Ieperfest is een hardcore festival dat doorgaat het tweede weekend van augustus. Dit jaar zal dat zijn op 8, 9 en 10 augustus 2014. Naast dit gebeuren is er ook een Winter editie. Deze werd voor het eerst georganiseerd in 2008. In 2010 ging de tweede editie door met o.a. Rise and Fall en Headshot. Ieperfest Winter is ondertussen aan zijn zesde editie toe. Ook dit jaar treden bands op uit zowel hardcore als thrashmetal en zelfs sludge gebeuren. Op de affiche klinkende namen als No Turning Back, A Wilhelm Scream en als headliner Toxic Holocaust. Dit alles ging door in JOC Ieper. Een heel gezellige locatie, met mogelijkheden om in het jeugdhuis zelf even te verpozen, met een smakelijke pitta of lekkere noedels, samen met een frisse pint uit een glas.
Net als op de zomereditie de vorige jaren maakt Ieperfest weer een statement door verschillende organisaties die actief zijn rond thema's als vegan en vegetarisme, milieubescherming, dierenleed, antiracisme of andere maatschappijkritische organisaties een plekje voor een stand te verlenen. Zo zagen we onder andere EVA vzw, Biteback, Sea Shepherd en mensen van het Anarchistisch Kollektief aanwezig. Ook werd er in een aparte zaal de film 'Earthlings' vertoont die dierenleed op wereldvlak aankaart. Naast aandacht voor het ecologische aspect (Ieperfest won in 2010 de OVAM Groenevent award voor meest ecologische muziekfestival) durft Ieperfest dus ook op maatschappelijk vlak standpunt in te nemen. Wat we zeker kunnen appreciëren. In de zaal zelf was er een gezellige sfeer te merken, waar hardcore en metalfans broederlijk naast elkaar stonden met een ding voor ogen.. hier een feestje bouwen. Zo hoort het naar onze mening gewoon!
Wij waren helaas net te laat om Dr. Shnabel (afgekort DRS) aan het werk te zien, deze waren finalisten bij Studio Brussel "De Nieuwe Lichting" en zijn een rijzende ster in het punkwereldje. Dit guitige viertal afkomstig uit Oostende wist al menig hardcore fan te overtuigen door hun energieke passage in Humo's Rock Rally. Om in het oog te houden in de nabije toekomst dus.
Centuries brengen een donkere vorm van hardcore, met een vocale aankleding die je koude rillingen bezorgt. De belangstelling van het publiek was niet zo groot, maar ze brachten een intensief en naar de keel grijpende set naar voor. Het combineren van hardcore, punk en vooral dus die verscheurende stem van de zanger van de band lieten ons zeker niet onberoerd, wel integendeel. Puur muzikaal werd een heel duister sfeertje gecreëerd, dat nog beter genietbaar zou zijn in donkere clubs of intiemere omgevingen. Maar dat combineren van hardcore en donkere sferen in de trend van bijvoorbeeld Amenra, om een voorbeeld uit onze eigen landsgrenzen te noemen, werkt zou later ook blijken.
Ieperfest pint zich al veel jaren niet meer enkel vast op het hardcore gebeuren, er is een variatie van allerlei andere genres merkbaar. Dat was ook nu weer duidelijk te merken. Maar toch is het merendeel van het publiek gekomen voor de puur hardcore gerichte bands. Dat was ook het geval toen de uit Kortrijk afkomstige Headshot het podium betrad. Ze brachten een set van pure, onversneden hardcore into the face die zowaar zorgde voor een eerste moshpit. Vanaf dan zat de sfeer er volledig in, bij wijze van spreken heeft Headshot hun naam niet gestolen. Ze gaven het eigenlijke startschot om het feest echt te laten beginnen. De eerlijkheid en gedrevenheid waarmee ze hun muziek brengen, zonder daar veel show aan toe te voegen, maar met het hart op de juiste plaats. Daar draait het toch om bij Hardcore? Diep respect voor de manier waarom Headshot een verpulverende set neerzet die ons verweesd achterliet.
Het Finse kwartet Wasted halen hun invloeden niet alleen uit hardcore maar ook uit pure punkrock. Ze bestaan al van 1996 en brengen een technisch hoogstaande set, die ons vooral instrumentaal enorm kon bekoren. Hoewel de hardcore ook aanwezig was, zouden we toch eerder in de categorie pure old school punkrock onderbrengen. De ervaring in het bespelen van hun respectievelijke instrumenten is een pluspunt, en was ook nu een meerwaarde aan het geheel. Wasted bracht ons vooral een genietbare, strakke en gedreven set die ons met gebalde vuist in de lucht deed protesteren tegen alle mistoestanden om ons heen. Hun muziek is raakt je vooral door de intensiteit waarop ze wordt gebracht. Een instrumentaal en vocaal haast perfect geoliede machine die je doet nadenken, maar ook doet genieten. Punkrock met een boodschap! Straffe toebak die Finnen moeten we toegeven.
