Er zijn geen zekerheden meer in het leven. Meer dan 30 jaar heb ik als feit aangenomen dat het stemgeluid van Ozzy Osbourne uniek was. Niemand zou ooit als hem kunnen klinken. Voor de derde keer dit jaar word ik geconfronteerd met de leugen in dat verhaal. Eerder al drukten T.R. Morton van Freedom Hawk en Niklas Sjöberg van Graviators me met mijn neus op de feiten. Vandaag gebeurde dat een derde keer, met Ralf Brummerloh van Monolith. Alle drie komen ze wel héél dicht in de buurt van Ozzy's nasale zangen, -in het geval van Morton: of ze dat nu zelf fijn vinden of niet.
Van de drie genoemde bands komt Monolith bovendien muzikaal het dichtst bij de vroege Black Sabbath, mits aftrekking van de duistere ondertoon die eigen was en is aan Sabbath. Nog voor we deze review afronden met een besluit, kunnen we al stellen dat fans van de jonge Ozzy zich in deze 'Dystopia' van Monolith zeker zullen kunnen vinden.
Het trio uit Bremen, bestaande uit Ron Osenbrück op gitaar, André Dittman op drums en Ralf Brummerloh op bas en zang, speelt al een viertal jaar samen maar hield het vrij lokaal, met enkel shows in eigen land. Eind 2013 vonden ze dat de tijd rijp was om een aantal nummers op plaat te zetten, en trokken ze zich terug in de studio, met 'Dystopia' als resultaat. Hun opzet was om zo dicht mogelijk bij de doom-rock van de jaren '70 aan te sluiten, niet alleen qua songwriting, maar ook op technisch vlak. 'Retro muziek moet retro klinken' en dus werden de nummers live gespeeld in de studio en zo opgenomen, op de zang na. Nadien werd er niet te veel meer aan geprutst. Moderne technieken om vooral de bas te boosten, werden bewust achterwege gelaten. Het resultaat klinkt dan ook als een echo uit het verleden. De stem van zanger/bassist Brummerloh domineert net zoals die van Ozzy destijds de nummers, maar tegelijk krijgen we lang uitgesponnen instrumentale stukken waar er lustig op los wordt gejamd of waar de paddestoelen al eens overheersen, zoals dat zo eigen was aan de seventies. Vooral in de titeltrack 'Dystopia' is dit opvallend en ook 'Rainbow' krijgt een flinke portie onbestemde psychedelische geluiden mee, wat zich vertaalt in totale duurtijden van respectievelijk een dikke zeven en een ruime negen minuten. Daar moet je fan van zijn, om dit album te kunnen smaken. Nummers die je helemaal meeslepen, worden op die manier onderbroken, en dat is niet aan iedereen besteed. Persoonlijk zijn we vooral benieuwd wat de band hier live mee doet.
In ieder geval zijn we van oordeel dat Monolith het beoogde doel met onderscheiding heeft bereikt en met 'Dystopia' een plaat aflevert die we kunnen aanraden aan iedere liefhebber van Black Sabbath, Ozzy Osbourne of gewoon van de doom-rock afdeling van de jaren '70. Uitkijken nu naar de eerste tourdata in ons land!
Tracklist:
Won't come down
Cosmic Fairy
Hole
Dystopia
Acid Rain
Sleepless Eyes
Rainbow
http://youtu.be/bj7C1h74Kjo
