Alcatraz Metal Festival had, volgens mensen die ik ken, af te rekenen met redelijk slecht weer op vrijdag. Op zaterdag scheen de zon en waren het aangename temperaturen. Toen we de weide betraden, viel ons de gemoedelijke sfeer op die we recent ook voelden op Wacken in Duitsland, maar dan kleinschaliger en intiemer. De locatie, vlak tegen de Expo van Kortrijk, kon ons vorig jaar al bekoren. Hoezeer we ook graag afzakten naar Brielpoort te Deinze, de stap naar Outdoor festival die vorig jaar werd gezet, was achteraf gezien een heel goede beslissing geweest. Naast de sfeer genoten we van de vele optredens, het één wat beter dan de andere.
Four By Fate hadden we door omstandigheden gemist. Ook Toxik die een eerder progressieve vorm van thrash metal speelt, was al aan hun set bezig. Ze zetten een typische set neer, zoals we dat in het genre ondertussen gewoon zijn. We hebben amper een paar nummers gezien waardoor we iets te weinig kennis hebben om er een goed oordeel over te vellen. Maar wat we zagen, klonk veelbelovend. Het zag er bovendien overtuigend goed uit!
Opvallend op deze zaterdag: enorm veel thrash metal. Persoonlijk heb ik daar zeer weinig problemen mee want het is één van mijn favoriete metalgenres. Xentrix zit zowat in het old school straatje van deze muziekstijl. Het klinkt raar, maar ergens deed hun sound me wat denken aan de oude Metallica van ergens in de jaren '80. Elke intro klonk alvast als een doorslag van deze band. Op zich kregen we dus een heel stevig en snel concert te verwerken. Echter ging het telkens een beetje diezelfde lijn op waardoor het na een dik half uur wat minder boeiend overkwam. Zeker geen slecht optreden van Xentrix maar een beetje meer variatie had gemogen.
Prong is, volgens de artikelen die we hebben gelezen, een inspiratiebron geweest voor bijvoorbeeld Korn of Nine Inch Nails. De muziek van beide bands hoor je inderdaad in bepaalde mate terug in de sound van Prong. Hun strakke aanpak zal wellicht niet iedereen even veel hebben kunnen bekoren, maar wij waren wel behoorlijk onder de indruk. Er werd echter duchtig meegezongen en de vuisten gingen de lucht in. De aanwezigen genoten zichtbaar, wij inclusief. Bovendien kregen we als klap op de vuurpijl nog een gastoptreden van Mikey Doling en Seven Antonopoulos van Channel Zero. Die kwamen ook even mee het podium om 'Snap Your Fingers, Snap Your Neck mee te brullen. Prong bewees hier nog maar eens waarom ze zo een grote invloed hebben gehad op vele bands en artiesten in het verleden. Ze staan na al die jaren immers nog steeds als een huis. Een extra pluim op hun hoed uiteraard.
Het was een beetje afwachten hoe Arch Enemy het er vanaf zou brengen zonder Angela, die enkele maanden geleden onverwacht werd vervangen door de bevallige Alissa White-Gluz, bekend van de band The Agonist. Vanaf de eerste noten werden alle eventuele twijfels weggeblazen. Alissa klinkt wellicht minder ruw dan Angela, maar nog steeds stevig genoeg om ons niet in slaap te wiegen, integendeel zelfs. Arch Enemy greep het publiek bij de strot en liet niet meer los. Er waren trouwens opvallend veel mensen komen opdagen om hen te zien blijkbaar. Hoewel Alissa in eerste instantie een iets meer fluwelen aanpak leek te hanteren, ontpopte ze zich uiteindelijk tot een vervaarlijke wolvin die je daarna zonder enige genade verscheurde. De rauwe aanpak die we zo gewoon zijn van Arch Enemy sloop eerder als een gif onze aders binnen, op zich is dat zelfs een pluspunt te noemen. De aanpak zorgt voor een rilling die door je lichaam gaat en voor een trage en pijnlijke dood, om het zo uit te drukken. Daarmee zet Arch Enemy nog maar eens hun sterke live reputatie in de verf. Alissa is door haar wat meer vrouwelijke, maar daardoor ook veel gevaarlijkere uitstraling de perfecte vervanger voor Angela geworden. Zowel de nieuwe nummers als de oude kleppers kon ze bovendien perfect aan. Maar uiteraard mogen we niet enkel de frontvrouw bewieroken. De gitaarpartijen klieven heel hard door je heen en de drumpartijen klinken nog steeds moordend hard. Nee, hadden we op voorhand nog een paar kleine twijfels, dan bleven er na dit optreden van Arch Enemy op Alcatraz Metal Festival geen enkel meer over.
Ze worden gezien als één van de meest legendarische Thrash Metal bands. Sacred Reich heeft inderdaad, zeker bij de opkomst van het genre ergens in de jaren '80, hun stempel daarop gedrukt. Ze moeten daarvoor niet onderdoen voor andere grote bands in deze muziekstijl, zoals Anthrax of Slayer. De aanstekelijke groovende midtempo thrash, zoals het soms wordt genoemd, laat je niet onberoerd. Zanger/bassist Phil Rind is ondertussen vele kilo's zwaarder geworden en moet soms naar een inhalator grijpen wegens zijn astma. De band kan teruggrijpen naar een pak klassiekers als Death Squad, The American Way of bisnummer Surf Nicaragua die allen door het publiek werden mee gebruld. Het resulteerde trouwens in menig moshpit en veel crowdsurfers. Bovendien brachten ze een gesmaakte versie van War Pigs (Black Sabbath). Sacred Reich mag dan letterlijk vele kilo's meer wegen, hun muziek staat nog steeds als een huis, zo bleek ook nu weer eens. Jong en oud zong en danste mee. Echter toch een kleine kritische noot. De interacties waren uiteraard fijn, maar de babbeltjes met de fans duurden vaak net iets te lang. Daardoor ging de drive wat uit het concert, ergens wel spijtig. Maar al bij al was het een blij weerzien met deze legendarische en de altijd vriendelijke Phil en de zijnen op Alcatraz Metal Festival.
