Les Nuits Botanique is een jaarlijks wederkerend evenement. Elke keer, ergens midden mei, zakken duizenden mensen af naar het pittoreske gebouw dat ooit dienst deed als kruidentuin. De overblijfselen hiervan zijn ook merkbaar. Mooie planten op weg naar de zaaltjes, het schitterende park buiten met de trappen, het voelt allemaal heel gezellig en gemoedelijk aan. Daarnaast zijn er ook concerten in het Koninklijk Circus. Kortom, Les Nuits Botanique houdt niet alleen de vinger aan de pols naar de toekomst toe; ze slagen er elke keer in een programma samen te stellen waar iedere alternatieve muziekfan zijn gading kan vinden. Ook deze keer is het een affiche om van te smullen geworden met o.a. Blaudzun, Mac DeMarco, Flaming Lips, Cat Power (solo), Son Lux, The War On Drugs en veel ander moois. Ook wij van Snoozecontrol waren er aanwezig, zij het niet elke dag, maar toch op regelmatige tijdstippen. We geven een beknopt verslag van de door onze bezochte evenementen.
Cat Power (solo) - zaterdag 17 mei 2014: Koninklijk Circus
De artieste Cat Power -ofwel Chan Marshal- heeft helaas geen al te sterke live reputatie. Hoewel ze prachtige platen uitbracht, waaronder het recente Sun, breekt haar wispelturigheid haar soms zuur op. Was het daardoor dat de opkomst voor deze avond in Koninklijk Circus zo magertjes te noemen was? Geen idee, maar we vrezen er wel voor. Van het voorprogramma Appaloosa zagen we amper twee songs , te weinig om er echt te kunnen over oordelen. Cat Power, voor de gelegenheid geheel op haar eentje, begon de eerste songs met gitaar in aanslag. Niet meteen haar sterkste kant zo bleek. Het leek zelfs even de eentonige kant op te gaan, tot de piano werd boven gehaald. Het intiem mooie Colors and the Kids en The Greatest maakten duidelijk dat haar stem gecombineerd met piano wel degelijk werkt. Met ups and downs werd de set uiteindelijk afgesloten met Chan die haar toegeworpen bloemen rond begon te delen aan de fans vooraan het podium. Cat Power straalt iets onzeker uit op haar eentje, en dat bleek haar ook nu ook wat parten te spelen. Daardoor kregen we dan ook geen topconcert te zien, daarvoor was het te wisselvallig. Maar op haar eentje kon ze ons, na een trage start, toch bijna twee uur lang boeien. Missie geslaagd lijkt ons?
Mountain Bike + Cloud Nothings + Mac DeMarco - zondag 18 mei 2014 : Chapiteau (Botanique)
Het lijkt dezer dagen wel volop zomer. De temperaturen stijgen, en het zonnetje doet overuren. Op de trappen voor de Chapiteau zitten de mensen te genieten met een pils of een versnapering in de hand. Dat ze gelijk hebben. In de uitverkochte tent stond een heel energieke avond geprogrammeerd, waardoor die temperaturen tot een kookpunt zouden gaan stijgen. Met het bordje Sold Out, zou het later op de avond zelfs behoorlijk druk worden. Mountain Bike opende met een heel strakke set die helaas wat leek te verzanden in eentonigheid. Gelukkig was er op het einde nog een verrassende wending. De Brusselaars creëerden wel een heel feestelijk sfeertje op het podium, waardoor ze het publiek alsnog uit hun hand deden eten. Geen hoogvlieger, maar wel gewoon een leuk concertje. Bij Cloud Nothings ging het dak er dan weer geheel van af. Als een sneltrein denderde de band over de hoofden van het publiek heen, vanaf begin tot einde sleurden ze je mee in een energieke stroom waardoor je bezwaarlijk stil kon blijven staan. Het resulteerde zelfs in de eerste crowdsurfers op Les Nuits Botanique. Vorig jaar op Pukkelpop kwamen ze te laat en brachten ze daardoor een veel te korte set, die nochtans toen al veelbelovend klonk. Hier bewezen ze wel degelijk uit het goede hout gesneden te zijn. Stond de tent al goed gevuld voor Cloud Nothings, dan was het tot achteraan aanschuiven voor Mac DeMarco. Deze begenadigde artiest ontpopte zich tot een ware volksmenner, met zijn charismatische uitstraling. Muzikaal zat alles tot de puntjes goed in elkaar, en waren er voldoende tempowisselingen om ons te blijven bekoren. Zowaar werd de tent herschapen in een dansende massa, maar vooral de positieve uitstraling die Mac typeert, overtuigde ons. De set werd afgesloten met een ode aan Neil Young waarbij op zijn vraag 'Kneel for Neil Young' het publiek daadwerkelijk door de knieën ging. Een topavond die we badend in het zweet afsloten.
