Op weg naar de laatste festivaldag van Dunk!festival 2014 maakten we ons de bedenking dat we hier al twee dagen hebben meegemaakt die in ons geheugen zullen blijven zitten. De organisatie, altijd even sympathiek en warmhartig, heeft er alles aan gedaan om het de festivalganger zo aangenaam mogelijk te maken. Niet alleen de ligging van de festivalweide is nagenoeg perfect, de aantredende bands zijn zorgvuldig gekozen. Het mag duidelijk zijn dat deze mensen over een pak muziekkennis beschikken. Was er gisteren iets minder volk dan vrijdag, dan waren er vandaag opvallend meer aanwezigen op deze zonnige zondag. Gemiddeld zijn er ongeveer 500 aanwezigen per dag geweest op Dunk!festival, hebben we achteraf vernomen. Zondag dus iets meer, hadden we de indruk. Met kleppers als Ef, Year Of No Light, thisquietarmy, Nadja en ultieme afsluiter God is An Astronaut is dit ook niet echt verwonderlijk.
We starten de laatste dag met Miava. Zij vervangen The Best Pessimist die helaas eerder deze week hun concert hadden afgezegd. Bij deze mocht Miava dus de laatste dans inzetten, en ze deden dit met een heel mooie typische postrock set. Op zich niets nieuws onder de zon, en ook niet veel meer aan toe te voegen. Maar een gewoon een leuke start van de dag, zonder meer. Schitterend in eenvoud, zo zouden we het concert van Miava kunnen omschrijven. Het siert hen, en daarvoor krijgen ze van ons ook een pluim op de hoed, omdat het niet altijd ingewikkeld moet zijn. Deze Belgen hebben bovendien een nieuw album uitgebracht, Essay on Bentham, dat we u tevens willen aanraden om een kans te geven.
De Franse Postrock band Lost In Kiev zette vorig jaar niet alleen een heel sterke set neer op dunk!festival, hun Cd Motions die ook vorig jaar werd uitgebracht op Dunk!records kon ons eveneens zeer bekoren. Met behulp van Visual slaagde Lost In Kiev er nu ook weer in een degelijke set neer te zetten. De best lange nummers moeten je wat liggen, maar doordat ze zo intensief mooi klinken, en met die beelden op het scherm, stoort het niet, wel integendeel. Doordat er een combinatie is tussen puur instrumentale nummers en gezongen tracks, krijgen we ook een heel gevarieerd concert te zien en horen. Net als vorig jaar kunnen we Lost In Kiev bestempelen als een van de betere acts van dit dunk!festival weekend. Opgemerkt moet wel dat aan de setlist van vorig jaar niets was veranderd. We kregen dus nagenoeg hetzelfde concert voorgeschoteld, met uitzondering van één nieuwe song. Maar deze maakt niet zoveel verschil uit in onze uiteindelijke beoordeling. We kunnen stellen dat Lost in Kiev hun opmerkelijke huzarenstukje van vorig jaar, gewoon hebben herhaald.
En ook Portugal was vertegenwoordigd op dunk!festival, met Indignu. Gebruik makende van een viool als belangrijkste instrument in het geheel, leek het een heel interessant concept te gaan worden. Echter lag alles in het begin van de set wat op diezelfde lijn en leken de verschillende artiesten elk hun eigen ding te doen, wat ervoor zorgde dat het samenspel niet altijd loepzuiver overkwam. Gelukkig herpakte Indignu zich naarmate het optreden vorderde, mede door terug te vallen op de typische postrock ingrediënten. Zo kwam er op een bepaald moment een heel intiem samenspel tussen percussie en viool, waarna de andere instrumenten invielen en het nummer aanzwengelde naar een pure climax van instrumentale uithalen. Aan het einde van de set waren we de minder vlotte start al vergeten en kregen we alsnog een heel sterk optreden te zien en horen. Maar het waren dus vooral die momenten waar, zoals we aangaven, die viool een prominente rol speelde die ons het meest konden bekoren.
Na de Russische surprise Aesthesys was het hoofdpodium klaar voor de grote finale van dunk!festival 2014. De vier Russen vielen tussen wat anoniemere optredens op met een verfrissende set. Het leverde de Moskovieten een hartverwarmend applaus op. Intussen was er eerst nog Kerretta die met drie op het podium een potige set wisten neer te zetten. Hoewel de gitaar in het geheel een grote rol toebedeeld kreeg, waren het ook bij Kerretta de verpletterende drums die het verschil uitmaakten. De strakke manier van spelen kon het publiek uitermate bekoren, hadden we de indruk, en ook wij waren hier wel voor te vinden. Vooral het feit dat ze dit met amper drie leden presenteren, kan op ons diepe respect rekenen. We hadden het er al over: schitteren in eenvoud. Ook bij Kerretta is die stelling zeker op zijn plaats, gewoon een potje jammen tussen drum/gitaar, meer hadden deze heren niet nodig om ons te overtuigen.
