Op de historische en unieke Citadelle van Arras vindt sinds enkele jaren, na de verhuis vanop het marktplein, het Mainsquarefestival plaats. Snoozecontrol besloot om dit jaar Werchter links te laten liggen en de landsgrenzen over te steken om eens te gaan kijken hoe het eraan toe gaat bij onze zuiderburen. Het werd al snel duidelijk dat er culturele verschillen waren. Zo drinken Fransen blijkbaar liever Heineken dan Jupiler en eten ze alles wat ze frituren tussen een baguette. Gelukkig hebben ze wel kaas gegeten van muziekcultuur want over de affiche viel er amper te klagen, op enkele mankementen na. Zo kon James Arthur ons het allerminst bekoren en waren de meeste Dj-sets, Disclosure en David Guetta buiten beschouwing gelaten, geen spek voor onze bek. Gelukkig werd dit volledig gecompenseerd door een magistrale set van London Grammar, een sensationeel feest geleid door Stromae en topbands als The Black Keys en Iron Maiden.
Een uitgebreide affiche vraagt ook om een degelijk uitgewerkte review. Het artikel zal dus in meerdere delen verschijnen. Zo zullen er interviews verschijnen, fotoverslagen worden gepubliceerd en de verscheidene dagen en podia apart worden genomen om de sfeer op de festivalwei zo volledig weer te geven. Hieronder volgt alvast de uiteenzetting van wat we mochten aanschouwen op de Mainstage op donderdag (03/07) en vrijdag (04/07).
Alice In Chains
We kwamen een paar uurtjes na de aanvang van de eerste dag aan op de festivalwei waardoor we het concert van Ghost en Mastodon moesten missen. Uiteindelijk waren we daar niet echt rouwig om aangezien we deze bands al gezien hadden op Graspop, waar vooral Ghost een magistrale show gaf. De band belande dan ook volledig terecht in onze Graspop top 10. Alice in Chains viel op Graspop buiten deze top 10, maar gaf op Mainsquare duidelijk het beste van zichzelf. Het leek alsof de metalbands met volledige goesting afgezakt waren naar deze extra metaldag op het Franse festival want ook Iron Maiden gaf een magistrale set enkele uren later. Alice In Chains is dan ook gewoon een ijzersterke band die makkelijk zijn publiek kan meekrijgen en dit deden ze dan ook in Arras. De duizenden afgezakte metalheads waren duidelijk aan het wachten op Iron Maiden, maar konden het toch niet laten om een feestje te bouwen tijdens de set van Jerry Cantrell en zijn kornuiten. De toon was dus alvast gezet en het publiek was opgewarmd voor wat komen zou.
Iron Maiden
De koningen van de alternatieve metalscene, of die naam verdienen ze toch alvast na het ostentatief weigeren van een plek op de affiche van de commerciële gigant Glastonbury, waren duidelijk afgezakt naar Arras om het beste van hunzelf te geven. Klassiekers passeerden de revue, het podium werd quasi afgebroken en de spelvreugde straalde er vanaf. IronMaiden komt altijd naar een festival om er een waar spektakel van te maken, maar op Mainsquare zag ik alvast de beste set van de band die ik tot nog toe mocht bijwonen. Alle nummers werden gespeeld met enorm veel intensiteit en het deerde niet dat het nog altijd dezelfde setlist was als drie jaar geleden op Werchter of vorig jaar op Graspop, het bleef nog steeds een waar feest. Mijn vriendin is niet zo'n bijster grote metalliefhebber, maar ook zij kon deze band wel smaken. Dit kwam vooral door de setting waarin de band speelt. IronMaiden maakt meer dan muziek op een podium, ook het decor is in constante verandering waardoor de show ook direct naar een hoger niveau getild wordt. De Engelse vlag door de lucht smijten, Eddy laten paraderen op het podium of de Trooper nog eens op het toneel zien verschijnen, is voor de echte metalfan al geen verrassing meer, maar voor een nieuwe toeschouwer is dit echt wel een unieke belevenis.
Triggerfinger
Deze Belgische grootheden waren de laatste week vooral in het nieuws door wat in de muziekwereld algauw WK-gate werd genoemd. We mochten de band echter interviewen na hun concert en het bleek allemaal wat opgeblazen door de media en de commotie werd al snel weggelachen. Tijdens het concert op Mainsquare en ook in Werchter werd dit mediadebacle daarnaast ook volledig van zich afgespeeld, net zoals een voetballer commentaar van zich afspeelt op een voetbalplein. Ze speelden even sterk als vanouds en er staken ook al redelijk wat nieuwe nummers in hun set. Deze songs hadden echter nog niet het allure van muziekstukken zoals Let it ride en Cherry, waardoor het meezing gehalte wat minder werd. Een concert van Triggerfinger is daarnaast voor een Belg ook al een beetje routine geworden, of toch voor mezelf. Ze staan op quasi elke festivalwei van ons land en daardoor wordt het horen van hun muziek als het ware een beetje routineus. Ze boeten echter op geen enkele manier in op het vlak van charisma, spelvreugde en liefde voor muziek en dat is de reden waarom iedereen toch elke weer voor het podium staat als ze een optreden geven. Die mannen hebben gewoon bakken vol met energie.