Traams + JoyCut + Hospitality - dinsdag 20 mei 2014 : Orangerie (Botanique)
Heel weinig volk op deze avond, in de Orangerie. Zou dat komen door het afzeggen van The Julie Ruin die deze avond moesten aantreden? Dat zit er dik in, maar de afwezigen hadden ongelijk. Oké, Hospitality klonk puur muzikaal dan niet echt verrassend, maar de band beschikt over een zangeres, Amber Papini, met een charisma en een stem die je in vervoering brengt. Daarnaast wisselen de leden soms van instrument. Zo ging de keyboard speler midden in de set drums gaan spelen. Dit, en het feit dat er voldoende variatie in hun muziek zit, doet ons vermoeden dat er voor hen een mooie toekomst is weggelegd. Wij waren nu reeds overtuigd van hun kunnen! JoyCut , die The Julie Ruin kwam vervangen, zetten hier een heel stevige set neer die vooral draaide rond percussie en drums. De quasi instrumentale set, met uitzondering van de keyboardspeler die soms een lijntje zong, klonk snoeihard en verpulverde elke twijfel meteen. JoyCut combineert new wave met postrock op een wel bijzonder tot de verbeelding sprekende manier. Deze Italianen zijn trouwens heel sympathieke jongens. Een tof gesprek met de vrouwelijke manager zorgde ervoor dat we prompt de cd hebben aangeschaft met de tot de verbeelding sprekende titel : PiecesOfUsWereLeftOnTheGround. Meteen ook een sterke aanrader. Indrukwekkende performance!! Ook TRAAMS situeert zichzelf in het postpunk midden. Ze brachten een gezapige set en lieten het toch al iets talrijker opgekomen publiek genieten. Puur muzikaal is TRAAMS niet vernieuwend, maar het trio straalt gewoon op het podium. TRAAMS is het levend bewijs dat je door te schitteren in eenvoud ook iets moois of magisch kunt voortbrengen. Ook zij promoten hun nieuwste album Grin. Kortom: een verrassend goed geslaagde avond ondanks het afzeggen van de geweldige The Julie Ruin. Hadden we het al gezegd? De afwezigen hadden ongelijk!
Nuit Belge - woensdag 21 mei 2014: Alle zalen (Botanique).
Onder de moto 'Nuit Belge' zet de organisatie van Les Nuits Botanique traditioneel een avond op poten met enkel Belgische bands. Een beetje chauvinisme mag van tijd tot tijd wel eens, niet? Niet minder dan twaalf acts stonden er geprogrammeerd, verspreid over alle zalen in de Botanique. Onbegonnen werk om die allemaal aan het werk te zien, maar we deden ons best en kwamen uiteindelijk toch aan de helft van de aantredende artiesten/bands. We starten de avond in een niet echt vol gelopen Chapiteau, met een hip hop act van Coely, die verdomd goed weet hoe een publiek op te warmen, al is het door cliches boven te halen, zoals het publiek 'Yeah, Yeah' te laten uitroepen of dergelijke meer. Maar dit stoorde allerminst. Meer nog, naarmate de set vorderde liet deze bevallige dame iedere aanwezig uit haar hand eten.
Op het intiemere 'podium' Grand Salon werd als het ware een huiskamerconcertsfeer gecreëerd. De muziek van Astronaute, rond de bevallige Myrthe Luyten, paste perfect in dat plaatje. Door haar heel intrigerende stem en dito muzikale invulling, kregen we een warm gevoel vanbinnen. Folk kun je het niet rechtstreeks noemen, maar het geheel zat wel in die sfeer. Ze vernoemen o.a. Bon Iver, Nick Drake als hun invloeden, en daar leunen ze heel sterk tegenaan. Hartverwarmend mooi. Wat is er gebeurd met die jolige band School is Cool die ooit HUMO's Rock Rally wonnen? Dat was het eerste wat we dachten bij het betreden van Chapiteau. Ze zijn volwassen geworden, is het antwoord. Al klinkt alles misschien donkerder dan vroeger, ze kunnen nog steeds ons ziel raken. Met een bang hart hadden we afgewacht wat het zou worden, want we waren, gezien recente recensies, wat sceptisch geworden. Maar we moeten het toegeven: we zagen vooral een band die dus duidelijk volwassen is geworden en die klaar is voor het grote werk. Al blijf ik persoonlijk Andrew toch missen. Dat geef ik grif toe.
Scarlett O'Hanna bedwelmde ons dan weer met haar geweldig mooie stem in de Grand salon. De sfeervolle indie/folk, -of hoe je het ook wil noemen-, die ze brengt, klinkt in deze zaal nog intenser dan in een grote zaal. Gelukkig ging het tempo soms de hoogte in, waardoor het geheel niet te saai of te zeemzoet begon te klinken.
Maar het concert van de dag kwam toch van Madensuyu. Het duo op gitaar/keyboard en drum liet geen spaandertje van ons heel, met een set die ging van zalvend tot oorverdovend. De Rotonde stond op barsten! Geweldige performance van deze heren, die op het einde elkaar in de armen vlogen en ook aanvoelden: dit was meer dan geslaagd! Het publiek was het daar volmondig mee eens.
En ook Amatorski slaagde er weer in een gevoelige snaar te raken. Hun laatste album is een pareltje geworden dat blijft nazinderen. Zonder verpinken durven we dan ook stellen dat Amatorski de perfecte afsluiter was van een geslaagde avond! Aan het concept is weliswaar niet veel veranderd: nog steeds is het de combinatie van zwevende synths met een kippenvel bezorgend stemgeluid, die werkt. Maar meer hadden we vroeger niet nodig om ons te overtuigen, dat is nu nog steeds het geval.
Een ding is zeker, Belgische muziek is nog steeds springlevend. Daarvan waren we op deze avond op Les Nuits Botanique zelf getuige.
