Het kan eigenlijk geen toeval zijn, dat de release van Beauty in de maand september valt. Het tweede album van Doomina is als de perfecte soundtrack bij de herfst. Tedere soundscapes en ontroerende melodieën vormen de volmaakte muzikale begeleiding van vallende bladeren en korter wordende dagen. De mannen van Doomina weten wel wanneer ze hun nieuwe materiaal uitbrengen. Maar, Doomina, was dat niet een wat ruige sludge band? Inderdaad, wás! Op Beauty laten de Oostenrijkers namelijk een heel ander geluid horen dan op eerder werk.
De Oostenrijkse band Doomina werd opgericht in 2006. Na enkele demo's en mini-lp's verscheen vorig jaar Elsewhere, het debuutalbum van de mannen uit Karinthië. Met dit materiaal hebben we band leren kennen als een groep opererend in het landschap van de stoner rock, sludge en, bij vlagen, zoals verscholen zit in de bandnaam, doom metal. Nu de herfst van 2013 zijn intrede doet en het weer omslaat, is ook het muzikale landschap van de Oostenrijkers aan een sterke verandering onderhevig. Doomina heeft zich in korte tijd gigantisch ontwikkeld en nieuwe gebieden ontgonnen.
De metal-invloeden van weleer zijn op het nieuwe album grotendeels verdwenen. Beauty is veel meer een post-rock album in de geest van Explosions in the Sky geworden. Het album telt een kwartet nummers, met de lengte van om en nabij de tien minuten. Piano- en gitaarmelodieën begeleiden de vier nummers naar een explosieve climax, volgens het gebruikelijke recept. Ondanks deze bekende benadering is het veel te kort door de bocht om de band nu af te schilderen als een kloon van de Amerikaanse vaandeldragers van het genre, daar is Beauty simpelweg te goed en te mooi voor. Doomina klinkt op Beauty als een band in ontwikkeling.
Opener en titeltrack Beauty begint met de intrigerende monoloog van een vrouw. "I died for beauty", zijn haar laatste woorden. Met deze treurige openbaring is de toon voor de rest van het album gezet. Doomina laat de schoonheid van triestheid horen op Beauty. Het album vertelt langs tranentrekkende melodieën (Beauty, Gizmo), tedere soundscapes (Sigma Kappa Pi) en vernietigende uitbarstingen (Soyuz I) een droevig klinkend verhaal, dat de herfst past als een oude jas. Doomina geeft op Beauty echt de ruimte aan de individuele instrumenten. Hierdoor klinken de melodieën loepzuiver en komen de emoties krachtig over. Het geheel verzandt ook nergens in een warboel, een valkuil waar instrumentale rockbands nog wel eens in willen stappen.
Het beluisteren van Beauty is een ontdekkingsreis door een schilderachtig herfstlandschap. Het is een lange en geen gemakkelijke reis. Het vraagt geduld en doorzettingsvermogen van de luisteraar, maar aan het einde van de rit kan er dan wel een nieuwe dimensie aan het begrip schoonheid toegevoegd worden. Hopelijk wordt deze bestemming bereikt. Doomina heeft met Beauty een even verrassend als mooi album gemaakt, dat niet verdient in schoonheid te sterven.
