Het zag er in 2013 niet zo goed uit voor het gezellige Dunk!festival. Door een samenloop van omstandigheden moest de organisatie beroep doen op crowd funding om uit de kosten te geraken. Gelukkig slaagden ze daar in en kon de tiende editie doorgaan. De locatie in de fuifzaal van Bevergemse Vijvers werd vervangen door een grote tent op een terrein vlakbij het jeugdhuis De Populier. Daarnaast was er nog een klein podium achter datzelfde jeugdhuis. In dat gebouw zelf was er trouwens gelegenheid om te verpozen, eten en drinken te kopen en merchandising, waaronder t-shirts, cd's en vinyl platen.
De gezelligheid was bewaard gebleven, meer nog de camping was vlak naast de ingang bijna van de festivaltent, waar zie je dat nog dezer dagen? Daarnaast was er ruimte genoeg, met een maximum capaciteit was 700 man. We vermoeden dat er, over de drie dagen circa 550 aanwezigen waren, dat is alvast heel goed nieuws voor de organisatie dachten we zo.
Op deze eerste festivaldag was het al een gezellige drukte, dit heeft uiteraard veel te maken met de headliners, en publiekstrekkers, Steak Number Eight en het fantastische And So I Watch You from Afar. Bovendien viel het weer geweldig mee, smaakte het bier formidabel en kon je heel goed eten krijgen, allemaal aan democratische prijzen, om niet te vergeten gratis koffie !!! Alle ingrediënten voor een geslaagd weekend dunk!festival waren dus voldoende aanwezig.
We begonnen de avond, want ja het was ondertussen al half zes toen de eerste band aantrad op deze vrijdagavond, met wat je in eerste instantie een typische postrock groep zou kunnen noemen, al is deze stelling niet volledig juist. Alright the Captain brengt eerder een combinatie van mathrock en Jazz. Bleek bovendien dat de band, die anders met drie op het podium staan, nu met twee man extra werden versterkt. Het voorprogramma waarmee ze op tour zijn, Cheap Jazz, stond gewoon mee op het podium. Op zich zou dit voor een heel interessante belevenis moeten zorgen. Echter kwam de aanpak niet volledig overtuigend over, of toch niet in het begin van de set. Doordat de bandleden al eens van plaats verwisselden kwam de swung er na een tijdje wel in. Daardoor leek het eentonig gevoel dat we in het begin van de set hadden, uiteindelijk toch de positieve kant te gaan opdraaien. We houden het echter bij een gewoon leuk concert, met vooral een dus een heel interessante combinatie van twee stijlen die je niet elke dag tegen komt, zeker niet twee genres die feitelijk redelijk ver uit elkaar liggen.
De commentator ter plaatste liet ons weten dat Terraformer hun nieuwste cd Creatures niet in de tent maar gewoon in het naburige bos zouden voorstellen. Hun vorig album The Sea Shaper kon ons al overtuigen, we moesten dus niet te lang nadenken om dit unieke concert mee te maken. Want ja, zo een podium tussen de bomen, je komt het niet elke dag tegen. De muziek van Terraformer lijkt een combinatie tussen stevige postrock, en puur postmetal/sludge. Het nieuwe album klonk live dan ook strak, en er werd telkens opgebouwd naar een extreem hoogtepunt. Telkens ontplofte de boel, alsof een donder en bliksem de bomen rondom ons had geraakt. Elk van de songs grijpen je bij de keel, en laten je nooit meer los. Was het door de unieke locatie, of door de impact van hun muziek, we vermoeden beide aspecten, maar we bleven verweesd achter bij het aanschouwen van een eerste hoogtepunt van dit weekend. We kunnen het album Creatures , uitgebracht op Dunk!records trouwens, dan ook geheel aanraden.
Maar dan moest het beste nog komen. De Spaanse Exxasens profileren zich als space rock, maar hun muziek bevat evengoed invloeden van puur postmetal. Nu is het vooral de manier waarop ze dit brachten dat best indrukwekkend te noemen was. Niet alleen de opbouw, tot een climax die je telkens met een kwak tegen de muur gooide, maar ook het gebruik van integrerende visuele effecten zorgde er zowaar voor dat we hier een van de ontdekkingen van het festival deden. Bovendien waren er voldoende tempowisselingen en variatie binnen de nummers waardoor je van de ene emotie naar de andere werd gegooid. Er bleef geen spaandertje heel van je hersenpan na deze overweldigende samensmelting van verschillende muziekstijlen. Het laatste album Satellites laat een betrekkelijk hardere aanpak horen dan hun vorige werkjes, maar treurig zijn we daar allerminst om, wel integendeel. Exxasens lijkt ons een bandje om in het oog te houden, naar de toekomst toe, na deze meer dan overtuigende set.
