Punk is Dead! is een vaak wederkerende slogan die vaak voor verhitte discussies zorgt. Mijn persoonlijke mening houd ik daarom voor mezelf, sinds de jaren '70 heeft het begrip Punk echter wel een evolutie doorgemaakt. Deze resulteerde in verschillende andere strekkingen en genres. Sommige artiesten of bands proberen echter halsstarrig vast te houden aan die old school attitude uit de beginperiode. Met wisselend succes. Louise Distras mag je rekenen tot de categorie artiesten die nog steeds zweren bij invloeden als The Clash of Sex Pistols. Dreams From The Factory Floor werd nu uitgebracht op het label Street Revolution Records.
Het eerste wat opvalt, is de pittigheid waarmee Louise Distras ons bij het nekvel grijpt. De punkattitude is dus overvloedig aanwezig zowel in de instrumentale aankleding maar vooral in de manier waarop gezongen wordt. Het album is tevens een aanklacht, om de situatie aan te klagen van 'hun volk' de onderbetaalde arbeiders. Ook dat protesteren tegen mistoestanden tegenover deze mensen komt overvloedig voor in de muziek op deze plaat. De gebalde vuist in de lucht en stevig meebrullen is aangewezen bij het beluisteren van The Factory Floor.
Snelle en korte nummers worden op ons afgevuurd, waarna we verweesd achter blijven, prompt een mars gaan houden voor het behoud van werkgelegenheid en tegen de grote bazen die het gewone werkvolk telkens opnieuw leegpersen als een citroen. Net zoals de punks in de prille jaren, durft ook Louis Distras tegen heilige huisjes stampen, een ingesteldheid die we enorm waarderen. De oorspronkelijke bedoeling was de maatschappij met de neus op de feiten te drukken, meestal door provocerende kledij en teksten. Hoewel het allemaal redelijk braaf klinkt tegenover sommige voorbeelden uit die tijd, klinkt hier toch ook een stem van het volk die hard van leer trekt tegen al die mistoestanden. Op zich slaagt Louise Distras er dus perfect in de old school punk sfeer voort te brengen, zonder te klinken als een flauw afkooksel ervan. Integendeel.
Enig minpuntje is dat het allemaal wat diezelfde lijn opgaat, waardoor de aandacht wat verslapt na zeven nummers. Maar eerlijk, was ook dit niet vaak typisch aan die punk bands van het eerste uur? Om die reden stoort dit uiteindelijk dan ook niet echt. Laat u verwennen door een potje good old school oi! Punk dat ons terug brengt naar een verleden waar we met weemoed naar terug kijken. The Factory Floor is zo een plaatje dat de echte punkers onder ons zeker niet onberoerd zal laten.
Tracklist :
