De Grote kaai op Lokerse Feesten was deze avond opvallend goed volgelopen, het zou er eentje worden voor een potje pure nostalgie. De stelling dat zonder Deep Purple en Black Sabbath het metalwereldje er heel anders zou hebben uitgezien zorgt telkens voor gevatte discussies bij voor en tegenstanders. Een feit is zeker, Deep Purple mag toch gezien worden als een van grondleggers van het genre. Hetzelfde kan gezegd worden van Alice Cooper die het begrip Shockrock een heel eigen gezicht heeft gegeven. Hij laat zijn potentiële opvolgers nog steeds mijlenver achter zich. Het publiek bestond uit iets oudere rockers maar ook opvallend veel jonge metalfans die eens de basis van alles live aan het werk wilden zien en dit zorgde voor een, zoals we naderhand vernamen, uitverkochte avond!
De openingsact gemist, dus over naar een andere legendarische groep Monster Magnet. groovende riffs gedrenkt in '70s psychedelica zijn zowat hun handelsmerk. Neem daarbij de verzengende krachtige stem van zanger Dave Wyndorf die het publiek dat stond te wachten op de headliners in eerste instantie moeilijk mee kreeg. Maar uit ervaring weten we dat iedereen uiteindelijk toch zal vallen voor hen, dat gebeurd nu ook weer. Puur muzikaal een klepper van jewelste, zoals we dit van Monster Magnet gewoon zijn. De sound ging van meeslepend naar strak uithalen, met een sterke vocale aankleding waar je niet kan aan voorbij gaan. Monster Magnet was gewoon puur en onversneden zichzelf. Meer moet dat echt niet zijn!
Bij Alice Cooper denken we direct aan een vooral heel theateraal gebeuren, met de nodige grimassen en flirten met de dood. Echter in het begin van de set zag het er naar uit dat de muzikale omlijsting de voorkeur zou krijgen, hoewel klepper No More Mr Nice Guy al vroeg in de set zat. Ook de dollar biljetten op een zwaard werden in het publiek gegooid tijdens Billion Dollar Babies en bij Caffeine omklemde Alice een supergrote kop koffie alsof zijn leven er vanaf hing. Tot daar het visuele aspect. En net toen het leek alsof alles wat dezelfde gezapige weg ging opgaan haalde Alice Cooper het onderste uit de kan. De guillotine werd boven gehaald met de onthoofding van Alice en de beul die met zijn hoofd in de hand rondliep. Een schouwspel zoveel is zeker. De bebloede slagersjas en een reuzengrote Frankenstein passeerden ook de revue. Kortom vanaf dat moment ging het showgehalte sterk de hoogte in en kon de avond niet meer stuk. Wat we verwachten van Alice Cooper werd na een halve set waarheid.
Een hoogtepunt brak aan toen Alice Cooper een paar eigenzinnige covers bracht als ode aan gestorven rockers, telkens met de grafsteen van de artiest in kwestie voor zich. De kleppers als Break On Through (Jim Morrisson), de Beatles-cover Revolution (John Lennon), Foxy Lady (Jimi Hendrix) en My Generation (Keith Moon) konden we best smaken. We hadden het eerlijk gezegd helemaal niet verwacht. Na zijn tour ‘Along Came A Spider’ die we vorig jaar mochten meemaken in Tienen plantte Alice Cooper hier een volledig nieuwe, minder theatrale show neer maar met toch enkele pakkende elementen in.
Als dat nog niet genoeg was stoomde Alice naar een meer dan schitterende finale met Poison en een bisnummer met veel toeters, bellen en ballonnen als kers op de taart met, hoe kan het anders, de klassieker Schools Out. Zoals we in het begin schreven, Alice Cooper bewees weer eens dat hij en niemand anders de koning van de zogenaamde shockrock mag genoemd worden, zijn opvolgers blijven nog steeds heel ver achter hem. Toch willen we op het einde van deze lovende review nog meegeven dat de eerste tracks van Alice Cooper echt klonken als playback nummers wat wel zeer jammerlijk overkwam. Uit ervaring weten we dat Cooper er onmiddellijk de schwung in brengt en dit kwam vandaag pas op het einde.
Setlist :
The Underture //Hello Hooray // House of Fire // No More Mr. Nice Guy // Under My Wheels // I'll Bite You Face off// Billion Dollar Babies // Caffeine // Department of Youth // Hey Stoopid // Dirty Diamonds // Welcome to My Nightmare // Go To Hell // He's Back (The Man Behind the mask) // Feed My Frankenstein // Ballad of Dwight Fry // Killer // I Love the dead // Under the bed (covers introduction ) // Break on Through (to the other side) (the doors) // Revolution (The Beatles) // Foxy Lady (Jimmi Hendrix Experience) // My Generation ( the who) // I'm Eighteen // Poison // ENCORE : Schools Out
Het was een beetje bang afwachten of Deep Purple na deze wervelende show nog die impact zou hebben van vroeger. Nu, vergeet vroeger, dit is Deep Purple anno 2013! Ok, Ian Gillan heeft niet meer het stembereik van weleer, dat bleek deze avond ook weer eens. Maar puur instrumentaal slaan Deep Purple nog steeds gensters, al moet je uiteraard open staan voor de typische ellenlange solo's die ze naar voor brengen. Indien je als luisteraar daar geen probleem mee hebt zal dit wellicht een topavond zijn geweest. Zo ook voor ons, want vanaf de eerste noten hoorde je ook dat ze allemaal weer met spelplezier op het podium stonden en dat straalden ze ook uit naar het publiek. Met klassiekers als Highway Star, Into the fire en Strange kind of woman werd de lat direct vrij hoog gelegd. Maar in tegenstelling tot eerdere passages klonk het niet flets en ongeïnspireerd, integendeel zelfs. De opvolger van de overleden John Lord, Don Airey bleek een hele aanwinst te zijn voor de band. We zijn er zeker van dat John vanuit het hiernamaals tevreden zal hebben mee genoten.
Komen daarbij de sterke solo's die Ian paice, ondertussen ook 65 geworden, nog steeds uit zijn drumstel haalt. En de toverkunsten van Steve Morse die wellicht Ritchie Blackmore niet zal doen vergeten maar toch heel sterk op weg is om in zijn voetsporen te treden. Kortom dit was een concert gevuld met puur instrumentaal genot en een Ian Gillan die zich toonde als een begenadigd entertainer naar het publiek toe. Vergeet Deep Purple anno jaren '70, deze versie van 2013 staat als een huis, dit bewezen ze niet alleen op cd maar ook live op Lokerse Feesten.
Setlist :
Highway Star // Into the Fire // Hard Lovin' Man // Vincent Price // Strange Kind of Woman // Contact Lost // Guitar solo (Steve Morse) //The Well-Dressed Guitar //The Mule (with drum Solo Ian Paice) // Hell to Pay // Lazy // Above and Beyond // No One Came // Keyboard solo (Don Airey) // Perfect Strangers // Space Truckin' // Smoke on the water //ENCORE : Hush // Black Night
