My Aim, een jonge progressieve band uit Kortrijk heeft met Heartburn een imposant debuutalbum afgeleverd. Met de hulp van Miah Lajeunesse (The Sound of Liar), beter gekend door zijn werk voor Aegeon en Whitechapel.Heartburn telt 9 nummers, en wordt geopend door de intro Damnatio Memoriae die de spanning en de verwachting naar het komende geweld hoog doet oplopen.
Daar hoeven we maar een minuutje op te wachten, na de intro breekt alles los. Deadweight schept meteen de sfeer van het hele album. De combinatie van magnifieke producing, brutale breakdowns, instrumentale huzarenstukjes en melodie maken dit volledige album tot wat het is.
Enig puntje van kritiek is, dat dit veel nummers van dit album nogal evenwijdig aan elkaar lopen. Daardoor zal Heartburn er niet meteen uitspringen, als meest originele album. Ook het instrumentale Constants // Variables, had in mijn ogen iets korter gemogen, daar de solo’s na bepaalde tijd langdradig aan beginnen te voelen. Maar de kunde van de muzikanten, en het werk van Miah Lajeunesse maken dit album wel tot één van de betere releases in het genre.
De lyrics geven dit album ook een duistere kant, die ik persoonlijk wel smaken kan. Mijn eigen interpretatie ga ik voor mezelf houden, maar het is zeker een aanrader om de moeite te nemen om de lyrics te lezen. In mijn ogen één van de sterkere punten van dit album. We moeten het echter nageven dat deze band ook live zeer sterk aan hun reputatie werkt. De diverse live-optredens waar we al mochten van genieten zaten één voor één vol van de power. Stilstaan behoorde hierbij niet tot de standaardprocedure en al menige zalen zagen hun interieur door het oog van de naald kruipen.
Conclusie: My Aim heeft mij met dit album weten te verassen. Op het kritiekpuntje na vloeit alles mooi over en zorgt de brutaliteit voor een heerlijke schwung. Zoals live als op plaat een aanrader.
