Eat The Gun is een band met roots in Duitsland. Opgericht omstreeks 2002 is dit na twaalf jaar al hun vierde langspeelplaat Stripped To The Bone. Nochtans is het pas de eerste keer dat ik van hen hoor. De vraag is waar deze heren zich zo lang verstopt hebben.
Vanaf de eerste seconde kunnen ze hun invloeden al niet meer verbergen. Guns N Roses en Aerosmith vullen waarschijnlijk hun platenkast. Of zoals tegenwoordig al wat vaker, hun computergeheugen. De opener The End Of The Day lijkt goed te beginnen, maar blijkt uiteindelijk iets te melig naar mijn mening, van die typische klassieke rock zonder ballen. Het daaropvolgende nummer Loner is al een pak beter. Maar na de catchy introblijf ik al bij al bij het refrein wat op mijn honger zitten. Het mist toch iets...
Vervolgens Wake Me Up, Ik houd wel van die lekkere rock n rollflow in de intro. Voor mij overduidelijk het beste nummer op de plaat, ook datgene met het beste ritme. Bij Apocalyptic Blues klopt het plaatje wel weer. Het album gaat met zijn ups en downs. Ze neigen ook naar de punkrock á la Green Day. En voor mij is dit geen echt compliment.
In het algemeen missen ze gewoon de ballen. Teveel van die klassieke hardrockgitaren en te veel cimbalen en veel te weinig bas. Nieuwe bassist Peter Bermüller is nauwelijks te horen, moeilijk in te schatten dus hoe goed hij eigenlijk is. Ze springen er gewoon niet uit, wat misschien ook de reden is waarom ze na twaalf jaar nog steeds niet echt doorgebroken zijn. De stem is niet mijn genre. Om toch positief te eindigen en dit meen ik ook, hier is een publiek voor. Ze zitten goed in hun genre, maar springen er niet uit. Als ze daar wat aan werken, een eigen sound creeëren zit hier veel potentieel in. Het zijn stuk voor stuk meer dan capabele muzikanten. Alleen mij kunnen ze (nog) niet overtuigen.
Tracklist
At The End Of The Day
Loner
Wake Me Up
Addiction
Apocalyptic Blues
Bad Memories
Made Of Stone
Won’t Let You Down
Hot Blood
Small Dose Of Death
