Orthanc – Carnival (Eigen Beheer / Hardlife Promotion)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
 Koen Asaert    1 oktober 2019

“Carnival” is vreemd genoeg het debuutalbum van een band die al bijna dertig jaar bestaat, waarvan het weliswaar 17 jaar in een winterslaap was . Orthanc werd in 1990 aan de Belgische kust opgericht door de broers Geert (drum) en Marnick Serreyn (gitaar) Matthias Van Den Berghe ( bas) en Ortwin Lietaert als zanger. Het genre was strakke metal. Met Iron Maiden, Metallica, Tygers of Pan Tang, Accept, Ozzy, ... als voorbeelden.


In 1993 werd een tweede gitarist gevonden en evolueerde het genre naar power metal voorzien van de nodige instrumentale afwisseling. 2 deomo’s en optredens in het voorprogramma van o.a. Channel Zero, Annihilator, Deviate, Crumb, The Company, B-Thong, Congress, Ancient Rites..... volgden. In 1997 werd de band ontbonden. De bandleden bleven muzikaal wel actief, dit o.a. bij The Colony, Rafflesia, Healer, Patriarch en Mörehead.

In 2014 kwam er een reünie, in 2015 en 2016 enkele optredens en vanaf voorjaar 2018 werd hard gewerkt aan nieuwe nummers, waarvan nu najaar 2019 een selectie op cd werden geperst.

Liar is lekker strakke metal met Pantera-achtige riffs, verrassende omschakelingen, catchy lyrics en een fris geluid. Het aanstekelijke Carnival begint met een oud circusdeuntje en charmeert door de uitstekende zang, de gillende gitaarlijnen en de energieke ritmesectie. (O.D.) Victim Of Chemical De Substance kent een zeer mooi rustig begin met psychedelische rock- invloeden. De rust word echter verstoord door zware gitaren en de song ontwikkelt zich tot powerende stonerrock. Dark Religion gaat ook rustig en bezwerend van start en slaat je dan met een spreekwoordelijke honkbalknuppel in het gezicht. Het laatste kwart van de song neigt dan weer meer naar rapmetal.

Knock’em Down blijkt een mindere compositie maar wordt wel met glans gebracht. Op Useless hoor ik luide echo’s van zowel Ozzy Osbourne als van Channel Zero. (Do Unto) Others is een stevige headbanger met subtiele Sepultura-invloeden. In het religie-kritische The Prophet galmen de kerkklokken tussen het grandioze gitaargeweld. Dit is een supersong die helaas veel te snel voorbij is.

Conclusie
Orthanc levert met Carnival een degelijke schijf af met, toegegeven, niet de meest moderne metal, maar met wel veel jaren 80 en 90 metal invloeden. Wat de CD je echter niet vertelt, maar ik uit persoonlijke ervaring weet, is dat Orthanc een uitstekende live band is, die je zeker eens gezien moet hebben.