Rock N’ Roll is dead? Luister dan maar eens naar Jackson Firebird. Dit duo speelt al samen sinds 2006, maar bouwde eerst live vertrouwen op eer ze met hun debuutplaat kwamen. De titel ‘Cock Rockin’ en de albumhoes demonsteren alleszins al dat de twee heren er geen doekjes rond winden.
Deze groep keert terug naar de roots van de Rock N’ Roll en blues, maar laat zich evenzeer beïnvloeden door hedendaagse stijlen.
Het album begint al direct explosief met de titelsong Cock Rockin’, al kon mij dat niet direct bekoren. Je voelt weliswaar de live ervaring die ze hebben hier het best. Echter is het nummer heel simplistisch en zijn de teksten nogal pover. Dit is misschien wel het grootste probleem waarmee ze te kampen hebben over het hele album. Complexiteit en diepzinnige inhoud moet je er niet van verwachten. De muziek is bedoeld om het publiek te amuseren en te entertainen. Bij She Said komen ze wel tot een geslaagde mix tussen de oude blues en punkrock. Ik hoor een combinatie van een Seasick Steveritme en het energieke The Hives. Ook bij Rock Solid is dit het geval. Bij elk geslaagd bluesritme dat ik te horen krijg, doet mijn hart toch een klein vreugdedansje. Ja, sommige mensen hebben het dus nog!
En toen was er Quang Dang. Ik kon mijn oren niet geloven, hebben de Beastie Boys hier aan meegewerkt? Toch niet, het blijkt toch eerder een flauw afkooksel te zijn. Ik houd er wel van, maar de rapphrases zijn toch deels ondermaats. Niet tegenstaande een nummer dat blijft hangen en ik als quilty pleasure toch een aantal keer meer heb beluisterd. De intro van Can Roll lijkt dan weer verdacht veel op dozijn reeds bestaande nummers. De drumintro getuigd niet van heel veel inspiratie. De rest van de song heeft wel meer te bieden. Met een gitaarsound en stem die mij aan Artic Monkeys' Alex Turner doet denken.
Na twee keer, drie keer, vier keer beluisteren blijf ik tussen twee vuren zitten. Muzikaal gezien poetst dit duo de rock n’roll terug op. Het lijmt er een aantal genres aan, maar dit zonder de roots te verloochenen. Langs de andere kant blijf ik wat op mijn honger zitten. Ik mis dat tikkeltje meer. Vooral lyrisch schieten ze echt te kort. Ook vind ik dat ze net iets te veel een aaneenschakeling van andere groepen zijn. Ik hoor de Beastie Boys, Artic Monkeys, The Hives, Seasick Steve,... maar ik hoor Jackson Firebird niet.
Maar voor ik definitief oordeel vel wil ik ze eerst eens live zien. Als ze daar inderdaad die sfeer kunnen creeëren die met deze muziek mogelijk is. Dan wordt al wat ik hierboven vermeldde eigenlijk bijna banaal, want op dat moment bereikt muziek zijn belangrijkste en enige doel: even alles rondom u laten vervagen, compleet in iets opgaan. Puur en puur amusement.
