De festivalwei was ingedeeld zoals het vroegere Werchter. Twee stages waarbij het ene podium wordt gebruikt voor de headliners en het andere voor het afficheren van de aangename ontdekkingen. De aangename ontdekkingen op het groene plein, of vanaf zondag het modderplein, waren velerlei. Zo konden we genieten van het concert van NinaNesbitt, AlecBenjamin, AnnaCalvi, Woodkid en TwentyOnePilots. Daarnaast stonden er ook enkele kleurrijke topbands op dit podium met als belangrijkste namen Arsenal en London Grammar. Tot slot werd op deze stage ook het grootste dieptepunt van het festival genoteerd. Voormalige winnaar van X-factor UK, JamesArthur, verkeerde zelfs niet meer in de mogelijkheid om deftig een cover te spelen. Hij keerde dus met heel wat schaamrood op de wangen terug naar Engeland, waar hij hopelijk zijn gitaar opborg in een donker hoekje van zijn appartement.
Twenty One Pilots
De vrijdag opende deze band The Greenroom, de winnaar van de mainsquare “bedroomjam” buiten beschouwing gelaten. Ze openden het podium met een echte bom en bijzonder veel spelvreugde. Het leken wel twee ontsnapte zotten bij elkaar die een deel van de set een masker gebruikten als dwangbuis. Eens de maskers afvielen, brak de set echter nog verder open. De drummer speelde een deel van zijn set letterlijk in het publiek en maakte daarnaast even een salto over de zanger vanop de piano. De zanger klom daarna doodleuk tot bovenaan de mast naast het podium alsof hij een aap was die in een boom klom. Eindelijk eens vuurwerk bij een voor mij onbekende band, waardoor het duidelijk wordt dat nieuwe talenten afficheren echt wel werkt op een festival. Het mag dan wel een band zijn die Elektropop maakt, een muziekstijl die niet volledig in mijn kraam past, maar dat heeft mij er niet van weerhouden het gehele spektakelstuk uit te zitten.
Anna Calvi
Na het kortstondige interview met Anna Calvi en het bekijken van haar show kunnen we haar het best als volgt omschrijven: “Anna Calvi is a wallflower when she isn't on stage, but when she plays her music she blossoms like nobody else can do.” Tijdens het interview was ze namelijk redelijk schuchter en beantwoordde ze de vragen eerder kort en krachtig. Op het podium wordt ze echter een totaal andere persoon en bloeit ze helemaal open. Met haar unieke stemkleur liet ze op zen minst heel wat mannenharten sneller slaan. Haar stem zorgt ervoor dat het instrumentale naar de achtergrond verdwijnt, dit omdat er veel kracht in haar zang steekt, een soort van grein zoals Alex Callier zou zeggen. Op Pukkelpop zullen we alvast weer op de eerste rij staan om deze mooie verschijning van dichtbij te mogen aanschouwen. Als u dan zelf ook in de buurt bent dan raden wij alvast aan om ons te vergezellen.
Woodkid
Yoann Lemoine was waarschijnlijk de enige Franse zanger op de affiche die ons iets of wat kon bekoren. Alvorens naar Mainsquare af te zakken was dit ook één van de weinige Franse artiesten op mijn wishlist, zo lieten we -M- en Détroit, wat voor de Fransen grote namen zijn, bewust links liggen. Woodkid maakt dan ook experimentele muziek of nog specifieker barokpop. Zangers die tot in het ijle experimenteren draag ik altijd een warm hart toe omdat ze afstappen van de simpliciteit en proberen om muziek te maken die verder gaat dan radiodeuntjes. De set zat bomvol van de techniciteit op verschillende niveaus. Zo was het een vocaal sterke set die opgefleurd werd met door Lemoine gecreëerde videobeelden en naar een hoger niveau getild werd door strijkinstrumenten op de achtergrond. Het totaalpakket zorgde ervoor dat het een show werd om duimen en vingers van af te likken.
Alec Benjamin
Op zaterdag werd de Greenroom wederom geopend door een verrassend talent. Deze jonge snaak, geboren in 1994, stond op een festivalpodium zonder dat hij een plaat uitbracht. Hij is één van de vele ontdekkingen op het alomtegenwoordige muziekkanaal Youtube, waarop hij reeds enkele nummers plaatste die van een hoog niveau zijn. Selfies, verwijzingen naar zijn thuisland en hartverwarmende woorden voor zijn moeder maakte duidelijk dat hij nog niet al te vaak van huis is geweest. De heimwee naar huis werd echter niet weerspiegeld in de gespeelde muziek tijdens de set. Alec liet blijken dat hij over het bijzondere talent beschikt om door te breken als singer songwriter die een extra twist geeft aan zijn muziek door elektronische beats te gebruiken als ondertoon. Hopelijk horen we binnenkort meer van deze jongeheer en brengt hij gauw een plaat uit.
