens tot gelijkheid tussen man en vrouw in de hedendaagse maatschappij. Stromae bracht dus spektakel en is een polyvalent artiest die daarnaast ook nog eens nadenkt over een wereld, of beter gesteld een België in verandering.
Rodrigo Y Gabriela
Het eerste concert dat wij gingen bekijken op het hoofdpodium tijdens de laatste dag van het festival was er direct boenk op. Rodigo Y Gabriela haalt uit twee gitaren muziek die zomaar geproduceerd zou kunnen zijn door zes personen. De akoestische gitaar heeft dan ook verschillende functies bij deze band, zo wordt deze tijdens het optreden ook gebruikt als drum. Gabriela moet na elk concert haar handen in een bad vol ijswater leggen en wij begrepen direct waarom. Ze produceert zoveel verschillende klanken uit één instrument waardoor ze haar handen letterlijk kapot speelt. Als er op zondag naast London Grammar een concert was waar wel echt de hele wei van onder indruk moest zijn, dan was het dit. De aandacht van het publiek vasthouden was misschien niet altijd even simpel, maar dat werd ruimschoots goed gemaakt toen ze nogmaals boven zichzelf uitstegen tijdens hun wereldhit Tamacun. Hopelijk besloten er ook veel mensen om naar het concert te gaan kijken op Werchter twee dagen eerder, want ook daar gaven ze op vrijdag naar alle waarschijnlijkheid het beste van zichzelf.
The Parov Stelar Band
Na MGMT waren ook deze artiesten één van de teleurstellingen van het festival. Dat ik dit zeg valt vooral te wijten aan de hoge verwachtingen die ik had van deze band voor ik naar het concert vertrok. Ik had namelijk tijdens de examenperiode hun hit All Night plat gedraaid, waardoor het vastgeroest was in mijn geheugen. Helaas werd algauw duidelijk dat het live een pak minder goed klonk dan op plaat. Het gezang dat op plaat subtiel de beat volgt klonk op het festival eerder schreeuwerig en de instrumentale achtergrond was bijzonder slecht afgesteld. Een teleurstelling door hoge verwachtingen die daarna gelukkig wel werden ingelost door London Grammar en misschien wel de grootste dj van Frankrijk.
David Guetta
We zagen veel Dj-werk passeren op Mainsquarefestival, maar omdat dit niet echt in het kraam van Snoozecontrol past, hebben we deze sets amper opgenomen in de reviews van het festival. David Guetta behoort echter samen met Daft Punk tot de muzikale goden van de elektronische muziek waardoor het onmogelijk werd om hem links te laten liggen. De set zat zoals elke set boordevol beats en lasereffecten, maar werd anders dan een normale dj-set door de vele extra's. Zo heeft David Guetta een repertoire aan wereldhits waar hij er tussendoor één van kan draaien. Ik denk daarbij vooral aan When Love Takes Over, Memories, Titanium en Without You die hij allemaal draaide tijdens zijn set te Arras. Het publiek werd ook verwend met vuurshows, vuurwerk, vliegend wc-papier, confetti en videobeelden. Het totaalspektakel zorgt bij dit soort muziek vaak voor de slaagkansen van een optreden. Dat is misschien de reden waarom Skrillex en Disclosure wel gesmaakt werden op Mainsquare en Paul Kalkbrenner en Gesaffelstein niet. De eerste twee brachten spektakel terwijl de laatste twee gewoon als zombies achter hun draaitafel stonden. De beste dj-set werd echter gebracht door bovenstaande Fransman!