Het was tijd voor een emotioneel moment. Channel Zero begon hun set met één minuut stilte voor de vorig jaar overleden Phil. Na die minuut stilte kwam er een applaus dat van achter naar voor aanzwelde. Een heel intens moment dat ons kippenvel bezorgde en waarvoor Phil wellicht met een glimlach hierboven een traantje zou hebben weggepinkt van geluk. Een betere ode konden band en fans hem niet geven. Met dit in gedachten zette Channel Zero een ijzersterk concert neer, zoals we dat ondertussen van hen gewoon zijn. Nieuwe songs werden afgewisseld met oude kleppers. Franky ging geregeld het publiek opzoeken, tot in de middengang voor het podium. Maar het mooiste moment was toen hij bij Black Fuel plots verdwenen was. We vonden hem terug op het verhoog voor invaliden, waar hij met een jonge fan op de arm deze song verder bracht. Het was aandoenlijk hoe deze jongen strofes mocht meezingen met Franky, met de horns up. Wellicht een belevenis die deze jonge fan nooit zal vergeten. Bovendien ook tekenend hoe dicht Channel Zero nog steeds staat bij hun fans, die naderhand voldoende tijd kregen om een babbel te doen tijdens de signeersessie naast het podium. Channel Zero kwam, zag en overwon de harten van alle aanwezigen en dit van begin tot einde. Hiermee bewezen ze nog maar eens één van de beste metalbands te zijn die ons landje rijk is. Phil zag van hierboven dat het goed was.
Ook al blijft van de originele bezetting enkel nog Blakie Lawless over, W.A.S.P klinkt nog steeds even strak als in die wilde jaren '80. Dat bleek ook nu weer het geval te zijn op Alcatraz Metal Festival. We kregen dan ook een reis naar het verleden die wij, en ook de aanwezigen blijkbaar, best konden smaken. Uiteraard werden clichés bovengehaald, zoals het tegen elkaar opzetten van de linkerkant en de rechterkant. The guys on that side say, you suck! zei Blackie bijvoorbeeld. Alsof het nog steeds de jaren '80 was, speelde W.A.S.P een set alsof ze jonge wolven waren die net hun eerste LP hadden uitgebracht. Daardoor klonken ze verre van gedateerd of als een flauw afkooksel van zichzelf, integendeel zelfs. I Wanne Be Somebody werd duchtig meegezongen. De ene klepper na de andere klassieker kregen we over ons heen. W.A.S.P mag dan niet meer vernieuwend klinken, ze staan er nog steeds. Een puur old school heavy metal feestje brachten deze heren hier, een leuke terugkeer in de tijd zonder meer.
Het was reikhalzend uitkijken naar Twisted Sister. De vorige passages op Graspop Metal Meeting waren er om in te kaderen. Meer nog, telkens werd hun concert achteraf door vele verslaggevers bestempeld als het beste optreden van het gehele festival. Nu beschikt de band niet alleen over hardrock klassiekers, maar is Dee Snider op het podium een op zich tot de verbeelding sprekende verschijning. Met als intro It's a long way too the top (if You wanna rock'n'roll) vanAC/DC bestormde de band het podium. Vanaf de eerste noten was het vrij duidelijk waarom Twisted Sister de perfecte afsluiter mag genoemd worden voor Alcatraz Metal Festival. Dee Snider en de zijnen lieten er geen gras over groeien. Hij ontpopt zich tot een klasse entertainer. Het spelplezier dat ze uitstralen, werkte als een rode lap op een stier naar het publiek toe. Deze gingen prompt in op de uitnodiging om er een rock'n'roll feestje van te maken, zonder weerga. We're not gonna take it zat al vrij vroeg in de set. Dit nadat het optreden eigenlijk een beetje traag op gang was gekomen, ondanks een klepper als You Can't Stop Rock'n'Roll. Maar vanaf die ultieme meezinger We're Not gonna take it was het hek geheel van de dam. De vuisten gingen stevig de lucht in en vele kelen werden schor gezongen. Dee en de zijnen zagen dat het goed was en gingen als een razende sneltrein onomwonden verder om iedereen van voor tot achter in te pakken. I Believe in Rock'n'Roll, Under the Blade, Burn in Hell , inclusief een heel knappe drumsolo, klonken verduiveld zuiver en gepolijst. Twisted Sister klonk, ondanks hun vele jaren van dienst, nergens oubollig of gedateerd, integendeel. Leuke interacties, knappe rock songs, het is zowat de reden waarom ook het Alcatraz Metal Festival voor de bijl moest. Er werd afgesloten met het aanstekelijke I Wanna Rock waarna nog een bisronde volgde met nog eens We 're Not gonna take it. Deze song zit trouwens nu nog steeds in ons hoofd, met dank aan Twisted Sister.
Setlist: intro: It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock'n'Roll) // Stay Hungry // The Kids are Back// You can't Stop Rock'n'roll // Captain Howdy // Street Justice // We're not gonna Take it // Shoot 'Em Down // I Believe in Rock'n'roll // Under the Blade // The Fire Still Burns // The Price // Burn In Hell // I Wanna Rock / ENCORE: We're Not Gonna Take it (chorus only) // S.M.F // We're Not Gonna Take it (chorus only)
Bekijk hier ons fotoverslag: http://snoozecontrol.be/index.php/reviews/32-fotoverslag/3211-fotoverslag-alcatraz-metal-festival-2014
