Alcatraz Metal Fest is in de voorbije 12 jaren uitgegroeid tot één van de grootste rock en metal happenings van België. Alsof ik onbewust een traditie in ere wil houden, pikte ik er ook dit jaar weer dagje uit om als prison inmate het gevarieerde aanbod en de themagebonden randanimatie op de Prison Grounds te ondergaan. Of is het toch de lokroep van knusse gezelligheid op een grootse locatie die onweerstaanbaar lonkt?
In ieder geval viel er weer heel wat te ontdekken met als voornaamste nieuwigheid het derde podium dat de lugubere titel ‘La Morgue’ meekreeg. Dit is mijn verslag opgedeeld in fases en podia.
Prison Stage middagprogramma
We beginnen met het middagprogramma op het hoofdpodium. Nog voor het middaguur weerklonk een oorlogskreet die je in een typische Nieuw-Zeelandse haka zou verwachten. Toch slagen de tieners van Alien Weaponry hun Maori roots te integreren in een pakket groovy thrash metal. Opzwepende klanken deden meteen de eerste moshpits ontstaan.
De jonkies lieten daarna het podium over aan een totaal andere generatie. Met decennia aan ervaring riepen Anvil en Metal Church het gevoel van pure rock ‘n roll, hard rock en heavy metal tot leven. Toch gaan de meeste credits naar de Australiërs van Rose Tattoo en het Amerikaanse Sacred Reich. Ondanks zijn ondertussen 72 jaar blijft zanger Angry Anderson van Rose Tattoo goed bij strot om een serie aanstekelijke hard rock nummers af te vuren. Even daarvoor mocht Sacred Reich met veel goesting de menigte naar een echt hoogtepunt stuwen. Goesting omdat ze hoogzwanger zijn van een nieuw album “Awakening” (verschijnt 23 augustus), van waaruit 3 nummers de setlist hebben gehaald. 23 jaar na “Heal” komt er dus een nieuwe thrash baby waar het publiek nu al van begon te kwijlen.
Swamp Stage midddagprogramma
De Swamp stage is ondertussen een begrip geworden voor wie de meer extremere genres een warm hart toedraagt. Verrassend is dat we qua opbouw veel parallellen konden trekken met het hoofdpodium. Een frisse opener werd gevolg door een resem aan artiesten met bakken ervaring. Het Franse Voivod moest ik helaas laten passeren, maar het uitgesproken death metal aanbod kon me zeker bekoren.
Carnation was 1 van de weinige bands van eigen bodem die de hoofdpodia mochten bestijgen. Oorspronkelijk zouden ze op zaterdag spelen, maar de weergoden beslisten er anders over. De geplande live recording moest en zou in de juiste omstandigheden plaatsvinden. Flitsend, fris en modern gaf de band zich in ieder geval voor 200% door snelle death metal nummers af te wisselen met... razendsnelle nummers. Het laatste album “The Chapel of Abhorrence” vormde de rode draad doorheen een show waar rookmachines overuren draaiden en er nauwelijk ruimte was om op adem te komen.
De letterlijke storm van de voorbije dagen had zich verplaatst naar deze tent met een programma dat zich in razende vaart verder ontwikkelde. De jubilarissen van Unleashed (30-jarig bestaan) verzorgden een even wervelende show rond de op fantasy geïnspireerde carrière met nummers. De setlist graafde terug tot in de begindagen van de band, terwijl klassiekers als I Have Sworn Allegiance erin gingen als zoete koek. Het Poolse Decapitated zoekt het spelplezier in de pure brutaliteit en fungeerde naar mijn mening eerder als een vunzig voorsmaakje voor Deicide. Al enkele decennia bepaalt het Amerikaanse Deicide mee de sound van de extreme death metal, met als laatste toevoeging het album “Overtures of Blasphemy”. Virtuoos switchend tussen diepe growls en hoge shrieks werd het publiek bespeeld met reacties die het publiek tot ver achterin de grote tent in vervoering bracht. De klassieker Scars of the Crucifix werd uitgespeeld als het hoogtepunt van een wervelende trip.
Prison Stage avondprogramma
Naar de avond toe werd op de hoofdpodia uit andere vaatjes metal getapt. Publiekstrekker Powerwolf was de eerste in dit rijtje. Aan de vele bandshirts te zien was de hype rond deze Duitsers bijlange nog niet gaan liggen. Albums als "Blessed and Possessed" en "Preachers of the Night" zijn ondertussen klassiekers vol meezingers in het power metal genre geworden. Weinig verrassend werd gretig uit dit aanbod gepuurd tot groot jolijt van de aanwezigen. Nummers uit het laatste album “The Sacrament of Sin” (Demons Are A Girl’s Best Friend en Incense & Iron) werden moeiteloos in dit patroon ingepast. De sacrale metalviering verliep met een doorlopende, massale publieksparticipatie. Het is dan ook deze wisselwerking die, ondanks de mindere geluidskwaliteit, van Powerwolf een ervaring maakt die je live moet hebben meegemaakt.
Ook Meshuggah kon vooraf al op veel publieke interesse rekenen. De death metal van eerder op de dag in de Swamp werd naar het hoofdpodium overgepompt om in een technisch-progressieve vorm het publiek te vermaken. Bij het vallen van de avond kwam de stevige lichtshow voor het eerst uit de verf.
