Wednesday 13 –Necrophaze (Nuclear Blast)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Koen Asaert    5 september 2019

De Duke of Spook is opnieuw teruggekeerd uit het graf om de "Necrophaze" te onthullen, een album dat sterk beïnvloed is door Wednesdays eigen nachtmerries, historische seriemoordenaars en een overvloed aan horrorfilms uit de jaren 80.


 

Het nummer Necrophaze start met een lanzame electropop- beat en intrigerende horror spoken-word door Alice Cooper en gaat over in stevige shockrock à la White Zombie. Necrophaze is alleszins een goede starter voor dit gelijknamig album. Bring Your Own Blood lijkt eerst op een griezelversie van een Combichrist song, maar muteert in een rauwe versie van Marilyn Manson. Wednesday 13 slaagt erin om tegengestelde ideeën van het bloed die ondoden zuigen te vermengen met een tienerfeestje, zoals er In elke horrorfilm van de jaren 80 is altijd een feestje plaatsvindt. Zodiac gaat over de ‘zodiac killer’ en doet wat aan een gitaarversie van een Suicide Commando -titel denken.

Op Monster, dat begint als een power folk-metal song, krijgt men vocale versterking van Christina Scabbia van Lacuna Coil. Helaas beperkt de bijdrage van deze begenadigde zangeres zich op dit horrorpunk-nummer tot backing vocals. Shockrocker Decompose kent ook een geniale intro en doet wat aan Deathstars denken. Be Warned is een duister griezelverhaal, verteld door Jeff Clayton van de legendarische punkbands Antiseen en GGAllin’s MurderJunkies, en dient als intro voor het nummer The Hearse. The Hearse is dan weer een fijn brokje aanstekelijke horror-metal.

Tie Me A Noose gaat verder de metaltoer op en zet aan tot headbangen. Aan het catchy Life Will Kill Us All is een flinke scheut glam-metal aan toegevoegd. Bury The Hatchet blijkt een punky pogonummer en een verheerlijking van het slasher horrorgenre. Necrophaze Main Theme (End Credits) klinkt, zoals de naam doet vermoeden als de muziek bij de eindaftiteling van een horrorfilm. Het is Roy Mayorga van Stone Sour, die deze griezelige, authentieke, op de jaren 80 geïnspireerde synth-soundtrack-score levert. Animal (Fuck Like A Beast) met Children Of Bodom frontman Alexi Laiho als gast, tenslotte is een hevige shockrocker die perfect past bij een wilde filmscène of een serie zoals Blood Drive.

Conclusie:
De songs van Wednesday 13 zijn bizar vertrouwd, beangstigend en ontzettend leuk. Hoewel nog steeds huiveringwekkend, draagt ​​dit nieuwe album zeker een humoristischer gevoel met zich mee dan zijn sombere voorganger “Condolences”. En door het horroraspect dit keer een echte filmbehandeling te geven, is dit misschien wel een van de beste albums van deze huiverrockers geworden.