Ouwe rotten in het vak, zo zou je Settle The Score kunnen noemen. Deze bonkige beren zien er al indrukwekkend uit, nog voor ze hun mond hebben opgedaan. Ook zij brengen een set met pure hardcore en slagen er zelfs in het publiek tot vooraan het podium te krijgen en te laten overgaan tot een potje stagediven en crowdsurfen. Als een bulldozer denderen ze over de hoofden van de aanwezigen heen. Deze ervaren rotten weten heel goed hoe ze hun publiek moeten bespelen. Niet alleen door het neerzetten van een typische hardcore set, maar ook de nodige interacties en het opjutten van de fans werkt als een rode lap op de aanwezigen. Het dak was er met voorgaande bands al aan het af gaan, Settle the Score liet het jeugdhuis daveren op zijn grondvesten, voor de eerste keer deze dag. Maar zeker niet voor de laatste keer zou later blijken. 
Variëren in stijlen, we hadden het er al over. Opvallend was dat er plots een heel ander publiek dan bij voorgaande voor het podium plaats nam. Oathbreaker combineren hardcore met Sludge metal. Je kan ze beetje onderbrengen in was Amenra ook doet. Een fragiel ogende zangeresje komt het podium opgewandeld, je zou niet vermoeden dat achter deze engelachtige verschijning een vurige deerne schuilt. Als de lichten uitgaand ontspint ze haar duivels, niet alleen door een oorverdovende en tot het bot gaande stem, haar gehele verschijning en danspassen geven je koude rillingen. Schuimbekkend en zelfs op haar knieën neervallende lijkt ze als door demonen bezeten te zijn. De donkere, je tot moes slaande muzikale omlijsting doet de rest. Amenra met een female voice aankleding? Ja, zo zou je het kunnen omschrijven. Net als voornoemde voorbeeld, is de intensiteit onbeschrijfelijk groot en worden we meegezogen in een wereld van donkere figuren en duistere kelders. De unieke stem van de zangeres laat je naast de diep snijdende gitaren, niet onberoerd. Meer nog, het versterkt dat gevoel van opperste intensiteit nog meer. Dit zorgt voor een muur van geluid die bijna hypnotiserend werkt. Zonder enige interactie, of heel weinig, verlaten ze het podium. We zouden het enige ander band kwalijk nemen, maar zijn zo onder de indruk van zoveel schoonheid in zijn meest duistere vormen, dat het ons niet veel kan schelen. Als de lichten terug aangaan, keert het fragiele meisje terug, de duivels in haar lijken te zijn overwonnen. Indrukwekkend!
De hardcore fans komen nu weer naar voor, aan de t-shirts en dergelijke te zien waren er veel fans aanwezig van Nasty. De moshpits worden groter, de stagedivers en crowdsurfers vliegen over ons heen. We hadden het er al over, het dak er geheel laten afgaan. Als er een band in slaagt om de gehele zaal tot een kolkende massa op hardcore dansende massa te herleiden, dan was Nasty wel. Zij brengen niet alleen pure hardcore, maar vertellen ook een boodschap van vriendschap, je afzetten tegen oneerlijke praktijken en samenhorigheid. Maar ook de maatschappij van tegenwoordig waarin alles om geld draait kaart hij aan. Daardoor was er wel een agressieve, harde sfeer, maar nergens grimmig of elkaar pijn willen doen. Vanuit het hart gebracht gaf Nasty een indrukwekkend sterke indruk, zoals we aangaven Hardcore met een boodschap! Met het hart op de juiste plaats, dat straalden ze ook naar het publiek toe. Daardoor werd er een echt feestje gebouwd waar iedereen ten volle van genoot, van vooraan het podium toe ver achteraan.
A Wilhelm Scream stonden in 2013 nog op Groezrock, zij combineren hardcore met punkrock. Ze zijn ook op Ieperfest een beetje kind aan huis, en speelden dus eigenlijk een thuismatch. Ook zij tapten min of meer uit hetzelfde vaatje als hun voorgangers. We hadden echter de indruk dat ze het publiek net iets minder goed mee kregen dan Nasty. Daarnaast lieten ze ook ons met een dubbel gevoel achter. Niet zo verpulverend, maar toch nog heel stevig uithalende, trokken ze de lijn van hun voorgangers verder door. Dit zorgde ervoor dat het feestje gewoon bleef verder duren en we niet in een diep gat terecht kwamen. De verdienste van A Wilhelm Scream is dus vooral dat ze aan de voorgaande wervelwind een extra strofe konden toevoegen. Missie geslaagd, wat op zich niet gemakkelijk was in navolging van de voorgaande wervelwind, geven we eerlijk toe.
