Het album opent met de track ‘From Out Of The Black Sky’ wat bij mij onmiddellijk al de gedachte doet reizen : jup die mannen gaan er eens stevig invliegen. Helaas bleef dat stevig invliegen wat achterwege en openen ze met een licht melodietje die na enige tijd omslaat in hevige electro. Daarna voegen ze de stem eraan toe die dan weer heel veel goed maakt. Met dit lied wil de groep aantonen dat ze gewerkt hebben aan datgene wat mank liep vroeger (hun melodieën).
Tussen track 1 en track 4 zitten we vastgebonden in de kalme onderwereld van deze electro mannen terwijl track 5 ons onmiddellijk wakker schud met hun zware electro. Opvallend is ook dat ik de indie rock al eventjes uit het oog verloren ben. Laat ik het zo zeggen: het rockgehalte is zonder boe of ba verdwenen uit dit plaatje. Pas in track 6 ‘Encounters Of The First Kind’ kunnen we nog enige opwachting maken van enkele gitaargeluiden afkomstig van Matt Gooderson.
Track 7 geeft mij dan, mede door de stem, toch weer eventjes dat indie rock gevoel hoewel de beats achter de stem mij helaas niet kunnen bekoren. Keep off the beats, bring me the guitars zou ik zeggen mannen.
Voor de die-hard electro fan verwijs ik naar track 10 getiteld ‘5:03’. Jammer dat het liedje maar 4,58 minuten duurt maar dat verandert niets aan de zaak. Met dit lied komt de ware aard van Infadels terug naar boven: stevige electro voorschotelen aan de luisteraars en met een live publiek kan dit lied zeker tellen als een ultimate topper!
Conclusie: er werd mij een indierock/electro album beloofd door de band maar hetgene wat er in mijn postbus beland is lijkt eerder op een electro schijf met een hele grote beperking aan indierock elementen. Voor de electro liefhebbers een ware must. Voor de indie liefhebbers helemaal niet.
http://www.youtube.com/watch?v=7fSeNBU-WdM