Iedereen die kinderen heeft zal het kunnen beamen, het mooie van het hebben van kinderen is ze zien opgroeien tot volwassenen. Vanuit de Pampers, hen naar het stadhuis begeleiden als ze in het huwelijk treden, het is een emotionele belevenis die elke ouder diep raakt. Wij hebben Steak Number Eight ooit zien beginnen als dat jong, onbeholpen bandje dat ooit HUMO's Rock Rally won. Gaandeweg zagen we hen echter uitgroeien tot een volwaardige groep, die niet alleen een sterk potje postmetal kunnen spelen, dat konden ze vanaf het begin eigenlijk al. Maar vooral het evolueren in podiumact, en manier van brengen van hun nummers, daar is een enorme groei merkbaar. Hun vorig optreden op Dunk!festival was zeker geen tegenvaller, maar liet ons met een dubbel gevoel achter. We zijn nu circa twee jaar verder, en zien een gepolijste, sterk band die verdomd goed op elkaar zijn ingespeeld. Brent heeft zich nog meer ontpopt tot een charismatisch frontman, die het publiek bespeelt en aanport tot een stevig feestje bouwen. Gerugsteund door topmuzikanten die ondertussen wel weten hoe ze het dak er kunnen doen afgaan. We kregen trouwens een nieuw nummer te horen, dat ook een veelbelovende indruk naliet, we kijken al uit naar de nieuwe plaat die er aankomt en denken dat het een BOM zal worden. Je kinderen zien opgroeien, het doet iets met een mens! Steak Number Eight is nu wel volledig volwassen geworden, en dat raakte ook mij enorm.
Na al dat geweld was de tijd gekomen om eens even tot rust te komen. Op het kleine podium geplaatst op de binnenplaats achter het jeugdhuis, begon Arms and Sleepers aan een bevreemdende set gebouwd rond Ambient klanken. De soundscapes, en mooie beelden op het scherm kwamen echter pas echt tot hun recht als je vlak voor het podium stond, waardoor de intimiteit je diep kon raken. Teveel naar achter werd het helaas eerder achtergrondmuziek bij een toffe babbel tussen pot en pint, wat uiteraard de bedoeling niet zal zijn geweest. De verstilde sfeer zorgde wel voor een welgekomen rustpunt, waardoor iedereen even op adem kon komen, genietende van de wel degelijk relaxerende klanken die Mirza Ramie op zijn keyboard/mengpanelen naar voor bracht. Want, in tegenstelling tot wat vermeld stond in het programmaboekje was Arms And Sleepers deze keer geen duo, maar een eenmanszaak.
Afsluiter van dienst And So I Watch You From Afar kwamen voor ons redelijk verrassend strak en stevig voor de dag. We meenden dat dit een gewoon pure postrock concert zou worden, zonder daar minder of meer aan toe te voegen. Maar nee, dit leek meer naar metal op te gaan. Snoeiharde gitaren overdonderden ons dus eigenlijk een beetje, waardoor we in eerste instantie er wat verweesd stonden op te kijken.
Gaandeweg sloeg het vuur gewoon in de pan en gingen de eerste rijen zelfs over tot een stevig potje Moshen, pogoën of headbangen. We leken ons prompt te bevinden op een typisch metalconcert. Nu had ik persoonlijk een iets rustigere, postrock gerichte, aanpak verwacht. Niets was minder waar, nadat we waren bekomen van de verrassende en toch wat onverwachte wending, lieten we ons met veel plezier meedrijven in het spijkerharde sfeertje dat werd gecreëerd. Bovendien straalden de Ieren spelplezier uit, en dat werkte uitaard als een rode lap op het publiek, die daar gretig op in gingen. De experimentele aanpak, gecombineerd met een strakke lijn waarin de nummers werden gebracht, met de nodige tempowisselingen, zorgden ervoor dat we een gedroomde afsluiter kregen van een eerste topavond. Badende in het zweet, na zoveel headbangen verlieten we tevreden de tent, de nacht in.
De organisatie liet ons trouwens de dag daarna weten dat er vrijdag meer volk was afgekomen, dan op de tweede festivaldag. Deze stond toch wat meer in het teken van een meer alternatievere, postrock gerichte aanpak.