Tijd om eens tot rust te komen, met een heel intiem concertje van Halo Of Pendor, ofwel het solo project van EF lid Daniel Ohman. Deze laat zich hier van zijn meest romantische en gevoelige kant zien. Hij liet de aanwezigen weten dat hij met Halo Of Pendor eens gewoon zijn eigenzinnig ding wil doen, zonder aan regeltjes van anderen verbonden te zijn. Deze eigenzinnigheid resulteert dus in een heel zacht , en kalm voortkabbelende set, die je tot volstrekte rust en bezinning lijkt te brengen. Voor sommige het uitgelezen moment even neer te gaan zitten , met een lekker pakje friet of paella , die op deze zondag trouwens ook op het menu stond. Hoewel we meer te vinden zijn voor zijn band EF, konden we deze kijk in de ziel van Daniel eigenlijk wel smaken, geven we naderhand toe.
Nadat de wolken van de verrassing van het middagprogramma waren opgetrokken, brak de apotheose van het festival aan: Year Of No Light, EF en God is an Astronaut.
De eerste van het trio afsluitende acts op zondagavond: Year of No Light. Met zes man, waaronder twee drummers, was het podium goed gevuld en klaar om het nodige geweld op het publiek af te vuren. Omdat ook het geluid in de tent overdreven hard stond, was enig verzet zinloos. Beter dus om de trip maar gewoon te ondergaan. En dat is ook precies waar de muziek voor gemaakt is: om te ondergaan. Het was zware kost, vol inktzwarte drone / post-rock. Moeilijk toegankelijk, maar voor de liefhebbers van het genre , waaronder wij, was de intense set van Year of No Light puur genieten. Vanaf de eerste noten werden we voor de leeuwen gegooid, murw geslagen, verpulverd en voor dood achter gelaten. De Hel op aarde leek nu wel te gaan uitbarsten, in een stormloop van vuurspuwende duivels die op de arme zielen in het publiek werden losgelaten. Ook de lichtshow versterkte die immense verzengde sfeer nog wat meer. Zo waren de bandleden omgeven door een bloedrood licht, dat perfect paste bij hun muzikale omlijsting, waarna plots een helwit licht op het publiek werd gericht. Dat verblinde licht voelde aan als een muur waar je telkens werd tegenaan geknald. Dit alles is maar een korte omschrijving van de impact die de doortocht van Year Of No Light op ons had. We durven stellen dat dit wel , wat ons betreft, het beste concert van het gehele festival mag genoemd worden. De aangrijpende aanpak liet je niet gewoon verweesd achter, het had een allesomvattende impact die ons voorwaar nog heel lang zal bijblijven. Toen de muziek stopte, en de zaallichten terug aangingen, zagen we rondom ons mensen letterlijk naar adem happen. Ook wij wisten eerst niet goed wat er echt was gebeurd, deze trip naar de Hel zullen we niet vlug vergeten.
Het contrast met Thisquietarmy, het soloproject van Eric Quach, was weer enorm groot op de Stargazer Stage. Met enkel zijn gitaar in de hand probeerde hij met elementen van verschillende uiteenlopende muziekgenres het publiek te bekoren. Dat lukte wel in bepaalde mate, maar zulke experimentele uitspattingen van postpunk, shoegaze tot postrock en zelfs een streepje doom, komen nog steeds beter over in een donkere kroeg of club, niet op klaarlichte dag in de buitenlucht. Helaas ging het aan sommige luisteraars dan ook een beetje voorbij, maar de goede bedoelingen, daarvoor geven we hem toch een extra pluspunt mee. Alleen al omdat hij dit geheel op zijn eentje weet te presenteren, verdient trouwens ook een applaus. Leuk experimenteel tussendoortje in de aanloop naar de laatste acts van het festival.