Als afsluiter werd ietwat verrassend voor het Avantasia van Tobias Sammet gekozen. Een metal opera is op zich al een concept dat niet voor iedereen is weggelegd en dat zag je aan de publieke belangstelling. Avantasia pakte uit met input uit het recente album “Moonglow”, een gigantische batterij aan gastmuzikanten (o.a. Bob Catley van Magnum en Geoff Tate van Queensrÿche), een brandend enthousiasme om te presteren op basis van stijlvolle zang en een grootse productie een headliner waardig. Maar zoals gezegd bleef het bij goede intenties en werd bewezen dat overdaad schaadt. Alleen de liefhebbers van het genre leken mee te gaan in het verhaal vol theater, maar te weinig punch en lijn. Een metal opera als headliner is een groot risico gebleken, waarbij de twijfels enkel werden bevestigd. Jammer maar helaas.
Swamp Stage avondprogramma
Ook in de Swamp veranderde de toon vanaf de vooravond. Het Engelse Tesseract liet voor het eerst vandaag cleane vocals en sfeervolle passages over het moeras zweven. Afwisseld cleane en harsh vocals vol emotie hielden me in de ban, ondanks dat het progressieve en djenty karakter van dergelijke bands me normaal gezien weinig doet. Ik neem deze band mee als een aangename meevaller.
Voor een absoluut hoogtepunt moest je op zondag bij de bende van Rotting Christ zijn. Al jaren heersen zij onaantastbaar over de Griekse metal scene. Als één van de weinige black metal bands op de affiche konden zij zich alvast makkelijk onderscheiden van de rest. In een ritualistisch sfeertje werd de melodieuze lijnen in de aderen van het publiek gepompt met overweldigende reacties tot gevolg. Onder leiding van brulboei en ceremoniemeester Sakis Tolis werden de herkenbare lijnen uit de lyrics vanaf opener Hallowed Be Thy Name tot afsluiter Grandis Spiritus Diavolos spontaan meegescandeerd.
Als slotakkoord van deze festivaldag werd voor zekerheid gekozen. Max Cavalera mocht met zijn energieke bende Soulfly het laatste greintje energie uit het publiek knijpen en deed dat met bravoure. Max stak veel energie en improvisatie in zijn gezang om het publiek tot een knallend pogofeestje op te zwepen. Hier en daar ging hij misschien te ver, maar zijn energieke boosts misten hun effect allerminst. De laatste crowdsurfers trotseerden zonder schroom de springende menigte en zelfs een koppel agenten keek geamuseerd toe. Na de laatste ‘Olé! Olé! Soufly! Soulfly!’ werd Alcatraz 2019 afgesloten en begonnen de laatste inmates aan hun ontsnappingspoging huiswaarts. Maar iets vertelt me dat deze inmates zich volgend jaar met plezier weer in de boeien laten slaan.
De wereld van La Morgue
Naast de twee gekende podia was ik vanzelfsprekend ook uiterst benieuwd naar het nieuwe podium ‘La Morgue’, dat met veel toeters en bellen werd aangekondigd. Met een symbolische capaciteit van 666 mensen had deze nieuwigheid 2 doelen:
Al van bij het binnenstappen viel me het gesloten karakter van de kleine tent op. De drukte van het buitenplein leek op slag ver weg. Een indoor gevoel op gras en een beperkte aankleding gaven aan de bands alle ruimte om hun specifieke sfeer te laten renderen. Meestal gaat het om een sfeer die op de buitenpodia niet zou aanslaan.
Muzikaal wordt de scene uit de omgeving in de schijnwerpers geplaatst. Wegens overlappingen helaas geen indrukken van MIAVA en Off The Cross, maar wel van 4 andere band. Fire Down Below was meteen een onbekende voor mij, maar wist me met een stevige portie stoner rock zeker en vast te bekoren. Het Vlaamse Tangled Horns is al even aan een opmars bezig en had er zin in. Hun energieke stoner rock en apetrotse frontman zorgden voor een brok aangenaam entertainment. Van net over de Franse grens kiest Glowsun voor een eerder psychedelische en hoofdzaklijk instrumentale aanpak van de doom en stoner wereld. Een outdoor podium is niet aan hen besteed, maar de muziek kwam in de kleine tent helemaal tot zijn recht. Weidse, vooral instrumentale, composities lieten al in de vroege namiddag de duisternis neerdalen op een klein lap grond in het Kortrijkse.
Het mooiste voorbeeld van een goede plaatsing is Hemelbestormer, een atmosferische sludge/post-metal band van eigen bodem die al even op mijn live bucketlist staat. Alle niet noodzakelijke lichten werden gedoofd zodat de videoshow je meezoog naar de duisternis van de oneindige en vervaarlijke kosmos. De verpletterende sound omschrijf ik het best als post-metal vermengd met de extreme sound van onaardse bands als Darkspace.
Het hoeft geen betoog dat een initiatief als La Morgue enkel maar kan worden toegejuicht. Het lokale landschap zit vol bands die hun kunnen enkel op dergelijk podium kunnen laten gelden. Het schept ruimte voor genres die op de klassieke affiches vaak onderbedeeld zijn geweest. Fysiek is het een gesloten afdeling van de gevangenis waar oprecht geïnteresseerde inmates nieuwe ontdekkingen kunnen doen en even aan de grote drukte van het binnenplein kunnen ontsnappen.