Imagine Dragons
Qua uniciteit van stemkleur en muziekklanken zijn er maar weinig indiebands die het niveau van Imagine Dragons halen. Zanger Dan Reynolds haalt, waar hij ook speelt, altijd het onderste uit de kan. Daarnaast zijn we na het festival ook hevige fan geworden van Dan Platzman. Platzman werd pas in 2011 aan de band toegevoegd en zorgt voor de unieke vioolgeluiden in het album Night Visions dat vorig jaar verscheen. Strijkinstrumenten kunnen mij in eender welke muziekscene bekoren, het zorgt als het ware voor een extra lijn in de muziek waardoor het geheel een pak luisterrijker wordt. Imagine Dragons is dan ook naast vocaal daarenboven bijzonder sterk op instrumentaal vlak. Ze maken gebruik van verschillende soorten drums waardoor een live-optreden een waar spektakelstuk wordt. Tot slot is het ook gewoon echt aangenaam om mee te brullen met hits zoals Radioactive en OnTopOfTheWorld die je constant hoort passeren op de radio. De Morgen gaf Imagine Dragons maar 1,5 ster op Rock Werchter. Hieruit vallen maar twee dingen af te leiden: ofwel was het concert op Werchter slechter dan in Arras ofwel had de muziekjournalist van De Morgen alweer een glas zure melk gedronken voor hij naar de festivalwei trok. Bij dezen dus een warme oproep aan De Morgen: Het is tijd om de afbraakjournalistiek qua muziek, en ook over andere zaken, opzij te zetten en opnieuw te evolueren naar een kwaliteitskrant op alle vlakken.
Franz Ferdinand
Snoozecontrol schreef eerder al lovende woorden over het nieuwe album van Franz Ferdinand en deze bloemlezing werd ook op Mainsquare bevestigd. Het concert dat hierop volgde van The Black Keys was dan misschien nog strakker, het waren twee concerten die mooi op elkaar aansloten zowel qua stijl als performance. Het kan dus worden gezien als een deftige inplanning van het festival dat nagedacht heeft over de opeenvolging van de bands op beide podiums. Franz Ferdinand bracht onlangs nog een nieuwe plaat uit, maar de nummers die het meeste cachet hadden tijdens de set kwamen uit 2004. Zo danste de festivalwei vooral op hits zoals Take Me Out en This Fire en waren het ook deze hits die menigte het meest konden bekoren. Op dat vlak kunnen we het dan dus wel weer eens zijn met andere media zoals De Morgen. Franz Ferdinand kan het publiek nog altijd het best opzwepen met hun oude nummers, maar dat zorgt er echter niet voor dat de vlam uit het concert werd gehaald. Het vuur zit nog steeds in elk vezeltje van die mannen hun lijf en dat zal de komende jaren echt niet veranderen.
The Black Keys
De afsluiter van vrijdag, Skrillex zijn gejengel buiten beschouwing gelaten, was niet meer dan terecht The Black Keys. Het is dan wel geen naam zoals Metallica of Artic Monkeys, maar qua allures zijn ze zeker de naam headliner waard. Dat ze op Mainsquare de kans kregen om deze positie te bekleden is op zich een uniek gegeven voor de band, want het zijn deze momenten die een groep groter maken. TheBlack Keys maakten alvast duidelijk met hun set dat deze plek op de affiche meer dan terecht was. Ze lieten merken dat ze een ijzersterke livereputatie hebben en ze lieten het publiek genieten van een strakke set op verschillende vlakken. Ik ben altijd fan geweest van tweekoppige bands zoals The Black Keys en The Black Box Revelation omdat deze groepen altijd uitblinken in simpliciteit en muziek maken die een “Less is more” mentaliteit uitstraalt. Zoals Yodelice het omschreef tijdens zijn persconferentie: “Een sterk nummer bestaat uit drie akkoorden en is het sterkst als het begrepen wordt door zijn publiek”. Dit geldt ook bij TheBlack Keys. Ze maken geen technisch moeilijke muziek, maar de gemiddelde festivalganger weet hits zoals LonelyBoy en Little BlackSubmarines altijd te smaken op een festivalwei. Voor deze laatste song was de helft van het publiek helaas al vertrokken, aangezien Fransen blijkbaar niet al te graag wachten op de bisnummers. Het was echter wel de verwachte en terechte afsluiter van een zeer beklijvende en strakke set die de enige echt zonnige dag van het festival afsloot.
