De stijl van de Zweedse band The Graviators kunnen we omschrijven als Stoner/Doom. In hun muziek hoor je duidelijke kenmerken van Black Sabbath, maar dan vermengd in een typisch stoner rock badje. De groep ontstond in 2009 en bracht dat jaar een titelloos debuut uit, om in 2010 via het label Napalm Records Evil Deeds uit te brengen. Deze plaat werd op opvallend goede recensies onthaald. Vooral de doom eigenschappen, en de verwijzingen naar Black Sabbath, waren de rode draad doorheen menig verslag over dat album. Motherload , hun nieuwste album, gaat gewoon op datzelfde elan door. We gaven de plaat enkele luisterbeurten, en kwamen tot deze conclusie:
Het album zit vol zware melodieuze riffs die je inderdaad prompt terug in de jaren '70 doen belanden. Narrow Minded Bastards, Tigress of Sibriria, Lost Lord doen je aan één band denken... Black Sabbath. Nu proberen we vergelijkingen met bands uit het verleden wat te vermijden, maar bij Motherload van The Graviators kan je er gewoon niet aan voorbij. Komt daarbij dat de stem van Niklas Sjöberg gewoon een regelrechte kopie is van deze van Ozzy Osbourne, himself.
De instrumentale aankleding is dan weer iets meer gevarieerd. We horen niet enkel typische doom of stoner aspecten; vaak gaan de gitaarpartijen ook de lichtjes psychedelische kant op. Eagles Rising bevat zo'n beklemmende mooie solo die je bij blijft. Bovendien zorgen de vaak heel lange solo's ervoor dat het album een interessante wending krijgt. Maar over het algemeen gaat het dus steeds diezelfde doom metal weg op. We krijgen een beetje het gevoel van been there/done that. Laat dit u echter niet ontmoedigen om dit album aan te schaffen. Fans van Heavy Metal uit de jaren '70 en vooral Black Sabbath, zullen zeker smullen van Motherload. The Graviators kopiëren hun helden trouwens niet zomaar lukraak. Ze laten een frisse wind waaien doorheen het genre. De spinnenwebben worden er als het ware af geklopt.
Het absolute hoogtepunt is het meer dan dertien minuten durende Druid's Ritual, dat vooral gedragen wordt door die lange gitaar uithalen. De ene solo na de andere brengt ons in een psychedelische roes met een doom metal staartje om ons toch een beetje op de grond te houden. Dit is voer voor de old school heavy metal liefhebbers onder ons: een instrumentaal huzarenstukje dat we niet elke dag tegen komen.
Conclusie: The Graviators leveren met Motherload een plaat af die weliswaar teruggrijpt naar het verleden, maar net door de manier van brengen niet gedateerd gaat klinken. Dit vooral door de langgerokken, splijtende gitaar solo's met psychedelische ondertoon. Echt vernieuwend of verrassend is het album niet, dat moeten we bekennen. Maar de liefhebbers van genoemde muziekstijlen en van die ene welbepaalde band zullen in dit album zeker hun gading vinden. Daarom alleen als is het waard deze plaat de nodige kansen te geven.
Tracklist :
1. Leif's Last Breath – Dance of the Valkyrie
2. Narrow Minded Bastards
3. Bed of Bitches
4. Tigress of Sibriria
5. Lost Lord
6. Corpauthority
7. Drowned in Leaves
8. Eagles Rising
9. Druid's Ritual
