Met het uit New Orleans afkomstige Eyehategod, kan je niet anders dan van een legendarische groep in het Sludge-genre spreken. Enkele jaren terug kwam ik met de Amerikanen in aanraking via het album Take As Needed For Pain (1993). Initieel kreeg ik er kop noch staart aan. Na meerdere luisterbeurten en het bijwonen van een liveoptreden raakte ik echter helemaal in de ban van het vijftal. Het laatste volwaardige wapenfeit van Eyehategod, Confederacy of Ruined Lives, dateerde uit 2000. Na een wachttijd van zo’n 14 jaar was het dan eindelijk zover, afgelopen maand kwam de zelfgetitelde vijfde langspeler op de markt. Helaas kwam voor Joey LaCaze, drummer van het eerste uur, de release te laat. Afgelopen herfst stierf de percussionist aan ademhalingsfalen. De vooraf opgenomen ‘drum tracks’ belandden echter wel op het album. Lees verder voor een impressie van deze lang geanticipeerde plaat.
Opener Agitation! Propaganda! is met zijn duurtijd van amper tweeënhalve minuut het kortste nummer op de plaat. Meteen wordt er stevig van leer getrokken. Het is een naar Sludge-normen vrij snel nummer dat echter helemaal de stempel van Eyehategod draagt. Let vooral op de iconische schreeuw van zanger Mike IX Williams. Iedereen die met EHG wat vertrouwd is, weet dat je geen zuivere vocalen dient te verwachten. Williams heeft recht van schreeuwen, denk maar aan wat hem overkwam tijdens orkaan Katrina. Voor wie minder bekend is met het repertoire van EHG, wil ik graag even meegeven dat de schreeuwerige vocalen allesbehalve een nadeel vormen. Ze leveren een aanzienlijke bijdrage aan de sfeer van misantropie die de groep zo kenmerkt.
Trying To Crack the Hard Dollar grijpt zowaar nog meer terug naar de typische Eyehategod-stijl. Denk hierbij aan een enorm laag basgeluid en hypnotiserende riffs, dit alles zo rauw als het maar kan. Parish Motel Sickness is meer opzwepend en melodisch van aard en vormt de eerste uitschieter van het album. Quitter’s Offensive en vooral Nobody Told Me, brengen de luisteraar in een haast trance- toestand. Het valt wederom op hoe schitterend de vocalen van Mike IX Williams samengaan met het instrumentale aspect. Met muzikanten als Jimmy Bower (Down, ex-Crowbar en ex-Corrosion of Conformity), Brian Patton (Soilent Green), Gary Mader en Joey LaCaze (Outlaw Order) in de rangen mag dit uiteraard niet verbazen. Worthess Rescue valt vooral op door het bij momenten melodieus en ietwat weemoedig klinkende gitaarwerk. Framed to the Wall begint heel snel om vervolgens over te gaan tot de typisch slepende EHG-stijl. Robitussin and Rejection is weinig verassend, maar daarom niet minder goed. Met Flags and Cities Bound slaan de heren van Eyehategod een ietwat andere richting in. Het werd een ruim zeven minuten durend nummer waarin de gesproken vocalen en achtergrondstem de hoofdrol opeisen. Wie bekend is met het soloproject van Mike IX weet waarover ik het heb. Medicine Noose zou qua titel niet misstaan hebben op Dopesick (1996) en zou wel eens een autobiografisch nummer kunnen zijn. Als elfde nummer mag The Age of Boot Camp het album afsluiten. Het klinkt net zoals het openingsnummer net dat tikkeltje anders dan wat we van EHG gewoon zijn, maar sprake van een stijlbreuk is er zeker niet.
Concluderend, Eyehategod is terug van nooit weggeweest! Het mag dan de eerste langspeler in 14 jaar zijn, door het constant optreden en een ‘zijproject’ als Outlaw Order wist men de typische EHG-klank te behouden. Dit zelfgetitelde album is een blinde aankoop voor elke Eyehategod-fan. Wie minder bekend is met de groep of het Sludge-genre in het algemeen kan ik deze plaat ook warm aanbevelen. Het kan enige aanpassing vergen, maar de muzikale beloning is meer dan de moeite waard! Eyelovethisband
Tracklist:
1. Agitation! Propaganda!
2. Trying to Crack the Hard Dollar
3. Parish Motel Sickness
4. Quitter's Offensive
5. Nobody Told Me
6. Worthless Rescue
7. Framed to the Wall
8. Robitussin and Rejection
9. Flags and Cities Bound
10. Medicin Noose
11. The Age of Boot Camp
