Neverlight werd geboren uit duisternis, uit angst en uit de mogelijkheid van verlies. In 2012 kreeg zangeres Amanda Farrell de diagnose kanker. Hoewel het woord "kanker" angstaanjagend genoeg is, was voor Amanda de zeer reële mogelijkheid dat een operatie haar stem zou beschadigen, nog beangstigender. Voor iemand die zoveel geluk en vrede ontleent aan de simpele daad van zingen, zou dergelijke schade verwoestend zijn. Nadat ze echter hersteld was van de operatie en zich realiseerde dat haar stem intact was, wist ze dat ze bedoeld was om het te gebruiken.
Partners Josh en Amanda hadden samen liedjes geschreven sinds het begin van de jaren 2000, dus het was heel natuurlijk voor hen om hun energie te concentreren op een samenhangend project. Na het uitbrengen van een EP en een volledig album met lokaal talent, besloot het duo dat de visie van Neverlight beter zou kunnen dienen als een studioproject, met artiesten die nodig zijn om de best mogelijke muziek te creëren. Op, “The Quiet Room”, krijgen ze steun van Leo Margarit (Pain of Salvation) op drums, Anis Jouini (Myrath)op bas en Ruben Wijga (ex-ReVamp) op piano, toetsen , percussie, viool ...
Het album gaat over geestelijke gezondheid of net het gebrek daaraan. Hoe weet je wie geestelijk gezond is en wie niet? In het leven kom je mensen tegen die gek doen en soms doen we zelf gek. Waar trek je de grens tussen wat gezond is en wat niet? En hoe weet je of je geestelijk gezond bent? Neverlight laat dan ook verschillend personages met elk hun diagnose opduiken in de songs.
Dreadful Night kent een rustige piano-intro. De rust is echter van korte duur wanneer gitaar, bas en drums invallen. En dan heb ik het nog niet gehad over de mooie krachtige stem van Amanda. Het nummer werd geschreven door Josh Farrell en is gebaseerd op een gedicht met de titel ‘City of Dreadful Night’. De mooie symfonische metalsong Unravel is bedoeld als een uitdrukking van de waanzin van verdriet, maar het is ook een herinnering om vast te houden aan de mensen die het belangrijkst voor je zijn in het leven. Er zijn geen garanties en er zijn veel manieren om mensen te verliezen. Je moet de tijd die je hebt koesteren en je eraan vasthouden met elke kracht die je in je hebt. Het sterke Derealize vermengt symfonische met elektronische en metal elementen en Amanda laat ons kennismaken met weer een ander facet van haar stembereik.
In The Mirror is een heftige stevige song en je hoort zelfs grunts en screams, naast de mooie cleane vocals. Of Flame And Ash biedt prachtige melodieuze dark metal, gekruid met een vleugje death metal. Op het emotionele Carve My Name wordt de akoestische gitaar bovengehaald en de viool afgestofd voor een rustige rondedans met de drums. Het machtige The Quiet Room wordt voortgestuwd door de drums en bekroond met heerlijk sterke vocalen. Door de video van Trapped heb ik Neverlight leren kennen. Ik was onmiddelijk onder de indruk van de muziek en de stem. Decay is nog zo’n sterk gothic metal nummer waarop de gitaar af en toe volledig ‘los’ mag gaan. Sparrows serveert machtige melodieuze moderne metal met hoge vocale uithalen. Het langste nummer van het album spaart men voor het laatst. Walls vormt een uitgesponnen afscheid in schoonheid.