Arsenal
Op dezelfde dag als Stromae bewees ook Arsenal dat ze een feestje kunnen bouwen. Tijdens het interview met de band had ik nog aangehaald dat het beste concert dat ik van hen had gezien op Cactusfestival plaatsvond. Die woorden moet ik na hun optreden op Mainsquarefestival echter terugnemen, want ze speelden echt de pannen van het dak. De set zat vol sensualiteit en de ene hit na de andere passeerde de revue. Er werd dan ook stevig gedanst tijdens het optreden, aangezien de songs van Arsenal op een festival nog meer dansbaar klinken dan op plaat. Er verscheen tijdens dit concert ook een nieuwe zanger ten tonele. Hij zong mee tijdens twee recentere nummers en zorgde met zijn kleurrijke stem voor behoorlijk wat schwung tijdens het concert. Het was een concert vol vuurwerk dat echt smaakt naar meer. Ze staan deze zomer op vele festivalweides en ik kan u verzekeren dat niemand zich zal vervelen tijdens een set van deze band.
Foals
De laatste band die we gingen bekijken op The Greenroom op zaterdag was Foals. Nummers zoals Inhaler passeren vaak in mijn plaatselijke stamkroeg in Gent, waardoor het echt een uniek moment zou worden op het festival. De belangrijkste reden waarom ik de band echt graag hoor spelen is omdat ze bijzonder veelzijdig zijn. Zo kan de band worden bestempeld onder verschillende noemers zoals: indietronic, mathrock, indierock, dancepunk en postrock. De beste noemer voor de band is dus gewoon dansbare indie en daarom was het ook gewoon een heerlijk concert om bij te wonen. Want laten we eerlijk zijn, wie houdt er niet van om te kunnen dansen op rockmuziek en zeker na het beluisteren van het zeer dansbare concert van Arsenal. Één zaak was dus duidelijk: op zaterdag werd op Mainsquarefestival vooral gedanst!
Nina Nesbitt
Als ik niet bezet zou zijn op dit moment zou ik een poging wagen om met deze jongedame te trouwen. Nina Nesbitt is naast een aangename verschijning een dame met een hoge schattigheidsfactor. Ze begon te schateren tijdens een bijzonder ingetogen nummer en het concert had een hoog laissez faire gehalte dat op geen enkel moment stoorde. De hits die we vooral konden smaken waren Mister C en Appletree. Die laatste song speelt ze naar eigen zeggen niet al te vaak op festivals, maar als ik de kans krijg om haar te interviewen op Suikerrock ga ik haar toch proberen aanmanen om dit nummer in haar vaste setlist te steken. Ik kan alleen maar beamen dat ik onder de indruk was en ik het haar volledig vergeven heb dat het interview niet doorging doordat ze maar net op tijd arriveerde op het festivalterrein. Na Alec Benjamin zette zij het jaar 1994 nog meer op de kaart op dit festival.
James Arthur
Veel woorden van lof voor de bands op het tweede podium, maar die lofzangen blijven echter achterwege bij James Arthur. Naast een lichamelijke metamorfose was ook de stem van de voormalige winnaar van X-factor UK in niveau gedaald. Bij zijn eigen nummers zoals Recovery kon hij zijn stem nog net handhaven door het toedoen van routine, maar de covers die hij speelde waren van een niveau waar hij op één of andere manier niet meer aankon. Zo probeerde hij om Waiting all night van Rudimental te coveren, jammer genoeg zonder succes. Zijn backingvocals zongen de song een pak sterker dan hijzelf en hij haperde bij elke noot. Het was echt een moment waarop een muziekfan even zichzelf schaamt in de plaats van de artiest, hopelijk stond het schaamrood ook op zijn eigen wangen.
Girls In Hawaii
Na het overlijden van drummer Denis Wielemans in 2010 hing de band kortstondig de gitaar aan de haak. Wij zijn echter bijzonder gelukkig dat ze in 2012 begonnen aan een nieuwe plaat en in 2013 terug begonnen met optreden. Op Arras was duidelijk waarom de band er nooit volledig de brui aan mocht geven. De zeskoppige band maakte namelijk een bijzonder sterke indruk door een behoorlijke set neer te zetten. Het enige wat we de band misschien kunnen verwijten is dat ze naar het einde van het optreden toe een beetje eentonig werden qua sound, maar welke groep komt dat niet tegen? Waalse muziek van de bovenste plank die je na hun concert op Mainsquarefestival naast Waalse grootheden zoals Ghinzu kan plaatsen.
London Grammar
De absolute topper op het tweede podium was sowieso de afsluiter van zondag. De persconferentie met de band verliep redelijk raar, zo werden er amper vragen gesteld door de journalisten in de zaal en was er precies weinig animo omdat de zangeres er niet bij was. De zangeres moet echter haar stem sparen voor ze het podium betreedt omdat een concert van London Grammar vocaal bijzonder intensief is. De blonde schone zorgde voor heel wat kippenvelmomenten tijdens de set. Zo was het passeren van de hit Strong in het midden van de set één van de echte hoogtepunten op het festival. Alles in de set werd puur herleid naar de muziek. Het optreden viel dus volledig in zijn plooi op muzikaal vlak. Het was echt een jammere zaak dat een deel van het publiek al afdroop voor het einde van de set om naar het Franse -M- te gaan kijken op de Mainstage, deze personen hadden echter ongelijk. De afsluiters Wasting my young years en Metal and Dust maakt de outro van de set bijzonder dansbaar waardoor het de moeite was om te blijven staan. Het concert kan tot slot worden omschreven met één woord uit de toverdoos van Stromae: Formidable!
