Ex-Nevermore gitarist dhr. Jeff Loomis is er met zijn nieuwe “Plains of Oblivion”. Een
veelvoorkomende vraag die bij dit soort platen gesteld wordt is of dat constante geshred op
den duur niet gaat vervelen en zo verwordt tot decadent versiersel. In dit specifieke geval
zou ik in verdediging zeggen dat deze plaat genoeg afwisseling heeft zulks tot gevolg te
hebben. De riffs vormen een soms groovy en extreme fundament dat diep genoeg zit om te
voorkomen dat het geheel al te zweverig zou worden. Men zou kunnen zeggen dat ze de
alomtegenwoordige solo in goede banen leiden.
De gastmuzikanten bestaan uit oude rotten in het vak en ook enkele eerder obscure namen. Zo
hebben we twee gitaristen bekend van Megadeth: Marty Friedman en Chris Poland horen
we door twee nummers, “Mercurial” en “Continuum Drift” respectievelijk, heen scheuren.
Dan hebben we nog Tony MacAlpine bekend onder de progressive-luisteraars onder ons.
De ‘jonge leeuw’ Attila Voros is ook van de partij en hoeft in zijn gitaarwerk heus niet onder
te doen voor de oudere generatie. Deze andere gitaristen maken het moeilijk te zeggen wie nu
welk stuk doet op de nummers waar meer dan de ene gastheer-shredder speelt. Wie begeleidt
en wie soleert? Misschien is mijn gehoor niet fijn genoeg om de nuances in soleer-stijl op te
pikken, maar als je het mij vraagt is de manier over het algemeen redelijk neo-classical met
hier en daar een exotisch accent (e.g. het voortreffelijke “Requiem for the Living”).
De gastvocalisten zorgen voor de nodige ademruimte of in Ihsahns geval; inhaleer-ruimte.
Op “Surrender” wisselt hij zijn zwarte doodsrochel af met cleane larger-than-life theatraliteit
met veel effect tot gevolg. Christine Rhoades zingt op het prog headbangertje “Tragedy and
Harmony” en “Chosen Time”, een ballad. De hartstocht in haar stem is van een vergelijkbaar
kaliber als die in de gitaren.
Af te leiden uit de vele invloeden die Jeff Loomis rijk is, heeft hij waarschijnlijk geprobeerd
om dit voor elke extreme metalfan aantrekkelijk te maken. Daar slaagt hij behoorlijk in. Je
hebt niet veel nodig om slaafs te worden onder zijn slangenbezweer. Of je nu kobra, python of
boa - death, black of thrash bent, het enige wat je nodig hebt is een liefde voor solo metal en
een niet al te grote identificatie met de eigen sub-sub-sub-hybride.
Ex-Nevermore gitarist dhr. Jeff Loomis is er met zijn nieuwe “Plains of Oblivion”. Een veelvoorkomende vraag die bij dit soort platen gesteld wordt is of dat constante geshred op den duur niet gaat vervelen en zo verwordt tot decadent versiersel. In dit specifieke geval zou ik in verdediging zeggen dat deze plaat genoeg afwisseling heeft zulks tot gevolg te hebben. De riffs vormen een soms groovy en extreme fundament dat diep genoeg zit om te voorkomen dat het geheel al te zweverig zou worden. Men zou kunnen zeggen dat ze de alomtegenwoordige solo in goede banen leiden.
De gastmuzikanten bestaan uit oude rotten in het vak en ook enkele eerder obscure namen. Zo hebben we twee gitaristen bekend van Megadeth: Marty Friedman en Chris Poland horen we door twee nummers, “Mercurial” en “Continuum Drift” respectievelijk, heen scheuren. Dan hebben we nog Tony MacAlpine bekend onder de progressive-luisteraars onder ons. De ‘jonge leeuw’ Attila Voros is ook van de partij en hoeft in zijn gitaarwerk heus niet onder te doen voor de oudere generatie. Deze andere gitaristen maken het moeilijk te zeggen wie nu welk stuk doet op de nummers waar meer dan de ene gastheer-shredder speelt. Wie begeleidt en wie soleert? Misschien is mijn gehoor niet fijn genoeg om de nuances in soleer-stijl op te pikken, maar als je het mij vraagt is de manier over het algemeen redelijk neo-classical met hier en daar een exotisch accent (e.g. het voortreffelijke “Requiem for the Living”).
De gastvocalisten zorgen voor de nodige ademruimte of in Ihsahns geval; inhaleer-ruimte. Op “Surrender” wisselt hij zijn zwarte doodsrochel af met cleane larger-than-life theatraliteit en veel effect tot gevolg. Christine Rhoades zingt op het prog headbangertje “Tragedy and Harmony” en “Chosen Time”, een ballad. De hartstocht in haar stem is van een vergelijkbaar kaliber als die in de gitaren.
Af te leiden uit de vele invloeden die Jeff Loomis rijk is, heeft hij waarschijnlijk geprobeerd om dit voor elke extreme metalfan aantrekkelijk te maken. Daar slaagt hij behoorlijk in. Je hebt niet veel nodig om slaafs te worden onder zijn slangenbezweer. Of je nu kobra, python of boa - death, black of thrash bent, het enige wat je nodig hebt is een liefde voor solo metal en een niet al te grote identificatie met de eigen sub-sub-sub-hybride.