No Turning Back is reeds 17 jaar een begrip in het punkrock en hardcore wereldje. Net als voornoemde bands vertellen ook zij al jaren een boodschap. Helaas komen ze tijdens het concert wel niet verder dan een 'fuck them all'. Hoewel ze naar mijn mening eerder neigen naar punkrock, zijn de hardcore elementen niet te onderschatten. De indrukwekkende en imposante verschijning van zanger Martijn , die zich ontpopt tot ras entertainer, laat je niet onberoerd. Zonder afbreuk te doen aan de inbreng van andere bandleden, is het vooral Martijn die het publiek uit zijn hand doet eten. Het zorgt wederom voor een goudeerlijk, strak en stevig potje crowdsurfen en aanverwante danspartijen. Het publiek, dat al enorm was opgewarmd, gaat een laatste keer nog eens geheel uit de bol. Voor de hardcore fans is No Turning Back de gedroomde headliner voor een schitterende dag/avond geworden. Met al hun jaren ervaring, en de eerlijke manier waarop ze hun set brengen, zorgen ze dus voor de kers op de hardcore taart op Ieperfest Winter.
Uiteraard was het daarna nog niet afgelopen, maar de twee headliners van de dag kunnen we bezwaarlijk onderbrengen in het hardcore/punkrock gebeuren. Plots kwamen de metalheads wat meer naar voor geschoven voor Exhumed en Toxic Holocaust.
Exhumed bevind zich inderdaad eerder in het grindcore/death metal genre. Ze moeten het vooral hebben van diep snijdende gitaar partijen, tot de bot en een typische grauw stemgeluid. Maar Exhumed zorgt zowaar ook voor een theatrale aankleding . Een in bebloed dokterspak, dito masker, gestoken individu komt in eerste instantie met een kettingzaag vervaarlijk boven het publiek en de band heen maaien. Later in de set , gaat een van de gitaristen over tot een verpulverende lange en mooie solo, waarna hij voor dood neervalt op het podium. Daarop komt de dokter terug met soort defibrillator om met Electro schok hem terug tot leven te wekken. Dit lijkt niet te lukken, waarna hij een hoofd met slokdarm haalt en de patiënt een pils toedient, waarna de gitarist prompt terug gitaar begint te spelen en tot leven komt. Op het einde van de set komt datzelfde heerschap nog eens terug met een afgehakt hoofd, het 'bloed' wordt over het publiek vooraan heen gegoten. Om maar te zeggen, naast de muzikale inbreng, zo typisch aan het genre was er ook visueel wat te zien. Daardoor kregen oor en oog een feestje te verwerken, in typische death metal en grindcore stijlen.
Blackened Thrash Metal , Speedmetal, Thrash Metal. Dat zijn de doorsnee omschrijvingen die worden gegeven aan Toxic Holocaust. Sinds 1999 timmeren deze heren, afkomstig uit Portland, Oregon reeds aan de weg. Door de jaren heen bouwden ze een sterke live reputatie uit en brachten albums uit die inderdaad de donkere kant van het thrash metal gebeuren naar voor brengt. Dit is dan ook wat we kregen, een potje thrash metal met een duistere achtergrond. Zonder daar een extra show aan toe te voegen, lieten ze de muziek voor zich spelen. Nog een keer gingen de metalheads, samen met de overgebleven hardcore liefhebbers nog eens geheel uit de bol. Voor de laatste keer ging het dak er nog eens volledig af. Stevige circle en moshpits, een hoop stagedivers en crowdsurfers. De sfeer zat er in, en er werd ter afsluiting van een heel geslaagd festival Ieperfest Winter een stevig thrash metal feestje gebouwd. Broederlijk stonden zowel hardcore als thrash metal fans naast elkaar te moshen en te headbangen. Schitteren in eenvoud, dat is wat Toxic Holocaust deed, begrijpelijkerwijs mochten ze dan ook terugkomen voor een paar bisnummers als kers op de taart.
Ieperfest Winter 2014 was een feestje van vriendschap, eerlijkheid en broederschap. Zelden hardcore, metal en sludgemetalfans zo zien verbroederen in een gemoedelijke sfeer, ver van alle oorlogen en grimmigheid van de realiteit. Een geslaagde editie, die smaakt naar meer. We kunnen Ieperfest , het festival , dat doorgaat van 8 tot 10 augustus dan ook iedereen die houdt van het hardere genre ten zeerste aanraden.
