Dood, verdriet, nihilisme en een passie voor muziek zijn vier zaken die je kan terugvinden in de muziek van de band End Of Green. Als we de muziek op hun nieuwste plaat moeten omschrijven dan doen we dat het best met de term Emotionele Punk. Het is namelijk muziek die over verstaanbare dagdagelijkse thema's gaat en de band maakt gebruik van de simplistische riffs die je ook kan terugvinden bij sommige Post-Punk Bands.
Eigenlijk heb ik bij het beluisteren van het gehele album het gevoel dat ik aan het luisteren ben naar een combinatie van Rammstein, Placebo en BadReligion. Placebo door het stemgeluid van zanger Michael Huber dat een herkenbaar timbre in zich draagt. BadReligion dan weer door het nihilisme in de teksten en de focus op dood en verderf doorheen het album dat zelf pijn uitschreeuwt. De band geeft me daarnaast naar alle waarschijnlijkheid een Rammstein-gevoel omdat de band uit Duitsland afkomstig is en de ruigere stukken in het album aanleunen bij de softere Rammstein nummers. Een heerlijke Drievuldigheid voor het maken van een geniale plaat , me dunkt.
Een magnifieke track op The Painstream is het nummer Final Resistance. Het is een song dat meerstemmigheid combineert en echt wel het gevoel geeft dat de tekst eigen levenservaringen bezingt. Het is echt geniaal als een band teksten zingt die zo nauw aansluiten bij de leefwereld van hun publiek, daardoor voel je een soort connectie met de artiest. Er wordt in de track ook op ideale manier gebruik gemaakt van een iets diepere achtergrondstem. Final Resistance maakt direct duidelijk dat het sterkste deel van de band de zang is, want het is de zanger die je meesleurt in zijn wereld van pijn en verdriet.
Dead Generation voert je dan weer helemaal terug naar de punkperiode van weleer, waar nihilisme troef was. Ooit bracht Richard Hell het nummer Black Generation uit, nog geen 6 jaar na My generation van The Who, waarin hij zijn generatie bezong. Volgens mij doet End Of Green hier net hetzelfde. "Get it on, Get it, Get it on the same old song" en "Dead, Dead, Dead" zijn woorden die frequent worden gebruikt en die duidelijk maken dat we in een vast stramien zitten waar we moeten proberen uitbreken. Muziek met een politieke en morale twist; het blijft heerlijk om te beluisteren en te analyseren.
Tot slot is End of Green een band die uiterlijke kenmerken vertoont die gelijken op die van Tokio Hotel en maken ze daarnaast ook Emotief getinte muziek, maar ik kan u geruststellen dat dit een pak beter klinkt dan Tokio Hotel. End Of Green is een band die je kan meeslepen in hun verhaal doordat wij misschien wel die Dead Generation zijn, een generatie die One Direction verkiest boven echte bands. Een generatie die niet uit de sleur van Twitter en andere sociale media kan geraken. Geef mij dan toch maar de enige echte vluchtheuvel op deze verdorde wereld, namelijk deze heerlijke plaat van End Of Green.
"See you at the painstream!"
Tracklist
01. Hangman's Joke
02. Holidays In Hell
03. Standalone
04. Final Resistance
05. Degeneration
06. Home On Fire
07. Death Of The Weakender
08. Don't Stop Killing Me
09. Chasing Ghosts
10. Miss Misery
11. The Painstreet
12. Blackened Eyes [bonus]
13. Demons [bonus]
14. Hurter [bonus]