We geven het toe, als er voor ons persoonlijk een band was waar we het meest naar uitzagen, dan was dat de Zweedse postrock band EF. Enkele jaren geleden zorgden ze op het festival voor één van de meest onvergetelijke momenten van het festival. Lagen mijn persoonlijke verwachtingen wat te hoog? Geen idee, maar in het begin van de set leek het niet de overtuigende gang op te gaan. Eerder lag alles wat op een oppervlakkige lijn en dreigde zelfs te gaan verzanden in eentonigheid. Echter, naarmate de set vorderde, kwam er wat meer schwung in de set, en kregen we uiteindelijk toch de EF te zien waar we ooit fan van waren geworden. De opbouw ging eindelijk wat meer de hoogte in, en de vocalen kunnen misschien wat storend overkomen, ze zorgden hier eerder voor een meerwaarde aan het geheel. Vooral bij die twee songs waar Fien Deman zangeres van het geweldige I Will, I Swear de stem kwam versterken. Het anders al heel magische nummer, Longing for Colors , werd door de stem van Fien naar een nog hogere dimensie verheven. Al bij al kunnen we stellen dat EF een degelijk optreden heeft afgeleverd, dat ons net iets minder kon bekoren dan de vorige keer op Dunk!festival, maar dat we nog steeds kunnen bestempelen als een van de betere concerten die we dit weekend hebben gezien. We keren, alsnog, tevreden terug.
Afsluiter van dienst op The Stargazer Stage Nadja kan worden gezien als Dark Ambient/Drone Doom. De Canadezen proberen ons, met wat één langgerekte song lijkt te zijn, in een bedwelmende sfeer onder te dompelen. De grote sterkte van Nadja ligt in het opbouwen van die drones, tot een oorverdovende climax. Met een, naderhand bekeken vrij korte set, slaagden ze wel in hun opzet. We kunnen begrijpen dat niet iedereen hiervoor te vinden is: tenslotte lijkt het inderdaad alsof telkens diezelfde plaat wordt afgedraaid. Maar wij voelden ons in een trance terechtkomen, even weg van de wereld. Laat dit nu net de bedoeling zijn van dit eerder bevreemdende setje dat Nadja wist te brengen. Dat ondertussen de duisternis was gevallen, en de beelden op het scherm mooi oogden, versterkten dat gevoel alleen maar.
Zoals al heel het weekend het geval is, blijkt weer eens dat de optredens op dit podium welgekomen momenten van rust zijn geworden, waar je door ambient, drones of soundscapes even je ziel tot volstrekte rust kan brengen. Op dat vlak is dit tweede podium, een schot in de roos, en dus zeker voor herhaling vatbaar.
God Is An Astronaut is niet alleen de ontknoping van dit jaar, maar ook de grote finale van tien jaar dunk!festival. Nadat organisatie en vrijwilligers in het zonnetje werden gezet, -een heel emotioneel moment-, was het aan de Ieren om voor een knallende afsluiter te zorgen; om nog één keer alle registers open te trekken. En laat dat nou net de specialiteit van God Is An Astronaut zijn. We moeten toegegeven, de heren uit Glen of the Downs zijn niet de grootste stylisten. De ferme bewegingen waarmee de langharige gitaristen hun instrument bespelen staat haaks op de gepolijste manier waarop bijvoorbeeld EF de snaren betasten. Bij God Is An Astronaut heb je de indruk dat het fragiele houtwerk ieder moment onder het geweld kan bezwijken. Maar net zo anders als bij veel andere gitaarbands weet God Is An Astronaut de afgeladen tent wel volledig in te pakken. De afsluitende show op dunk! 2014 bewees eens te meer dat het kwartet live nog altijd tot absolute top van de post-rock behoort. Het aantal albums van God Is An Astronaut is niet meer op een hand te tellen. Omdat de verschillen in stijl minimaal zijn, is het vernieuwende wel een beetje van de langspeelplaten af. Maar voor een live set van ruim een uur is het repertoire meer dan geschikt. Eén van de mooiste voorbeelden hiervan was Worlds in Collision. Het nummer mist als openingsnummer op Age of the Fifth Sun de magie, maar kreeg afgelopen zondag de hele tent op het dunk!festival in extase. De set van God Is An Astronaut was dan ook een perfecte afsluiter van een decennium dunk! Het hele publiek in vervoering brengen is een prestatie van formaat. Na ruim een uur sloot de band af met Route 666. Het leek wel alsof het toch al absurd harde geluid nog meer werd opgevoerd en de decibelmeter richting 666 uitsloeg. Voor de volgende keer misschien een punt dat voor verbetering vatbaar is. Maar voor deze keer vooruit maar: het was immers de afsluiter van een duivels strakke show.
Deze tiende editie van Dunk!festival mag gezien worden als een top editie om nooit meer te vergeten. De nieuwe locatie, met alles erop en eraan was een schot in de roos, de bands waren super, en we zagen niets dan lachende gezichten, drie dagen lang. Op naar de elfde editie in 2015. Wij zullen er zeker weer bij zijn!
